Nadat de lichten doven, schuifelt een oude dame het podium op. Ze oogt breekbaar en leunt zwaar op haar stok. Het grootste deel van het optreden zit ze op iets wat op een houten troon lijkt. Er wordt regelmatig gespiekt op een lessenaar vol tekstvellen. Ooit was Marianne Faithfull het oogverblindende middelpunt van de swingende jaren zestig in Londen. Het meisje waar iedereen onrustig van droomde. Een leven lang drank, drugs en drama hebben haar van veel beroofd. Maar niet van haar zeggingskracht, blijkt tijdens haar 50-jarige jubileumshow in Amsterdam.
Faithfull begint het concert heel dapper met twee stukken van haar actuele album Give My Love To London. Het titelnummer schreef ze met Steve Earle en Falling Back kwam voort uit een samenwerking met de Britse singer-songwriter Anna Calvi. Het zijn allebei sterke songs, afkomstig van een plaat die laat horen dat de zangeres in 2014 in artistiek opzicht er nog altijd toe doet. Ze moet alleen vocaal nog wel even op temperatuur komen.
Alles valt op zijn plaats tijdens Broken English, het titelnummer van het album waarmee ze eind jaren zeventig een spectaculaire comeback maakte. De band, met een glansrol voor de Britse singer-songwriter Ed Harcourt op toetsen, brengt de muziek smaakvol tot leven. Ingehouden en effectief. Ze laten alle ruimte voor de hese, rafelige stem van Faithfull. Ook al lag ze de afgelopen jaren regelmatig in de lappenmand vanwege gekwetste ruggenwervels en gebroken heupen, haar stembanden hebben nog niets van hun kracht verloren. Ze zingt rauw, met felle uithalen. Ondertussen blikt ze brutaal de zaal in. Ze is gebutst, maar niet gebroken.
Siddering
Faithfull is niet alleen op tournee om haar laatste album te promoten, ze viert ook dat ze vijftig jaar geleden haar eerste single uitbracht. Tijdens een van haar lange monologen vertelt ze dat ze desondanks geen greatest hits-show wil afdraaien, maar juist koos voor enkele songs die ze voorheen zelden live vertolkte. Een ervan is Witche’s Song, ook afkomstig van Broken English. Het is een prachtig nummer dat ze zingt met de autoriteit van iemand die alles gezien en meegemaakt heeft. Wanneer ze de laatste regels de microfoon in gromt – ‘Remember, death is far away and life is sweet’ – lijkt er zowaar even een siddering door de zaal te gaan. Het is op papier wellicht een obligaat statement, maar niet uit de mond van iemand die alle hoeken van de hel heeft gezien.
De hits worden trouwens niet helemaal vergeten. In wat ze zelf de 60’s corner noemt, komen haar debuutsingle As Tears Go By en Come And Stay With Me voorbij. Ze lijkt er met haar gedachten niet helemaal bij te zijn. Hard en hoekig werk als het nieuwe Mother Wolf, dat voorafgegaan wordt door een eindeloze inleiding, inspireert haar duidelijk veel meer, waarna de zangeres ons meezeult naar de junkie corner. Opnieuw haar woorden. Het ultieme dopenummer Sister Morphine, dat destijds ook door The Rolling Stones werd opgenomen, wordt geweldig neergezet. Net als het van haar laatste album afkomstige Late Victorian Holocaust, geschreven door Nick Cave. “We zijn allebei 25 jaar aan de smack geweest”, stelt ze droog vast. “Dat heb je nodig om zo’n nummer te kunnen schrijven. En te kunnen vertolken.”
Het einde van het concert is in stijl. Ze zingt eerst haar wereldhit The Ballad Of Lucy Jordan, om het officiële deel van de set te beëindigen met het obscure, maar hemelse Who Will Take My Dreams Away, geschreven door Angelo Badalamenti en afkomstig uit de film The City Of The Lost Children. Het toepasselijke Last Song vormt de enige toegift.
Wisselende gevoelens
Het is het slotakkoord van een fascinerend optreden. Het roept wisselende gevoelens op. Het is pijnlijk om te zien hoe de Britse zangeres worstelt met haar fysieke beperkingen. Toch is het concert geen seconde sneu. Haar aankondigingen zijn doorspekt met zelfspot en worden op smaak gebracht met veel vierletterwoorden. De verrassende songkeuze onderstreept nog eens dat ze nog niet gezwicht is voor de nostalgie. Ze bezweert dan ook nog lang niet toe te zijn aan haar pensioen. Er volgen meer optredens en prachtig albums, benadrukt ze een paar keer. Het zal mij dan ook niet verbazen als ze er de komende jaren weer staat. Desnoods met een looprekje en een infuus. Waarom ook niet. Zolang die stem er nog is, moet Marianne Faithfull die laten horen.
Marianne Faithfull in Carré
Gezien op zondag 23 november 2014
Foto’s: Luuk Denekamp
3 Reacties
Ik heb genoten wat een moord wijf dit bedoel ik goed hoor.en de band was super. WOW.
Rob, je hebt haar heel goed “neer gezet”. Eens niet een
verhaal dat meer over de mannen gaat waar ze mee om ging
in de Sixtees, maar dat over Marianne Faithfull gaat.
Je beschrijving van het concert zit dicht bij “de waarheid”. Mijn compliment.
Het was overigens gisteren precies 50 jaar geleden dat ik als 14 jarige “geraakt” werd door haar melancholieke
“As tears”, toen ik het ’s avonds, na de begrafenis van
mijn vader, in bed op mijn transistor radiootje hoorde.
Sindsdien volg ik haar VEELZIJDIGE carrière. Ik vind wel
dat ze nu op moet gaan letten dat ze niet over de datum raakt. Zou ik jammer vinden, maar er zit blijkbaar toch
nog “toekomst muziek” in. Bravo Marianne !
Jan Dielissen
Na dat ze lang op mijn lijstje nog graag te ziene artiesten
had gestaan was het dan zo ver.Er ging een schok door me heen toen Marianne met stok het podium op schuifelde.
Wat verder niets heeft afgedaan aan dit geweldige concert,wat een waardering voelde ik voor deze geweldige vrouw zo kwetsbaar en zo echt
Marianne ik hoop dat je nog een mooi leven voor je hebt !