Na twee keer verzetten is het dan eindelijk zover: de Ronda van TivoliVredenburg is twee uur lang een tijdmachine naar de jaren negentig. Suede speelt, alsof de leden geen dag ouder geworden zijn, het legendarische album Coming Up integraal… en natuurlijk nog veel meer.
Coming Up was het album waarmee Suede in 1996 de vruchten plukte van de Britpop-rage die bands als Oasis, Pulp en Blur groot had gemaakt. Een rage waarvoor Suede in de jaren daarvoor zelf de belangrijkste zaden had geplant, al moet je dat niet tegen de band zeggen. Toen ik in 2013 zanger Brett Anderson sprak over de comebackplaat Bloodsports, was het gesprek meteen voorbij toen de term Britpop viel. Gelukkig was ik daarop voorbereid en had ik het onderwerp tot de laatste vraag bewaard.
Ergens snap ik de band daarin wel. Natuurlijk valt niet te ontkennen dat Suede qua sound echt wel bij de Britpop hoort, maar op veel vlakken – niet in de laatste plaats tekstueel en visueel – was de band toch altijd een stuk volwassener en fijngevoeliger dan de hierboven genoemde vaandeldragers van het genre.
Tijdloos
Maar terug naar Coming Up, dat tijdens deze tour integraal wordt gespeeld. Een plaat die bol staat van de klassiekers: niet alleen singles als Trash, Beautiful Ones en Saturday Night, maar ook de albumtracks worden door het publiek vol enthousiasme ontvangen. De songs blijken tijdloos en een nummer als Picnic By The Motorway klinkt live zelfs beter dan de ietwat overgeproduceerde studioversie. De typische zangmaniertjes van Brett Anderson die op Coming Up zo duidelijk aanwezig waren en van Suede een echte ‘love it or hate it’-band maakten, zijn inmiddels flink afgezwakt. Maar de stem van Anderson is nog steeds uit duizenden herkenbaar en hij haalt alle noten nog prima, al kost dat bij Starcrazy even flink wat moeite. Dat nummer is sowieso het probleemgevalletje van de avond, wanneer Richard Oakes problemen met zijn gitaar krijgt en bijna het hele eerste couplet moet overslaan.
Als frontman is Anderson nog steeds het podiumbeest dat we al dertig jaar kennen: charismatisch, opzwepend en bij vlagen hyperactief. Zijn gezwaai met de microfoon en theatrale knievallen zou je makkelijk als over-de-top en cliché kunnen wegzetten, maar de inmiddels 54-jarige zanger komt er moeiteloos mee weg, omdat je simpelweg ziet dat het uit zijn tenen komt en dus geen kunstje is.
Dog Man Star
De setlist voor de tweede helft van de avond is al de hele tournee aan vele wijzigingen onderhevig, maar een ding was op voorhand duidelijk: liefhebbers van de laatste twee albums Night Thoughts (2016) en The Blue Hour (2018) komen maar matig aan hun trekken. Jammer, want het zijn juist die platen die tot het beste horen dat de band ooit maakte en bewijzen dat Suede zeker geen jaren ’90-nostalgieband is. De toegift Life Is Golden maakt dat als geen ander duidelijk: misschien wel de mooiste ballad die Suede ooit opnam.
Het zijn echter vooral de klassiekers die vanavond de dienst uitmaken, waarbij met name de tracks van Coming Up-voorganger Dog Man Star (1994) opvallen. We Are The Pigs is een van de hoogtepunten van de avond en Anderson maakt grote indruk wanneer hij solo met akoestische gitaar een vertolking van The Wild Ones ten gehore brengt. Wanneer de reguliere set vervolgens wordt afgesloten met drie nummers van het debuutalbum, heeft de geluidsman inmiddels een iets te liefdevolle relatie met de volumeknop en lopen de individuele instrumenten helaas wat in elkaar over. Met een lichte gehoorbeschadiging, maar zeer gelukkig dat na twee keer verzetten eindelijk deze geweldige avond kon plaatsvinden, keert iedereen huiswaarts.
Suede in TivoliVredenburg
Gezien op maandag 16 mei 2022
Foto‘s door Anne-Marie Kok
11 Reacties
Eeuwig jammer dat het publiek niet onder deed voor de gemiddelde bejaardensoos – zelden zoveel stramme skeletten bij elkaar gezien. Als de frontman er even fijntjes aan herinnert dat het geen ’teaparty’ is, weet je hoe laat het is.
@ Stefan Treffende recensie, maar vond je Suede destijds echt “een stuk volwassener en fijngevoeliger” dan Pulp? Wat betreft Oasis — en in mindere mate Blur– kan ik dat met je eens zijn, maar Pulp lag, wat mij betreft, verbaal wel mijlen voor op die twee bands.
@Levi Helemaal met je eens, ik ben me kapot geschrokken. Wat een contrast qua looks en fitheid tussen het podium en de zaal :’)
Inderdaad, ‘dooier’ dan die Neil kan je er niet bij staan/zitten ;-)
Dat Brett alle hoge noten nog prima zou halen vond ik nou juist niet en dat vond ik wel een gemis, heb hem wel eens beter ‘in vocale vorm’ gehoord zeg maar. Tweede helft was ie op stoom ook met zijn stem. Verder: helemaal te gek!
Tja blijkbaar ben ik bij een ander concert geweest. Daar waar hij alleen de linkerkant en midden-voor van het podium wist te vinden vond ik echt een gemis om de zaal mee te krijgen. Jammer voor de fans. Zijn stem, tja de hoogte waar ik hem om roem had hij bij lange na niet. En halverwege was het inmiddels meer schreeuwen dan zingen. Jammer. Het laatste gedeelte zal ik niet over oordelen, we zijn maar weggegaan……. vorige concert in Tivoli was in iedergeval stukken beter. Volgende keer beter zullen we maar zeggen
Ik heb zelden iemand zo hard zien werken om een zaal ‘mee te krijgen’, iemand die ook nog eens alles mee had. Charmant, goed bij stem, nog steeds aanstootgevend soepel in de heupen en een ouvre waar menig band alleen maar van kan dromen. En dan hebben we het nog niets eens over die band gehad.
We kunnen hier tot in den treure nagaan welke noot Brett wel- en welke noot Brett niet heeft gehaald maar misschien moeten we de hand voor de verandering eens in eigen boezem steken.
Ooit legde een gevierd toneelspeler mij uit dat een voorstelling valt of staat bij het publiek:’Je neemt allebei de helft voor je rekening, zo simpel is het.’ Ik herhaal mezelf maar het trof me onaangenaam: een frontman als Brett die zijn publiek eraan herinnert dat we niet bij oma Slaapgraag aan de thee zitten. Overigens begrijp ik dat mijn beleving volkomen subjectief is en ook wordt bepaald door de plek waar je tijdens zo’n optreden staat. Dat laat onverlet dat Suede beter had verdiend. Ook een publiek draagt verantwoordelijkheid.
De prestatie wist de pretentie volledig te matchen. Jammer dat een groot gedeelte van het publiek dacht: laat maar zitten.
Of zoals Brett zelf zei: muziek is ‘t delen van emoties. Dat zit ‘em niet altijd in alle hoge noten super zuiver halen, maar ‘t gaat idd over die gevoelens en emoties overbrengen en delen. Daar is Brett nog steeds een meester in, naast een super toffe en strak spelend Suede. Kortom: I loved it!
Ik heb genoten van een heerlijke band. Brett gaf zich totaal. An exchange of feelings zoals ie zei. En dat was het.
Ik sluit me aan bij Benno en Eric. Wat een top avond weer en die energy!! Ik had het geluk linksvoorin te staan. Op een paar mensen na was iedereen aan het bouncen en meezingen. My cup of tea ;) Dit soort theekransjes graag eens in de 2 jaar!
Ook al heeft hij niet meer de vocalpower van pakmbeet 10 jaar terug, Brett is nog steeds een heel goede zanger en geweldige performer. Een van de beste!
Ik stond in het midden/achteraan, bijzonder hoe het door anderen is ervaren. Wij vonden het publiek juist enthousiast meedoen.
Ik dacht zelf ook echt dat het hele publiek meezong/klapte.
De band was goed, Brett leek wel 30, jemig wat een energie heeft die kerel.
Graag zo snel mogelijk weer!