Voor het eerst in acht jaar stond rock– c.q. nu metal-band Linkin Park in Nederland. In een uitverkocht GelreDome stal Mike Shinoda de show met twinkelende ogen en een aanstekelijk enthousiasme en wekte nieuwe zangeres Emily Armstrong een bescheiden doch krachtige indruk. Daarnaast bewees de groep als geheel weer helemaal terug te zijn met een show die de balans waarborgde tussen nieuwe krachtpatsers en nostalgische nummers.
Om de zure fans van het eerste uur meteen de mond te snoeren: een geliefde frontman als Chester Bennington vervangen, is natúúrlijk onmogelijk. Dat is dan ook nooit de bedoeling geweest toen zangeres Emily Armstrong de gelederen kwam versterken in september 2024, zeven jaar nadat Bennington door zelfdoding om het leven kwam. Het leverde dus gemengde reacties op van fans, waarbij vooral rapper Mike Shinoda het zwaar te verduren kreeg: deze ‘koerswijziging’ zou respectloos zijn richting zijn overleden mede-bandlid (de twee waren overigens ook goed bevriend) en er was zelfs kritiek op zijn rouwproces. Toch is er niet écht sprake van een koerswijziging met het meest recente album From Zero, waarop juist de nu metal waarmee Linkin Park groot werd zegeviert, een geluid dat op voorgaande platen meer naar de achtergrond was verdwenen.
Er was duidelijk behoefte aan. Tijdens de dik twee uur durende show gaat het publiek zelden zo uit z’n dak als bij harde gitaarnummers Heavy Is The Crown (2024) en het recent verschenen Up From The Bottom (2025), waarbij natuurlijk de bekende vlammers In The End (2000) en Bleed It Out (2007) op net zoveel enthousiasme kunnen rekenen.
Perfect getimed
Het is wel zonde dat Armstrong, die met haar rauwe, emotionele stem regelmatig voor kippenvel zorgt, zich soms nog lijkt in te houden vanavond. Zo leunt ze tijdens de eerste nummers – en met name hitsingle Crawling – veel op het meezingen van het publiek, dat die taak vol overgave op zich neemt. Of ze dat nu doet vanwege eventuele zenuwen of ziekte (de band cancelde een aantal dagen geleden nog een optreden in Zwitserland vanwege ‘medische problemen’), het blijkt onnodig. Met name tijdens The Emptiness Machine (2024) – waarmee de band ‘opnieuw’ doorbrak – en Two Faced (2024) komen zowel haar cleane vocalen als haar hese uithalen uitstekend uit de verf: perfect getimed en vol overtuiging.
Rouwproces
Ook met het werk van voor ‘haar tijd’ weet Armstrong de juiste nostalgische snaar te raken. Een opvallende keuze van de band, bijvoorbeeld, om de avond te openen met ballad Somewhere I Belong (2003), maar het werkt. Juist vanwege de oprechte, ontwapenende thematiek in het nummer, waarin escapisme een rol speelt en de protagonist pleit voor een fijne herdenking wanneer hij komt te overlijden. De boodschap is direct duidelijk: Chester, we zijn je niet vergeten. Als je dus al een mening kunt hebben over zoiets ultrapersoonlijks als een rouwproces, dan durf ik voorzichtig te beweren dat er op de aanpak niets aan te merken valt.
Indien je de nostalgie nog niet op je tong proeft tijdens het meezingen en -schreeuwen tijdens de maar liefst 27 nummers tellende set, dan zorgen de visuals daar wel voor. De special effects op het grote scherm lijken rechtstreeks gemaakt met Windows Media Player, waarmee de tijd een kwart eeuw lijkt terug te spoelen naar toen je als boze tiener One Step Closer (2000) van debuut- en doorbraakplaat Hybrid Theory non-stop door de speakers blies. Onmisbaar in de setlist en dat weet de band gelukkig ook. Best een prestatie dus dat er met zoveel nummers en de nodige moshpits nog ruimte en tijd is om op adem te komen tijdens een uitgeklede versie van Lost (2023). Armstrong zingt prachtig en zuiver, maar blijft ook hier nog aan de veilige kant en maakt gedurende de avond nauwelijks contact met het publiek.
Signeersessie
Dat valt niet te zeggen van rapper en zanger Mike Shinoda. Juist zijn charisma en enthousiasme tillen de kwaliteit vanavond naar een hoger level. Want natuurlijk speelt de band goed en is de setlist sterk, maar juist de muziek van een groep als Linkin Park wordt gedragen door persoonlijke impact, door interactie en de timing daarvan. Zo brengt Shinoda een fan zichtbaar tot tranen door haar naam te vragen tijdens een signeersessie voorin het publiek, waarna zijn rapsolo When They Come For Me/Remember The Name volgt. Al met al spat zijn enthousiasme van het podium en is zelfs door de abstracte jaren nul-filters heen op het scherm de twinkeling in zijn ogen te zien. Linkin Park 2.0 groeit gaandeweg in zijn rol en doet dat op zijn eigen tempo, maar met een krachtige liveshow die als een sneltrein voorbij dendert.
Linkin Park in GelreDome, Arnhem
Gezien op donderdag 26 juni 2025
Foto’s door Ans van Heck
0 Reacties