Als het om audiovisueel spektakel gaat, hebben Trent Reznor en zijn Nine Inch Nails een reputatie hoog te houden. De band weet de toch al hooggespannen verwachtingen te overtreffen met een ware aanslag op de zintuigen. Het optreden in Amsterdam is vooral een briljant geconstrueerde trip, met een kop, staart en middenstuk. Hoewel de nadruk op het oudere werk van Nine Inch Nails ligt, wordt de nostalgie op een veilige afstand gehouden dankzij de overrompelende visuals en de tomeloze passie waarmee Reznor en zijn band spelen.
Terwijl op deze subtropische zomeravond een aanzienlijk deel van Nederland, gehuld in een fleurige outfit, op een terrasje in de schuimkraag van een biertje hapt, rept in Amsterdam-Zuidoost zich een stroom zwarte T-shirts richting de Ziggo Dome. Het publiek wordt er opgewacht door Boys Noize, de artiestennaam van de Duitse techno-dj Alexander Ridha. Zijn donkere, zware en pulserende elektro brengt de zaal langzaam in beweging. Halverwege zijn set komen zelfs de eerste Dr. Martens van de vloer. Hij scoort vette bonuspunten door kort voor het eind de Neue Deutsche Welle-cultklassieker Eisbär van Grauzone te draaien. Wat een geweldig nummer blijft dat toch! Terwijl de meeste voorprogramma’s hun plekje te danken hebben aan de meest met geld wapperende platenmaatschappij, is de set van Boys Noize een organisch onderdeel van het optreden van Nine Inch Nails.
Adembenemend contrast
Na een spijkerharde climax verdwijnt de dj achter zijn apparatuur en wordt op dat moment midden in de zaal een klein podium onthuld, waarop Trent Reznor alleen aan de toetsen Right Where It Belongs inzet. Een adembenemend contrast. De Amerikaan keert zich binnenstebuiten in het van het album With Teeth (2005) afkomstige nummer. De zaal luistert ademloos. Iedereen lijkt zich ervan bewust te zijn dat dit een heel bijzondere avond aan het worden is. Bijgestaan door een deel van zijn band worden op datzelfde B-podium Ruiner van The Downward Spiral (1994) en Piggy (Nothing Can Stop Me Now) van Further Down The Spiral (1995) gespeeld.
De tournee heeft als titel Peel It Back World Tour meegekregen. ‘Peel it back’ is een citaat uit March Of The Pigs, een song van het onvolprezen album The Downward Spiral. Het is daarmee een indicatie dat het tijdens de optredens vooral zal draaien om het oudere werk van de Amerikaanse industrial-rockband. De harde kern daarvan bestaat tegenwoordig uit Reznor zelf en de Britse multi-instrumentalist Atticus Ross. De live-band wordt verder gecompleteerd door Alessandro Cortini en Robin Finck (o.a. keyboards, gitaar) en Ilan Rubin (o.a. drums).
Hard, intens en energiek
Na de set op het B-podium worstelt het gezelschap zich door het publiek naar het hoofdpodium, de ‘unpeeled main stage’. We krijgen daar met songs als Wish, March Of The Pigs, Reptile en Gave Up het vertrouwde Nine Inch Nails te zien en te horen. Hard, intens en energiek. De visuals zijn geweldig. Geen inmiddels ouderwetse LED-schermen, maar projecties op doorzichtige doeken die voor en op het podium hangen. Gefilmde impressies van het podium zelf, maar ook bestaande beelden. Alles in combinatie met fel flikkerende lichten – veel zwart-wit – en een overuren draaiende rookmachine.
In dat licht is het bijzonder dat tijdens de Peel It Back-tournee geen optreden hetzelfde is. Terwijl moderne rockshows vaak voorgeprogrammeerde routineklussen zijn, speelt Nine Inch Nails elke avond minstens een handvol andere songs. Dat blijkt vooral tijdens het techno-intermezzo waarvoor een deel van de band weer naar podium B-verhuist. Samen met Boys Noize pompt het collectief vier technoversies van Nine Inch Nails-songs de zaal in, met onder andere Sin van het debuut Pretty Hate Machine (1989) en Me, I’m Not van Year Zero (2007). Het is daarmee totaal anders dan het segment dat twee dagen eerder in de Wiener Stadthalle in Oostenrijk gespeeld wordt.
Euforie
Weer terug op het grote podium stort Nine Inch Nails zich op een aantal bekende songs, zoals het van de soundtrack Lost Highway afkomstige The Perfect Drug. Dankzij de opnieuw fenomenale inzet van de band ontpopt het zich tot een van de hoogtepunten van het optreden, terwijl weer opvalt hoe hard en vooral zuiver het zaalgeluid is. Head Like A Hole, de van het Nine Inch Nails-debuut afkomstige klassieker, zorgt voor nog meer euforie in de zaal. Het optreden wordt afgesloten met Hurt, natuurlijk bekend van de versie van Johnny Cash. Het blijft echter het nummer van Trent Reznor. Hij brengt het klein, intiem en met veel emotie. Zo eindigt de show zoals die begonnen is.
Het optreden is een overwinning van Reznors ambitie. Vanwege de briljante opzet, inclusief het geïntegreerde voorprogramma, is de Peel It Back-show een trip waarvan je geen minuut wilde missen. De steeds wisselende setlist zorgt daarnaast voor een verrassingselement dat te vaak ontbreekt bij reguliere concerten. De visuele effecten zorgen ervoor dat de show een totaalervaring is. Toch is het optreden in Amsterdam vooral onvergetelijk dankzij de overgave waarmee Trent Reznor en zijn band spelen. Zo zouden meer rockshows moeten zijn.
Nine Inch Nails in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op zondag 29 juni 2025
Foto: officiële persfoto Nine Inch Nails
0 Reacties