Graspop Metal Meeting 2018 – dag 2

Een betere Graspop-editie dan die van 2018 is haast ondenkbaar. Op twee druppels na geen regen en alleen maar fantastische bands. Er viel ook wel wat te klagen: een verkeersinfarct op de eerste dag hoort er nu eenmaal bij en de campinggasten moesten enorm lang wachten voor ze de camping op konden (al bleek er ook een tweede ingang voor de camping te zijn die niet goed werd aangegeven). Een kleine rondvraag onder de metalheads deed de logische antwoorden opleveren: fans van de ene band vonden de andere groep klote en andersom. En opvallend vaak: ‘alle vrouwen zijn hier met hun vriend of man!’ De dames waren daarentegen bijna allemaal unaniem verbolgen over het tekort aan toiletten, want ook daar ontstonden flinke wachtrijen. Verder was er niets dan lof voor de line-up en voor de medebezoekers. Het gezelligste, vriendelijkste en leukste metalfestival van de wereld besloeg dit jaar ook nog eens vier in plaats van drie dagen! Hieronder ons verslag van de vrijdag.

Tyler Bryant & The Shakedown
Tyler Bryant & The Shakedown heeft de eer de vrijdag te openen op het hoofdpodium en als dagopener hebben we de heren al heel vaak gezien. Een beetje zonde voor de bluesband die met zijn southern gevoel beter tot z’n recht zou komen als de energie en het alcoholniveau weer een beetje op orde zijn. Sterk is het wel en het wordt dan ook al snel veel drukker voor het podium. Maar het had nog veel drukker moeten zijn…

Zeal & Ardor
De beste show van de dag (zonder headliner Iron Maiden mee te tellen) komt zonder twijfel van Zeal & Ardor en dat vindt ook de compleet volgepakte Metal Dome. De bezoekers sturen zoveel waardering en liefde naar de band, dat de leden even van hun a propos raken en in de lach schieten met z’n allen. Driestemmig en ontzettend goed zingen Zwitser Manuel Gagneux en zijn kompanen bezwerende songs die bol staan van de soul, de blues en emotionele metal. Want dat is het ook: black metal. Rauw en spookachtig.

Zeal & Ardor

L7
De oude dames van de L.A. punk en grunge trekken veel volk naar zich toe. Helaas is het geluid heel slecht: twee van de drie microfoons zijn onverstaanbaar of vallen weg en de bas valt ook geregeld uit. Zo klinkt hun gruizige geluid niet grauw en vies, maar vaak flets en amateuristisch. Maar het publiek lijkt het niet zoveel te deren. Mensen springen en klappen en sturen een hoop liefde terug naar het podium. Als dan tegen het einde van de set het geluid eindelijk redelijk klinkt, horen we een glansrijk nieuw anti-Trump-nummer (Dispatch From Mar-A-Lago) en dito oude krakers als Shitlist en Pretend We’re Dead. Het rammelt aan alle kanten en dat hoort bij L7. Helaas geldt dat dus ook voor de techniek en dat is toch zonde. De band verdient beter.

Killswitch Engage
Gitarist Adam Dutkiewicz heeft de lachers snel op zijn hand. Hij springt en rent als een malle over het podium en als hij even stilstaat achter zijn microfoon is het om rauw te schreeuwen of een grap te maken. Killswitch Engage is zo al snel een energiek geheel dat het gros van de mensen op het veld meesleurt met zijn metalcore. Zanger Leach, herstellend van stemproblemen, klinkt vooral helder erg fijn. Er is niks mis met zijn oerkreten, maar met zijn pure stem onderscheidt hij zich van genregenoten. En eindigen met een cover van Dio’s Holy Diver kan nooit kwaad!

Avenged Sevenfold
Er wordt een gast knock-out geslagen in de pit. Zanger M. Shadows ziet het en legt meteen de show stil. Blijkbaar is het zo ernstig dat hij moet roepen dat mensen van de bewusteloze knakker af moeten blijven en het aan de professionele hulpdiensten over moeten laten. We hebben dan al zo’n driekwart van de set van Avenged Sevenfold achter de rug en stiekem is dat wel het meest memorabele moment. Niet dat de mannen teleurstellen. Integendeel, het is strak en bij vlagen goed, maar toch vooral de band die voor Iron Maiden moet spelen. Iedereen lijkt zich al naar dat gedeelte voor het podium te bewegen. Dat speelt Avenged Sevenfold wel parten, net als de opbouw van de set. Veel van dezelfde snelle nummers achter elkaar en de zanger heeft duidelijk niet zijn beste dag.

Avenged Sevenfold

Iron Maiden
Het is Maiden voor en Maiden na. Het is te zien aan de hoeveelheid Eddie-shirts en het is te voelen in de lucht: iedereen lijkt te wachten op Iron Maiden. De mannen lossen hun belofte altijd in en ook deze keer zijn ze voortreffelijk. Ten tijde van de vorige plaat Book Of Souls had zanger Bruce Dickinson net een operatie achter de rug in de buurt van zijn stembanden. Door de gedwongen rust en alles wat met de operatie te maken had, was zijn stem ernstig aangetast. Die tour staat dan ook niet in het rijtje van de beste jaren van Maiden. De Graspop-show behoort echter zeker wel tot de hoogtepunten. Opkomen met een laagvliegende Spitfire in het midden van het podium en de show verpakken in een thema van oorlog, strijd en het slechte in de mens: het werkt perfect en zorgt voor een heerlijke setlist met o.a. Aces High, Where Eagles Dare en 2 Minutes To Midnight. Dickinson vertelt over het thema en laat weten dat de Spitfire bestuurd werd door een Belg (meteen opbiechtend dat het in Tsjechië een Tsjechische piloot was). “Ha, daar zie ik een Schotse vlag! Er is er eentje!”, roept de zanger, waarna The Clansman wordt ingezet. Er komt opeens een huilende Schot voorbij die door de menigte wordt opgetild en al jankend naar voren crowdsurft… En zo vliegen de twee uur voorbij op de compleet volgepakte weide, met alle grote Maiden-nummers en een paar minder gehoorde songs zoals The Greater Good Of God. Drummer Nicko McBrain is altijd goed, maar dit keer zijn ook de gitaristen alle drie even goed. Als het geluid wegvalt vlak voor ze eigenlijk af willen lopen om zo een encore af te dwingen, schieten ze in de lach en lost Bruce het vakkundig op: “We moeten even wat geld in de meter gooien, we zijn zo weer terug!”, waarna Hallowed Be Thy Name en Run To The Hills nog volgen om de geweldige show af te maken. Zo ontzettend goed is Iron Maiden al jaren niet meer geweest.

Ayreon
Voor velen is Iron Maiden gewoon de afsluiter en veel mensen trekken huiswaarts of tentwaarts. Voor degenen die blijven rest een moeilijke keuze. Parkway Drive op het hoofdpodium, Neurosis in de Metal Dome of Ayreon in de Marquee. Wij kiezen voor Arjen Lucassen en zijn Ayreon Universe-project, dat voor de eerste keer op een festivalpodium te zien is en voor de vierde keer in zijn totaliteit. De progressieve rock zweeft door de muzikale geschiedenis van Lucassen en krijgt een uitvoering die het verdient. De projecties vertellen het verhaal van de verschillende albums en kondigen de vele artiesten aan. Want het zijn er een hoop die meedoen met het project: onder anderen Simone Simons, Anneke van Giersbergen, Marcela Bovio en zelfs Golden Earring-zanger Barry Hay komt langs voor een nummer en een stukje Radar Love. Tegen het einde verschijnt Lucassen zelf ook op het podium om mee te doen met de zegetocht door zijn vreemde universum. Degenen die na Iron Maiden zijn gebleven, beleven een fantastisch avontuur.

Ook gezien:
Het is natuurlijk een beetje een thuiswedstrijd, maar Diablo Blvd heeft binnen enkele seconden het publiek op zijn hand. Zanger Alex Agnew is wat dat betreft een uitstekende frontman. Ook muzikaal gezien klopt het allemaal, de gitaren zijn strak en de ‘nieuwe’ bassist Jan Rammeloo lijkt nooit ergens anders te hebben gespeeld. Dit is het Diablo Blvd dat je veelvuldig wilt zien en horen! Mark Tremonti is een gitarist van wereldklasse. Zijn snelle metal herbergt invloeden van hardrock en grunge, en is enorm toegankelijk. Catchy haast. Zijn optreden zorgt voor het podium voor een intense beleving en er ontstaat dan ook een moshpit. Een weergaloze show. Het Avatar-universum kent zijn eigen regels: ga je er niet in mee, dan hoor je een fijn metalbandje en niet veel meer. Ga je wel akkoord, dan word je getransporteerd naar een totaal andere wereld waar de soundtrack bestaat uit classic rock gemixt met death metal en een opzwepende show. Laat dat maar aan joker en zanger Johannes Eckerström over. Hij dresseert het publiek en maakt van allen gewillige onderdanen. Op weg naar Zeal & Ardor in de Metal Dome pakken we nog een stuk Culture Abuse me op de Jupiler Stage. Rafelige skatepunk en hardcore lijken de kleine schare fans voor het podium in extase te brengen. Ze tillen elkaar constant over het hek heen, in de handen van de crew die er enorm om kan lachen. Zozeer dat er ook een of twee crewleden de andere kant opgaan. De band op het podium vindt het ook amusant en daarmee wekken de muzikanten sympathie. Toch eens ergens een hele show van gaan zien!

Graspop Metal Meeting
Gezien op vrijdag 22 juni 2018
Foto’s: Robin Looy
Lees ook onze verslagen van Graspop 2018 dag 1, dag 3 en dag 4.