Soundgarden in 013

Jarenlang hebben we het zonder ze moeten doen, maar Soundgarden heeft voor zijn Nederlandse fans het gemis inmiddels ruimschoots goedgemaakt. Sinds de reünie in 2012 stond een van de grondleggers van de grunge op Pinkpop, om in september 2013 nogmaals langs te komen voor een concert in de HMH. Blijkbaar is de verzadiging nog niet ingetreden, want een dag na een uitverkochte show in Tivoli speelde de band een laatste keer in een afgeladen 013. En hoewel Soundgarden niet meer de strak geöliede machine van weleer is, brandt het vuur nog steeds.

Vijftien jaar lang was Soundgarden niet meer. Midden jaren negentig legden de rockers uit Seattle na jaren van briljante muziek en bijbehorend megasucces het bijltje er opgebrand bij neer. De hits bleven klassiekers, maar op de Nederlandse podia speelde Soundgarden vanaf 1996 geen rol meer. Tot daar ineens de reünie was, en het bijbehorende nieuwe album King Animal liet horen dat er nog genoeg verse inspiratie tussen hun oren zit. Voor de verstokte fans zijn het dan ook mooie tijden, waarin ze na jaren de adem inhouden eindelijk een paar verse teugen kunnen halen.

Soundgarden zelf snapt ook heel goed waarvoor de meesten hier in de 013 gekomen zijn. Het publiek bestaat voornamelijk uit veertigers, voor wie deze mannen samen met Nirvana en Alice in Chains de soundtrack van hun puberteit schreven. En die krijgen nu eindelijk de kans om hun jeugdhelden in de armen te sluiten. De sfeer is er dan ook een van een gezellig samenzijn: als een reünie waarin oude vrienden eindelijk weer samen op één plek zijn. Zanger Chris Cornell neemt ruim de tijd om zijn publiek toe te spreken en te betrekken bij de show. Outshined wordt voorzien van een anekdote over de verschrikkelijke clip, die ze destijds met hevige tegenzin moesten opnemen. De man vooraan die een plectrum kado geeft, wordt na een nummer uitvoerig bedankt en aangesproken, om zelf met de ‘pick’ van Cornell naar huis te mogen. Applausje uit heel de zaal…

Toegankelijk en tastbaar zijn deze rockhelden dus, op een manier die verraadt dat ze oprecht het beste met hun fans voor hebben. Dat blijkt ook uit de setlist, waarin de vernieuwingsdrang is beperkt tot enkele nummers van het recente King Animal. Centraal staan vooral die vele oude hits, waar zowel de muzikanten als het publiek zichzelf duidelijk het liefste in verliezen. En muzikaal weet de band dat oude vuur soms weer aan te wakkeren. Op de beste momenten schuurt de stem van Cornell alsof het 1992 is en piepen de gitaren alsof ze sinds die tijd niets anders hebben gedaan.

Verwarring
Maar helaas is dat natuurlijk niet het geval: Soundgarden heeft jarenlang op zijn gat gelegen. En dat is met een kritische blik zeker te horen. Het temperament is er, de wil is er ook. Maar in sommige nummers hoor je de slijtage van jarenlange passiviteit. Cornell mist af en toe een nootje, het gitaarwerk rammelt soms losjes tussen de maten door. Zelfs het epische moment dat Black Hole Sun moet worden, komt daardoor niet helemaal uit de verf. Tijdens My Wave slaat even de verwarring toe, en loopt bassist Ben Shepherd na afloop naar de microfoon om het foutje weg te lachen. “Zoals altijd met Soundgarden, is de drummer de enige die het goed speelt.” En inderdaad moet gezegd dat de stevig doorbeukende Matt Chamberlain de enige consequente factor is.

De band laat zich niet van de wijs brengen door zulke foutjes, maar het verschil met de hoogtijdagen laat zich hier duidelijk blijken. Ook Rusty Cage, aan het einde van de setlist, blijkt te veel van Cornells uithoudingsvermogen te vragen. Toch is het onmogelijk om de zaal niet met een warm gevoel te verlaten. Nergens probeert Soundgarden zich groter voor te doen dan ze vandaag is. De liefde voor hun trouwste fans vult ruimschoots de plekken waar de muzikale steekjes vallen. Bovendien zijn er genoeg momenten waarin alles wél op zijn plek valt, waar Soundgarden weer even beukt, schuurt en kraakt zoals we ze kennen. Bij Jesus Christ Pose bijvoorbeeld, het onmiskenbare hoogtepunt van de avond. Juist omdat het bij elk nummer de vraag is hoe het uit de verf komt, smaken die plotselinge momenten van perfectie alleen maar lekkerder.

Soundgarden, gezien in 013 op woensdag 11 juni 2014
Foto’s: Marcel Krijgsman