The Hollies in TivoliVredenburg

Dit gaat verder dan nostalgie: deze avond bevinden we ons ver in de jaren zestig en zeventig. Karakteristieke samenzang, ervaren muzikanten en een hele rij hits. Professioneel en behoorlijk goed bezorgen The Hollies een glunderend en meezingend publiek een mooie avond in het Utrechtse TivoliVredenburg.

Zodra de mannen de bühne betreden en King Midas In Reverse inzetten (toch niet echt hun grootste hit) begint de zaal mee te klappen. Onder het publiek zijn heel wat mannen die vijftig jaar geleden op school een korte broek droegen en nu in het theater weer, waar de dresscode inmiddels drastisch is veranderd. The Hollies, in witte shirts, spelen enthousiast en als een geoliede machine. Even lijkt het of zanger sinds 2004 Peter Howarth niet bij stem is, maar een geroutineerd knikje naar de geluidsman zorgt voor een afdoende oplossing.

Rasmuzikanten
De muziek mag dan bekend zijn, de gezichten op het podium zijn dat misschien niet voor iedereen. Als je het begrip ‘originele bezetting’ ruim neemt, dan behoren gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott tot de mannen van de eerste uren, vroeg in de jaren zestig. Afwezig waren natuurlijk oprichters Graham Nash, die in 1968 de band en zijn echtgenote inruilde voor David Crosby en Stephen Stills, en zanger Allan Clarke. Bassist Ray Stiles (stram en meestentijds leunend tegen een kruk) herkennen we nog van Mud. Peter Howarth kan niet echt de schoenen van zijn voorgangers vullen, hoewel een boel extra echo wel helpt. Maar de leden van de The Hollies zijn allemaal rasmuzikanten en hun aangename routine zorgt voor een gedegen concert. Sorry Suzanne, Jennifer Eccles, het spreekwoordelijke feest der herkenning. On A Carousel krijgt een stevige versie, een paar in het publiek valt elkaar in de armen, blijkbaar hun liedje.

Vingers in de oren
De podiumopstelling varieert, zodat iedereen zijn rust kan nemen. Soms driestemmige harmonieën (Gasoline Alley Bred), soms alleen zanger Howarth met zijn gitaar. Bij We’re Through mag toetsenist Ian Parker even zingen, Howarth stop zijn vingers in zijn oren. Priceless wordt aangekondigd als een nieuw nummer, dat speciaal hier in Utrecht uitgeprobeerd wordt. In werkelijkheid wordt het al sinds 2016 regelmatig ten gehore gebracht. Dat hebben die jongens toch niet nodig… Sommige songs, zoals Just One Look, stammen uit de tijd voordat er synthesizers waren. Dan krijgt Parker een tamboerijn.

Zaal vol tieners
Na de pauze zijn de shirts van de bandleden overwegend zwart. Het swingende The Day That Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee wordt gevolgd door het Beatlesque nummer Here I Go Again. Vanaf Bus Stop (ook zo’n mooi nummer van 10cc’s Graham Gouldman) komen hit na hit langs. Carrie Anne, Stop! Stop! Stop!, He Ain’t Heavy, He’s My Brother en in ieder geval qua sfeer het hoogtepunt The Air That I Breathe. Na Long Cool Woman In A Black Dress staan we weer buiten. Zeventigers klinken niet als twintigers, maar dat had ook niemand verwacht. Deze zeventigers hebben echter zo’n solide routine en zo veel sterke songs, dat ze ons mee terug in de tijd konden nemen. En zo waanden we ons een avond lang een zaal vol tieners.

The Hollies in TivoliVredenburg, Utrecht
Gezien op maandag 21 mei 2018
Foto’s: Hans Colijn