Graham Nash in TivoliVredenburg

“Het is voorbij”, concludeerde Graham Nash eerder dit jaar tijdens een openhartig interview met Lust For Life. Volgens de zanger is het zo goed als uitgesloten dat Crosby, Stills & Nash ooit nog hun stemmen samenvoegen om de welbekende en unieke close harmony-sound te creëren. De reden: een fikse ruzie met David Crosby. En dus begeeft de 74-jarige Nash zich nu op het solopad en speelt hij in TivoliVredenburg songs uit zijn lange loopbaan: van hits uit zijn tijd bij The Hollies tot werk van zijn recente album This Path Tonight. Weet hij zich staande te houden zonder zijn oude bandmaten?

Het voordeel van een solo-optreden als vanavond, zo vertelt Nash halverwege de show, is dat hij niet meer met Crosby, Stills en Young hoeft te overleggen over wat hij gaat spelen. Tijdens zijn huidige tour heeft de singer-songwriter immers alleen gitarist en zanger Shane Fontayne – tevens producer en co-auteur van het al genoemde nieuwe album – aan zijn zijde op het podium. Zo kan het duo zomaar een tamelijk obscuur lied als Marguerita (van de Crosby & Nash-lp Whistling Down The Wire uit 1976) afstoffen of héél ver in het verleden graven naar Bus Stop en King Midas In Reverse, beide van de band die Nash in de sixties zijn eerste successen bezorgde. The Hollies dus.

‘Where are we going?’, vraagt de man zich hardop af in het titelnummer van This Path Tonight. Zijn leven kende de afgelopen jaren dan ook enkele ingrijpende veranderingen. Na een lang huwelijk scheidde Nash van zijn vrouw Susan en verscheen er een nieuwe liefde ten tonele: de jonge kunstenares Amy Grantham. Zij aanschouwt de show in Utrecht overigens vanuit een donker hoekje van het podium. En de zanger raakte dus gebrouilleerd met David Crosby, voor wie hij toch ruim 45 jaar klaarstond om hem door diens meest duistere tijden te slepen. Nash vertelde tijdens ons interview dat zijn voormalige beste vriend hem nu zelfs verbiedt om een stuk muziek (Critical Mass, geschreven door Crosby) te gebruiken dat bij een van zijn nummers (Wind On The Water) hoort, en dus klinkt vanavond alleen dat laatste deel door de volle grote zaal van TivoliVredenburg.

Protest en tranentrekkers
Al in de vroege jaren zeventig bewees Graham Nash met zijn fantastische eerste eigen album Songs For Beginners zich prima zonder de rest van CSN(Y) te kunnen redden – al hadden Crosby en Neil Young kleine gastrollen in enkele songs. Van het viertal had hij misschien wel het beste oor voor een goede popmelodie, wat op dat solodebuut nog maar eens werd onderstreept, en veel van de hits in het oeuvre van de ‘supergroep’ waren dan ook door hem geschreven. Nash kon net als Young een goede, felle protestsong pennen als Military Madness of Immigration Man (beide blijken nog altijd relevant) en tegelijkertijd blonk hij uit in liefdesliedjes die de een tranentrekkend mooi vindt en voor de ander in de categorie ‘gezapig’ vallen. Denk aan Our House of Simple Man.

Aangezien de zoals gewoonlijk op blote voeten optredende muzikant inmiddels in de zeventig is, moet je er niet raar van opkijken dat hij tegenwoordig met een lagere stem zingt en dat niet hij maar Fontayne de hoge partijen pakt als het tweetal zich bijvoorbeeld aan Wasted On The Way – met aangepaste melodie – waagt. Maar Nash beschikt nog altijd over een behoorlijk goede strot, zoals vooral blijkt wanneer hij plaatsneemt achter de piano voor een van zijn beste composities: Cathedral. Voorafgaand aan dat lied praat hij overigens nog even over zijn goede Nederlandse vriend Simon Posthuma, de vader van – jawel – Douwe Bob. De jonge singer-songwriter zit volgens Nash ook in de zaal en na afloop zien we de man die Nederland vertegenwoordigde tijdens het Songfestival inderdaad nog even in de wandelgangen lopen.

Just A Song Before I Go
Maar om terug te komen op de vraag: weet Graham Nash zich staande te houden zonder Crosby en Stills? Nog voordat hij bijzonder toepasselijk eindigt met Just A Song Before I Go heeft een staande ovatie het antwoord al gegeven. Sommige van deze songs komen in deze setting meer tot hun recht dan bijvoorbeeld tijdens het concert van CSN in de Heineken Music Hall vorig jaar, waar bij vlagen de slijtage toch wel merkbaar was. De avond in TivoliVredenburg geeft ook veel meer een fraai overzicht van Nash’s lange loopbaan: nieuwere titels als Golden Days (met misschien wel de mooiste harmonieën van de avond) en het aan Grantham opgedragen Myself At Last zijn wellicht geen instantklassiekers zoals uiteraard ook gespeelde publieksfavorieten Teach Your Children en Marrakesh Express, maar tonen wel aan dat deze rockveteraan nog altijd een prima lied kan schrijven. Bovenal besef je meer dan bij een concert van zijn oude band hoeveel goede, bekende en – een typische hippieboodschap als ‘We can change the world’ in ’s mans solohit Chicago terzijde – tijdloze nummers Nash op zijn naam heeft staan. Jammer van CSN, maar goed dat hij die ruimte nu weer even neemt.

Graham Nash in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op zaterdag 28 mei 2016