Alice Cooper in 013

Je weet wat je krijgt als je een ticket voor Alice Coopers show aanschaft. Het kwaadaardige alter ego van Vincent Furnier stelt nooit teleur, dus ook deze avond in de Tilburgse 013 niet. De ‘godfather of shock rock’ shockt tegenwoordig niet echt meer, maar laat de nieuwe generatie concertbezoekers tóch met een mond vol tanden achter.

“Wáát?! Oh my god!”, brult een jonge kerel terwijl hij zijn vriend beetpakt, als op het eind van Feed My Frankenstein een uit de kluiten gewassen monster van Frankenstein het podium op schrijdt. De twee gasten die in de Tilburgse 013 naast me staan, hebben Cooper duidelijk nooit eerder live gezien. Ik word naast Alice’s podiumkunsten op een extra showtje getrakteerd: het tweetal houdt zich tijdens de eerste nummers nog op de achtergrond, maar verandert vanaf Feed My Frankenstein in een stel gillende schoolmeisjes. Zelden heb ik zo’n oprechte blijdschap en verwondering op de gezichten van concertbezoekers gezien – en het is wat mij betreft compleet terecht. Cooper is een meester in zijn vak.

Zijn in 2017 uitgekomen album Paranormal draait om weirdo’s en waanzinnigen. Er komt deze maandagavond slechts één song van zijn nieuwe plaat, namelijk Paranoiac Personality, voorbij in de setlist. Cooper vertelt in een interview over het album in Lust For Life 073 dat iedereen een beetje ‘paranormal’ (lees: gek) is en dat zeker ook voor hem opgaat. Cooper: “Wat heel raar is aan mij, is het feit dat ik het personage Alice begrijp. Ik heb Alice als stagepersona gecreëerd, maar ik ben hem niet. Ik speel Alice, we zijn een soort Jekyll & Hyde.” Vincent Furnier, zoals Cooper eigenlijk heet, beschrijft zijn alter ego als een kwaadaardige versie van hemzelf. “Alice is arrogant, kwaad en een slechterik, maar dat is waarom hij zo goed werkt op het podium. Hij is een echte slechterik, net als Alan Rickman [acteur die de bad guy speelde in o.a Die Hard, red.]. Alice heeft een bepaalde neerbuigende arrogantie over zich, maar ik denk dat dat juist is wat het publiek leuk aan hem vindt.”

Luguber spektakel
Toch lijkt er het hardst gejuicht te worden wanneer Cooper zelf vernederd wordt. Zodra The Ballad Of Dwight Fry wordt ingezet, weet ik al wat er staat te gebeuren. Ik zag de zanger namelijk een jaar geleden op exact dezelfde plek optreden en toen werd eenzelfde toneelstukje vertoond; Cooper wordt in een dwangbuis geschoven en twee grotesk geschminkte zusters (waarvan een Alice’s echtgenote is) martelen hem op dramatische wijze. De pièce de résistance komt wanneer de guillotine op het podium verschijnt, Coopers hoofd ‘eraf gehakt’ wordt en een van de zusters het bloederige hoofd triomfantelijk aan de zaal toont. Het is ondertussen natuurlijk een bekende gimmick, maar het publiek smult alsnog van het lugubere spektakel – en de twee kerels naast me gaan nog net niet van hun stokje. Prachtig om te zien hoe in tijden van korte spanningsbogen en een drang naar alsmaar meer en heftiger visueel entertainment, een klassieke rocker als Alice Cooper nog altijd zulke reacties weet uit te lokken.

Cooper weet de spanning vanavond weer prachtig op te bouwen. De eerste paar nummers klinken hard, maar blijven qua showmanship relatief beschaafd. Er is een aantal kledingwissels en kleine gimmicks, maar verder is het vooral ‘gewoon’ Alice Cooper die een aantal liedjes zingt. Over de kwaliteiten van zijn bandleden en het geluid in de zaal overigens niets dan lof: vooral gitariste Nita Strauss en de op de eerste blik wat nerdy ogende drummer Glen Sobel laten ultiem vakmanschap zien. Eén van de onverwachte hoogtepunten van de avond is de belachelijk goede drumsolo van Sobel, waarbij hij met zijn sticks gooit alsof hij telekinetische krachten aanwendt.

Naarmate de show vordert, komen alle klassieke Cooper-elementen aan bod: veel schmink, bloed, drama, cartooneske monsters en natuurlijk spetterend vuurwerk. Laten we niet vergeten dat tijdens de show van vorig jaar de rookvorming boven het dak van de concertzaal door omstaanders als dusdanig alarmerend werd ervaren dat de Tilburgse brandweer moest uitrukken. Gelukkig kwam het deze keer niet zo ver, maar een vlammende show werd het zéker. Wat mij betreft moet iedereen deze man minstens één keer in zijn leven op het podium gezien hebben.

Alice Cooper in 013, Tilburg
Gezien op maandag 4 december 2017
Foto’s: Robin Looy