De uitvoering van het recente The Astonishing in Carré was niet de eerste keer dat Dream Theater een album integraal bracht. Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory (Bospop 2000) en Six Degrees Of Inner Turbulence (Ahoy 2002) kregen al eerder zo’n behandeling. En niet te vergeten: Pink Floyds Dark Side Of The Moon werd geheel gecoverd in de Heineken Music Hall in 2005. Dat waren nog eens tijden. Uniek was deze keer wel de locatie, een waar droomtheater.
Ook nieuw was het feit dat er naast het album geen ruimte was voor ouder werk. De kritieken na het optreden op Bospop vorig jaar ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van de band waren niet mals: plichtmatig en slechte zang. De vooraankondigingen op de website en sociale media over het nieuwe conceptalbum en de theatersetting maakten de fans nieuwsgierig, met als resultaat drie avonden in het Koninklijk Theater aan de Amstel. Na de wereldpremière in Londen was Amsterdam pas de derde show van de tour. Veel tijd om op filmpjes te kijken hoe het eruit zou zien, was er niet. Hoe zou de band het verhaal vorm gaan geven? Aan een spektakel als The Wall van Roger Waters zal niemand gedacht hebben. Ook de opzet met meerdere decors, koor en orkest bij de theateruitvoering van Arjen Lucassens album The Human Equation, met nota bene Dream Theater-zanger James LaBrie in de hoofdrol, zou het niet worden. Wat dan wel?
Rockconcert met videoplaatjes
Op het Astonishing-podium zijn diverse panelen gehangen waarop beelden worden geprojecteerd. Beelden van de hoofdpersonen, landschappen en effecten. We krijgen dus eigenlijk een rockconcert met videoplaatjes op de achtergrond. De beelden zijn eerder ondersteunend, het verhaal kun je er niet uit afleiden. Het album is rijkelijk gevuld met klassieke instrumenten, zangers en hoorspelgeluiden, maar het is begrijpelijk dat een band niet op tournee gaat met orkest en koor. Er moet in plaats daarvan veel met tapes gewerkt worden, waardoor ook de show strak in het korset zit.
Wat er live gespeeld kan worden, is bij de instrumentalisten van Dream Theater in goede handen. Het album wordt nagenoeg perfect uitgevoerd. James LaBrie krijgt wel hulp, want in A Tempting Offer horen we hem bijvoorbeeld stukken zingen vanaf tape. Was het altijd LaBrie die veelvuldig van het podium ging, nu zijn ook bassist John Myung, gitarist John Petrucci en zelfs drummer Mike Mangini veel aan de wandel: podium af, podium op. Toetsenist Jordan Rudess is de meest constante factor op het podium. Zijn keyboardstandaard is uitgegroeid tot een heel gevaarte.
Theaterpubliek
Als Petrucci zijn gitaarsolo in A New Beginning ten gehore brengt, is het eigenlijk voor het eerst tijdens deze dertigste show op Nederlandse bodem dat het publiek zijn enthousiasme toont. Na de pauze begint de set met Moment Of Betrayal, waarbij het zwakke punt van LaBries livezang weer boven komt drijven: te hoge noten. Tijdens Hymn Of A Thousand Voices maant hij het publiek mee te zingen, maar helaas, het werk is nog te nieuw. Of het zijn geen echte meezingers. Of allebei. Een reactie blijft in ieder geval uit. Bij Our New World wordt een nieuwe poging gewaagd door LaBrie. Ook een fan gaat staan en probeert het publiek op te zwepen, maar het is een echt theaterpubliek vanavond.
Pas als het licht op de zaal gezet wordt, komt het los. Aan het einde van het nummer volgt dan toch de staande ovatie. Als een soort encore wordt er afgesloten met de laatste NOMACS-instrumental, een niemendalletje, en het titelnummer waarop wederom een staande ovatie de band ten deel valt. Na een dikke twee uur spelen is de koek op. Vroeger draaide de groep zijn hand niet om voor shows van drie uur. De zogeheten An Evening With-concerten waren kenmerkend voor Dream Theater, net als de wisselende setlists. En als de band meerdere dagen achtereen in een stad speelde, kwam er een uitvoering van een Classic Album langs. Zijn die tijden nu echt allemaal voorbij?
Dream Theater in Koninklijk Theater Carré
Gezien op maandag 22 februari 2016
Foto’s: Bert Treep
31 Reacties
De kwaliteit van het concert ga ik vanavond zien. Maar deze recensist heeft zich weinig goed voorbereid. In elk interview in aanloop van deze shows heeft John Petrucci gezegd dat je geen standaard show moet verwachten en dat de bezoeker niet moet rekenen op Pull Me Under. Ik vind het dan pijnlijk om de schrijver juist daarover te horen klagen.
Deze show, dit album, staat op zichzelf en moet ook zo worden gezien. Met het spelen van andere nummers uit het repertoire zouden ze deze show tekort hebben gedaan.
Erik-Jan, je hebt gelijk over het feit dat deze recensent zich niet goed heeft voorbereid. Alles wat er gisteren te zien en te horen was in de show was van tevoren aangekondigd. De verwijzing naar de theater uitvoering van The Human Equation is ronduit belachelijk. Dit stuk kwam in 2015 op de planken, dus 11 jaar na het uitbrengen van de cd. Het zou best kunnen zijn dat The Astonishing ooit met orkest en koor wordt uitgevoerd t.b.v. een dvd. Jordan Rudess heeft daar al toespelingen op gemaakt. Verder zegt de man dat er theaterpublike aanwezig was. Ja dat klopt, het was namelijk in Carré en als je zit dan komt e.e.a. vaak wat bedeesder over. Tussen de nummers klonk er merendeels een klaterend applaus. Tot slot, vroeger speelde de band regelmatig shows van drie uur. Nou wil ik weleens wat wat hij bedoelde met vroeger. In 2014 namelijk speelden ze in zowel de HMH en 013 een set van drie uur. Al met al een zeer matige recensie, mede omdat de recensent m.i. de bedoeling van de cd en show niet begrijpt.
Het was een magisch mooie avond gisteren in carre, zowel voor de die hard fans als voor de nieuwe garde. Op een paar missers van Labrie en een kleine misser aan het begin van Heaven’s cove was alles ronduit strak en prachtig neergezet. Het is inderdaad zoals Martin al aangaf een theater en daarin is het nou eenmaal wat lastiger om het publiek mee te krijgen. De fenomenale solo van John Petrucci in ‘A new beginning’ was werkelijk goud waard. Wat een fantastisch kippenvel moment als ik voor mijzelf mag spreken. Verder vond ik het mooi om te zien hoeveel enthousiasme en plezier Mangini toonde, Hoeveel je Portnoy ook mist, je moet toch toegeven dat Mangini een prachtige show neerzet! Om nog even de mening van Martin en Erik-Jan te ondersteunen, een ronduit slechte recensist. Als recensist mag je vooraf minimaal je huiswerk hebben gedaan over de band en het album, komop!
Erik-Jan, Martin en Koen, ik kan het niet meer met jullie eens zijn. Geen woord gelogen in jullie verhalen. Ik heb gisteren eveneens waanzinnig genoten en ik raad iedereen aan een kaartje te pakken voor de woensdag als dat nog kan. Dat “Lust for Life” de plank vaker mis slaat bij recensies is mij helaas niet onbekend. Dit is dan ook niet de eerste keer. Alweer onprofessioneel en alweer jammer! “Een rockconcert met videoplaatjes?” en “het verhaal is er niet uit af te leiden?” Het is geen speelfilm!!! Ik kende het verhaal van A tot Z, maar ik ben dan ook een fan. Maar laat ik het positief houden. Dit was een 10 out of 10 voor mij. Ik heb enorm genoten en kan alleen maar hopen dat die DVD er daadwerkelijk gaat komen. Wat een band! En “Lust for Life”? Dream on!
Wat ben ik het met de vorige reacties eens en wat een geweldige show van Dream Theater en wat een waardeloos en inhoudsloos commentaar van het Lust For Live Magazine.
Dinsdagavond heb ik de show mogen aanschouwen, iedereen deze avond genoot zienderogen ademloos van deze geweldige muziek.
Ik zou willen voorstellen dat het Magazine volgende keer mensen inzet die enige affiniteit hebben met dit soort bands hebben.
Een artikel over dit soort bands word gelezen door liefhebbers, zij zien niks is in een gefrustreerde Dylan fan.
Uitzonderlijk goede voorstelling van Dream Theater gezien dinsdagavond in Carré. Wat minachtend om te schrijven over een rockconcert met videoplaatsjes. Zeer essentiële mooie ondersteuning van de muziek. Het bracht je echt in een bepaalde sfeer.
De echte fan kan de muziek beslist begrijpen. De schrijver van het stuk lijkt me geen echte fan (een invaller?). Jammer.
Niettemin was het geheel soms wat routinematig en Labrie soms enigszins vals. Ik heb nooit zoveel afstand ervaren tussen Dream Theater aan de ene kant en het publiek aan de andere kant.
Niettemin het mocht de pret allemaal niet drukken. De echt DT-fan kan wel tegen een stootje. Mooi alles afgewerkt weer. Bij het volgende concert ben ik er beslist weer bij.
Geweldige show! Alleen was de pauze een verschrikkelijke anti climax. Er was net heerlijk naar een hoogte punt toegewerkt, vervolgens boem klaar en gaan de lichten in de zaal aan. Ik ben geen pauzes gewend bij optredens van Dream Theater.
Ik ben het met de vorige Dream Theater-fans eens! Carre is niet echt de juiste plek om bij een concert van DT helemaal los te gaan.
Het was een schitterend concert en het zal voor mij ook niet het enige concert van DT zijn waar ik bij zal zijn, wat een TOP! band. En ik heb het oudere werk niet gemist, toch had ik op een paar instrumentale nummers gehoopt. Neemt niet weg dat ik een mooie avond heb gehad.
Nog een advies aan de recencent: doe vantevoren beter je huiswerk!
Ik was erbij, maandagavond. Wat heb ik hier lang naar uitgekeken en mijn hooggespannen verwachtingen kwamen op alle fronten uit. Wat een ongelofelijke muzikanten zijn dit toch. Iedere keer als ik ze zie (en ik volg de band al vanaf het allereerste moment en heb ze al ontelbare keren gezien). De CD is anders, maar gewoonweg heel goed. Je mag hier alleen maar trots op zijn als je in staat bent dit te produceren. Als je dit niet begrijpt moet je je diep schamen. Technisch zie je de CD en het klopt van voor tot achter aangevuld met een mooie videopresentatie. Gezeur over de drummer, de zanger, ik wordt er ziek van. Kijk naar Mangini en je ziet wat deze geweldenaar kan, luister naar LaBrie en geniet en dan heb ik het helemaal maar niet over Petrucci en laten we Myung ook niet vergeten. Kortom, dit optreden zal lang in mijn Dream Theater geheugen blijven hangen en kijk nu al weer uit naar het volgende werk van ze.
Als ik toch een minpuntje mag noemen: de stoelen in de gallerij van Carre. Je kunt er niet op zitten, dus de volgende keer maar weer de HMH al moet ik zeggen dat het wel bijzonder was om een keer in Carre te zitten. Carre werd een droom theater. En voor de recensent: droom lekker verder.
Wat een belachelijke recensie. Ten eerste weet je van tevoren waar je heen gaat, het gaat hier om een integrale uitvoering van een rockopera in een theater. Natuurlijk spelen ze dan geen 3 uur en natuurlijk gaat het publiek niet helemaal los.
Ik heb Dream Theater nu 10 keer live mogen aanschouwen, en gisteravond was het beste concert dat ik ooit van ze heb gezien. LaBrie was gisteravond (23feb) heel goed bij stem en de ademloos werd er door iedereen gekeken en geluisterd. Het was werkelijk waar briljant. A new beginning had van mij wel een week mogen duren.
Ik ben er gisteren ook geweest (23/2/2016).
Ik vind de studio uitvoering wat “tam” klinken; de live uitvoering had 25x meer impact. Geweldig optreden!
Toch heb ik wel wat puntjes:
1. Drums te nadrukkelijk aanwezig in het geheel.
2. Het geluid was TE hard; iets minder volume en het album komt meer tot zijn recht m.i. Nu waren zelfs de rustige passages niet echt subtiel. Bij de stevige nummers lijkt het wel alsof er een muur van geluid op je afkomt… Weinig transparantie, jammer want DT is belachelijk goed en dat komt op deze manier niet genoeg uit de verf.
Twee jaar geleden was ik in de HMH en ook daar was het (veel) te hard. Klonk alsof de speakers het elk moment konden begeven. Gisteren was het op de rond en soms een beetje over de rand. Nogmaals: mijn mening!
Ik hoop dat ze een volgende keer in NL eens een buitenoptreden doen in een stadion o.i.d. Minder last van die overkill aan volume. Voorlopig is het thuis weer “behelpen” met hun Cd’s en DVD’s. :)
Blijkbaar houdt deze recensent gewoon niet van DT. De nieuwe CD is gewoon totaal anders en is een rockopera (invloeden van Arjan Lucassen zijn te horen). Dream Theater is live gewoon een ontzettend goede band en dat was gisteravond niet anders. De stem van James LaBrie was gisteravond ook goed. Wat een gelul van de recensent over “theaterpubliek”. Het was gewoon respect van de vele DT-fans om te genieten van The Astonishing en daarnaast is Carré ook een theater maar blijkbaar is dat de recensent ontgaan!! “Na 2 uur is de koek op”…. ja nogal logisch als de CD niet langer duurt dan 2 uur en je van te voren week dat de hele cd live gespeeld gaat worden. Waarom heeft het anders ook The Astonishing Live. Jammer dat er overigens een pauze was. Een avond DT waarvan ik héél blij ben dat ik hem niet heb gemist!!
En….. Lust for Life, jullie kunnen beter een vacature stellen voor een goede recensent met verstand van muziek!
Om te beginnen, een recensent die zich niet voorbereid is de inkt in de pen niet waard, tenenkrommend.
Ik heb een geweldige avond gehad. Het album is verre van mijn favoriete DT-release maar komt live veel beter uit de verf dan op de plaat. Muzikaal zoals altijd geweldig en ook Labrie erg sterk (doe het maar eens, al die karakters met eigen stemgeluid, toonhoogte etc.).
Neemt niet weg dat ik de lange instrumentale stukken wel mis op dit album en met mij meerderen. A New Beginning was toch wel het hoogtepunt van de avond wat mij betreft.
Nu met name heel benieuwd naar het vervolg en stiekem hopen dat het volgende album weer van een SDOIT/TOT-achtige kracht is..
Ik sluit mij volledig aan aan de positieve reacties van mijn voorgaande Dream Theater fans.Het was gewoonweg fenomenaal,James was fantastisch.Ik wordt als die hard fan zelfs een beetje verdrietig van die onvoorstelbare onzin van de recencent.
Het was voor mij de eerste dat ik Dream Theater live dinsdagavond heb zien optreden. En het was in één woord geweldig! Wat een band. Ik heb heel wat groepen, artiesten zien optreden, maar de muzikaliteit van deze band is ongeëvenaard. Wat een kwaliteit. De cd had ik al een paar weken in huis en had ik dus goed beluisterd. Ze speelden de rock opera live met meer pit dan in de studio. Zo werd er live iets aan de muziek toe gevoegd. En dat er dan af en toe een valse noot klinkt, so what! Het waren ook niet bepaald makkelijke zangpartijen. Dat er geen toegift kwam was niet meer dan logisch. Het optreden was na de laatste gespeelde noot af gewoon af. Ik draai nu thuis de cd, ook genieten maar toch wat rustiger dan gisteravond. Hoop dat ze nog jaren dit soort mooie muziek blijven componeren!
Hier een DT fan van het eerste (nou ja, tweede dan) uur. Mijn eerste concertbezoek was in 1993. Ik heb de band altijd enorm bewonderd, maar de laatste jaren steeds minder. Bospop vorig jaar was een voorlopig dieptepunt, maar i.t.t. alle overige reacties vond ik het optreden in Carré nog matiger. Ik had regelmatig het gevoel bij een Joop van den Ende productie te zijn en sommige nummers leken wel 3 of 4 maal voorbij te komen. De ene grand finale na de andere. Dit was voor mij voorlopig de laatste (en waarschijnlijk de 15e) keer.
Begrijpelijk. Ik kan me er wat bij voorstellen. Ze ontwikkelen zich door en zoeken een nieuwe fase om verder te verkennen. Inderdaad leek het soms net muziek, waarbij je de armen in elkaar slaat of met je handen omhoog gaat wuiven.Niettemin vond ik het wel een goed afgewerkt theaterstuk, waarbij je inderdaad niet het normale werk van DT moet verwachten.
Ondanks het mooie en fantastische optreden hoop ik dat ze in het volgende album weer goed instrumentaal geluid laten horen met stevige tracks.
Nog iets grappigs gezien….
Als je hoger zat, kon je zien dat Mangini steeds op zijn hurken zich verstopte achter zijn drumstel. Hij was de enige die vaak niet de stage verliet. Het zag er wat kolderiek uit.
Verder inderdaad theatermuziek en niet een gangbaar concert. Niets mis mee. Een goede volgende verkenning van de ontwikkeling van Dream Theater.Kijk uit naar nieuwe ontwikkelingen.
Nog iets …………
Internet afstruinend lees je dat meerdere mensen het veel te hard vonden. Ik heb er gezeten met muziekkantenoordoppen op. Moest snel daarna echter overgaan op Oropax om alles te compenseren.
Inderdaad het was te hard…
Mogelijk dat loge niet de ideale plaats was mbt de verstaanbaarheid van het verhaal,. Ik kende het verhaal niet en er was ook qua verstaanbaarheid geen touw aan vast te knopen. Maar ook verder was het applaus mijns inziens voornamelijk omdat het bovennatuurlijk goede muzikanten zijn.Alle respect, maar het was niet mijn concert. Ik stoorde me aan het bombastische geheel en het nogal ontbreken van tempo en power. Petrucci leek me ook nogal emotioneel qua ovatie. Ik denk dat hij een zware tijd heeft gehad om dit te realiseren. Een paar flinke aanpassingen lijken me wel terecht. Prima recensie!
Yep, geloof ik ook. Geen touw aan vast te knopen dinsdagavond. Heb genoten van de muziek en de sfeer. Een onvergetelijke indruk heeft het achtergelaten op me.
Treep beseft nog niet helemaal dat Portnoy geen deel meer uitmaakt van DT. Hij was de regisseur.Wisselende setlists,dat leidde tot shows van 3 tot 4 uren,classic albums coveren,’kom maar backstage’,niets was teveel.Die periode ligt achter ons. Dit is DT anno nu.Professioneler maar vooral muzikaal strevend naar perfectie en zoekend naar vernieuwing.Ook in interviews naar de totstandkoming van The Astonishing heeft Treep zich niet ingelezen. DT is prog en wil zich dan ook aan elke vorm van vernieuwing confirmeren,dus ja,geen ruimte voor ouder werk. Als (meer dan) liefhebber heb ik genoten van de show van 23-2. Het album krijgt daardoor een duidelijke meerwaarde. Zo intens heb ik nog nooit een DT show beleefd.Alles klopte,locatie,visuals,geluid. Dit is zoals DT het wil en dat doen ze naar meer dan behoren.Deal with it! Mocht Treep zich afvragen hoe het met Portnoy is afgelopen,volg de media en kijk vooruit.
Tja, blijkbaar ben je als fan niet altijd objectief en dan doet een recensie met een andere conclusie blijkbaar pijn. Maar de magie ontbrak volledig bij dit concert. Vlekkeloos maar plichtmatig gespeeld. Als fan verwacht je meer dan dat alleen. Ook muzikaal zat het uitstekend in elkaar, maar verrassing en originaliteit waren ver te zoeken. Nee, dan hebben we echt andere tijden gekend… Ik ga weer dromen van de tijd met Portnoy en ik snap inmiddels heel goed waarom hij vertrokken is….
Als fan die de nodige shows gezien heeft…ben ik de laatste jaren toch wat afgehaakt, en vanavond werd weer duidelijk waarom… Het blijven een stel wonderlijk goede muzikanten, maar het werd wel erg plicht matig, als zijnde een machine neer gezet. Echter de grootste irritatie factor is toch vaker en vaker de stem van James… Hij zong vooral veel schreeuwerig hoog en hard, en bij de rustige zang stukken heeft hij een apart bij geluid… Ik ben ook naar de theater equation geweest in het Luxor en daar zat je van het begin tot het eind met kippenvel en tranen in je ogen, vooral ook door de prachtige stem van James…hij kan het dus wel, het moet hem alleen verteld worden…
Vanavond was leuk ze weer eens gezien te hebben maar de magie die ze vroeger keer op keer hadden zijn ze mijns inziens echt wel kwijt…
Gisteren naar het concert in Carre geweest en ik moet zeggen als fan heb ik wel genoten … maar ik blijf het vreemd vinden, de vele keren dat de leden naar achteren toe gaan. Verder vond ik het verhaal inderdaad onsamenhangend en miste ik vaak de magie in de nummers zoals wel het geval was bij de gitaarsolo van ‘a new beginning’.
Als laatste vind ik het van DT slecht dat ze niet eindigen met 3 ‘gewone’ nummers, want dat hebben de fans wel verdiend, want nu vond ik het laatste nummer geen waardig slot van dit concert. Kortom: al met al wel genoten, maar weinig kippenvel momentjes gehad.
Ik kwam dinsdag avond thuis van Carré en ging nog ff kijken op metalfan ook daar was er een recensent die niet begreep waar hij heen was geweest
Ik werd pissig van en heb dat laten merken in mijn opmerkingen
Ik heb dinsdag een geweldig Dream Theater gezien en La brie was in een bloed vorm behalve bij moments of betrayel
Ik weet hoe moeijlijk het is om 2 a 3 uur te moeten zingen (ben zelf ook zanger) en als de acoustiek niet helemaal geweldig is of je de vorm van de dag niet hebt dan red je bepaalde noten niet
Ook ik ben naar het nieuwe luxor geweest en ook daar kwam labrie niet altijd aan zijn toon
Maar wat was dinsdag avond magisch en ik hoop dat ze dit heel snel op dvd/bluray gaan zetten
Ik heb totaal geen herkenning bij de lauwe recensie van Bert Treep. De 24e heb ik genoten van een fantastische muziekbeleving in theater Carré! Ik vond het een bijzonder geslaagde mix van de sfeervolle ambiance van het theater en de geweldige progrock van Dream Theater. Het was naar mijn mening een muziekaal hoogstandje; nagenoeg alles was ‘right on the spot’ en dat heb ik niet vaak eerder meegemaakt bij live concerten. Het publiek was enthousiast en reageerde zoals je dat in een klassiek theater kunt verwachten, dus geen headbangende biergooiers die op het pluche van de stoelen staan te springen. Voor mij was het een top avond!
Helemaal mee eens.
Ook mijn metgezel en ik hebben gisteren de 24e genoten van een feilloos superstrak concert. Chapeau
De eerste keer dat ik DT live zag was in Ahoy in 2002, geweldige ervaring, sindsdien alle concerten in ned en belgie wel gezien.
Aan de maandagavond in Carre hield ik gemengde gevoelens over, op zich een prima uitvoering van de nieuwe cd maar het geluid toch net ff iets te hard en heb me zo nu en dan zitten ergeren aan La Brie, bij de hoge noten is het niet om aan te horen.Normaal gesproken was ik nog wel een tweede avond gegaan maar vond het nu niet ff net niet, hoogte punt A New Beginning.
Zie ze liever weer eens in bv 013 vind Carre niet echt een geschikte zaal voor concerten.
Als je dan een recensie schrijft, zorg er dan voor dat je in elk geval je huiswerk goed gedaan hebt. In dit geval sloeg de recensie dus de plank volledig mis.Beleving was geweldig op woensdag en Carre leent zich uitstekend voor een goede luistershow. Publiek was heel enthousiast en zat zichtbaar te genieten. Kwalitatief prima optreden van deze kunstenaars en leuk om een keer mee te maken Carre.