Coldplay op het Malieveld

Twijfelaars zijn vanavond niet bij de show van Coldplay, daar was deze te snel voor uitverkocht. Eenmaal in het bezit van een ticket zijn er echter wel een aantal dingen die een kritische fan zich afvraagt: komen naast de fans van lompe popstampers als Paradise ook liefhebbers van het meer gevoelige werk aan hun trekken, anno 2012? Of staat het liedje bij Coldplay tegenwoordig compleet in de schaduw van de vorm, zoals op het vorig jaar uitgebrachte album Mylo Xyloto?

Bij de opkomst van Coldplay lijkt het er wel op dat om de vorm draait. Lasers schieten door de lucht alsof het een dance-evenement betreft, vuurwerk knalt in de kleuren van Mylo Xyloto, megaballonnen stuiteren over het publiek en een half regenwoud aan confetti dwarrelt door de lucht. En dan moet het nog goed en wel beginnen. De toon is gezet.

Natuurlijk is het groots, maar de Britse band kan ook als geen ander schakelen tussen die pronkerigheid en ingetogenheid. De heren zijn de nummers van de eerste twee platen Parachutes (2000) en A Rush Of Blood To The Head (2002) nog lang niet vergeten. Gelukkig maar, want dat zijn meteen de mooiste albums die de Londenaren maakten. Coldplay begrijpt dat je minder uitbundige nummers als In My Place en Yellow geen opgepompte Michelin-jas moet aantrekken. Die nummers mogen zichzelf blijven en behoren om die reden tot de hoogtepunten van de avond. Ze hoeven gelukkig niet de strijd aan met pompeuze nummers als Hurts Like Heaven van het laatste album .

Dat laatste album, Mylo Xyloto, mag – samen met X&Y uit 2005 – gerekend worden tot het meest tegenvallende werk van de band. De plaat ontsteeg wat betreft songwriting vrijwel nergens de middelmaat. De knappe productie – met Brian Eno als een van de producers – verbloemde dat nog enigszins. Maar Princess Of China blijkt live nog steeds een draak van een nummer. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Every Teardrop Is A Waterfall, dat toch wel erg goed werkt vanavond.

Dat heeft te maken met de uitstekende zang van Chris Martin, maar hij weet ook hoe je een groot publiek bespeelt. Al valt af te vragen hoeveel mensen in woorden als ‘dit wordt ons beste optreden ooit’ trappen. Maar dat is slechts een schoonheidsfoutje van de 35-jarige Martin en bovendien neemt het publiek vanavond zo’n beetje alles van hem aan. Houdt hij even in tijdens Viva La Vida? Het publiek vult naadloos aan. Gooit hij zijn handen in de lucht? Het Malieveld volgt hem slaafs. Dat laatste levert overigens een mooi schouwspel op, want bij de ingang zijn polsbandjes uitgedeeld met lichtjes erin.

Dat zijn dan nog routine-elementen uit een Coldplay-show, maar de band deinst ook niet terug voor iets nieuws. Aan het begin van de ongeveer anderhalf uur durende show laat de frontman al even zijn Nederlands horen (‘Goedenavond, het is fantastisch om hier te zijn’), maar later steelt hij de harten van de hofstad pas echt als hij plots O o Den Haag inzet. ‘O o Den Haag, it’s really great to be here’, zingt hij op melodie van de dertig jaar oude hit van Harry Klorkenstein, het zijproject van de groep Klein Orkest.

Even later volgt nog een verrassing. Na ongeveer een uur spelen verdwijnt Coldplay van het podium. Ze zullen zo wel terugkomen, denk je dan. Maar als even later de muziek weer inzet, live en wel, is het podium nog altijd leeg. Na een kort moment van collectieve verwarring heeft het publiek het door: het kwartet staat op een ander podium. Het publiek draait het hoofd een kwartslag en ziet ze nu aan de rechterkant van het Malieveld op een klein podium spelen. Hoe ze daar precies gekomen zijn is niet helemaal duidelijk. Wellicht was goochelaar Hans Kazàn een kijkje komen nemen bij het concert in zijn geboortestad.

Na twee nummers keert Coldplay terug naar het grote podium. Daar staat immers het vuurwerk, de lasers en al het andere dat de show maakt tot wat het is. De vraag is of de minder sterke nummers overeind blijven in meer intieme setting. Waarschijnlijk niet. Het spektakel om de liedjes heen maakt de show. Zo erg dat zelfs de grootste criticaster zwicht en gelaten een plezierige avond beleeft. Die zal thuiskomen en concluderen dat het de stoffige schoenen, het zwarte snot en de schorre keel waard was.

Gezien op donderdag 6 september 2012 op het Malieveld, Den Haag
Foto’s: Luuk Denekamp
Zie voor meer foto’s onze Facebook-pagina