James Taylor in Carré

James Taylor is een van de belangrijkste en bekendste singer-songwriters aller tijden en hij komt graag naar Nederland. Met zijn uit duizenden herkenbare troostende stem en gitaargetokkel laat hij nog altijd de harten van vele vrouwen en mannen smelten. Herinnert u zich nog de blozende Ricky Koole in De Wereld Draait Door toen het over Taylor ging? Toch was er ook wel wat kritiek: dat de stem van James toch wat in verval aan het raken was. Lust For Life reisde af naar Carré om dit eens met eigen oren te toetsen…

Geheel in het grijs gekleed begroet een energiek ogende Taylor op vrolijke wijze de zaal. Hij is natuurlijk weer een beetje ouder geworden sinds zijn vorige bezoek aan Nederland, maar nog altijd ziet hij eruit als een perfecte kruising tussen acteur John Malkovich en muziekkenner Leo Blokhuis. Vanaf het allereerste nummer Something In The Way She Moves laat Taylor weten dat zijn setlist deze avond niet uit een willekeurige graai uit zijn werk bestaat. Bovenstaande song was namelijk het liedje waar hij George Harrison en Paul McCartney mee overtuigde toen Taylor het in een Londense pub speelde. Meteen kon hij een contract tekenen bij Apple en werd zijn droom werkelijkheid. “Ik was er op het juiste moment in de juiste tijd”, relativeert Taylor.

Sowieso is Taylor wat bescheiden en ironisch over zijn carrière. Zo kondigt hij sommige nummers met de nodige zelfspot aan als ’treehugging anthems’ of liedjes uit de tijd van alle hippie-bullshit. Maar om terug te komen op de inleiding over Taylors mogelijk aftakelende stem: daar is vrijwel niets van te merken. De klank en het gevoel in zijn stem zijn vrijwel identiek aan zijn sound op de klassieke platen Gorilla en Sweet Baby James.

Wat wel af en toe gebeurt is dat door een zenuwtrekje of hikje er wel eens een enkele hapering te horen is in de woorden die Taylor zingt. Of dat zijn tokkelende hand wat verkrampt de snaren aanraakt, maar de songwriter staat er gelukkig niet alleen voor in deze momenten waarop zijn ouderdom zichtbaar is. Een werkelijk fantastische band met een achtergrondkoor, toetsen, bas, drums en gitaar staat hem bij. In de set worden de rustige liedjes afgewisseld met stevigere, uptempo blues- of gospelsongs.

Hoogtepunten voor de pauze zijn de door Taylor ingezongen traditional Wandering en het verbroederende Shower The People. Je zou misschien verwachten dat de zanger daarna tijdens de break geniet van een massage, dutje of een dampende kop koffie, maar niets is minder waar. Hij gaat uitgebreid op de foto met zijn fans en dat neemt zoveel tijd in beslag dat zijn band op een gegeven moment maar weer begint te spelen en iedereen die op een selfie met de zanger stond te wachten de stoel dan maar weer opzoekt. De tweede helft van de show is net zo sterk als de eerste.

Een solide vervolg met dezelfde afwisseling: ballads en dan weer wat stevigers zoals Steamroller. Ook een verzoek uit de zaal (Only One) kan er nog wel bij voordat Taylor zijn allerbekendste werk doet. Fire And Rain is zo’n nummer dat met de jaren alleen maar mooier wordt, omdat je weet dat de oude baas steeds meer meegemaakt heeft in zijn leven. Hoe mee fire en rain, des te heftiger komt de song binnen. Als de band en James Taylor na wat grootsere songs een diepe buiging aan de zaal maakt, weet je dat er toch nog minimaal één klassieker moet komen.

De Carole King-cover You’ve Got A Friend is en blijft het absolute hoogtepunt van de avond, hoe goed het verder ook was wat er voorbij kwam in Carré. De magie die Taylor oproept, puur en alleen zittend op een kruk, met zijn stem, de briljante tekst, het gitaarspel. Het zorgt voor een partij kippenvel waar men in Barneveld jaloers op kan zijn. En na de laatste noot blijft dat kippenvel nog wel even hangen. Simpelweg een prachtig slot van een uitstekend concert. Een uitgebalanceerde setlist, de nog steeds bloedmooie stem van een natuurlijk wel iets ouder wordende Taylor en de fantastische muzikanten om hem heen. Als dit een albumrecensie was geweest, dan had er ***** boven moeten staan.

James Taylor in Carré
Gezien op dinsdag 31 maart 2015
Foto’s: Bernard Bodt