Opkomen terwijl jouw hit klinkt, gezongen door iemand anders. Je moet het maar durven. Tears For Fears heeft echter het volste vertrouwen in zijn eigen kwaliteiten en betreedt het podium terwijl popzangeres Lorde’s versie van Everybody Wants To Rule The World door de AFAS Live klinkt. Het in zwart geklede ensemble, bestaande uit vijf heren en een dame, neemt het moeiteloos over van Lorde en bewijst vanavond: niemand doet Tears For Fears zoals Roland Orzabal en Curt Smith dat zelf doen.
Tears For Fears heeft in zijn loopbaan onstuimige tijden gekend. Van ongekend succes in de jaren tachtig en het vertrek van Curt Smith in 1991 tot een wederopstanding met dank aan Michael Andrews en Gary Jules’ cover van Mad World (2001). Alweer sinds 2000 herenigd als duo, hebben de heren tegenwoordig geen haast meer, maar genieten ze van alles wat het leven als muzikanten ze brengt. Deze show in AFAS zou eigenlijk al vorig jaar mei plaatsvinden als onderdeel van een uitgebreide tour door Europa en het Verenigd Koninkrijk, maar werd wegens gezondheidsproblemen verschoven naar dit jaar. Ook wordt er al sinds 2013 gewerkt aan studioalbum nummer zeven, dat afgelopen najaar dan écht in de winkels zou liggen. De belofte werd niet ingelost. Zelfs I Love You But I’m Lost, eerste nieuwe single in dertien jaar, maakte in deze set haar opwachting niet. Maar dat hoeft ook niet: de heren laten zien dat zowel hun jarentachtig-onrust als hun muzikale successen een plekje hebben in het heden.
Godverdomme!
Niet geheel onverwacht brengen de heren dan ook hit na hit ten gehore. Roland Orzabal schittert op Sowing The Seeds Of Love, maar ook als entertainer. “Godverdomme!” deelt hij het publiek lachend mede, refererend aan de (Nederlandse) scheldwoorden die zijn helaas onlangs overleden vrouw regelmatig naar zijn hoofd slingerde. Er klinkt hier kwaliteit, maar met een knipoog. Een uitgebreide gitaarsolo wordt een toneelstukje waarbij Orzabal en Smith elkaar uitdagen en het aanspreken van het publiek is een uitgesproken gelegenheid om de eigen leeftijd op de hak te nemen. Sterker nog, de heren kunnen er zelf ook wel om lachen dat vrijwel iedere aanwezige enigszins op leeftijd is. Niet dat dat de aanwezigen ervan weerhoudt om compleet voorbij te gaan aan het feit dat dit een concert is met zitplaatsen. Pale Shelter, Break It Down Again, Change – allen nodigen uit tot dansen.
Het absurdistische bewegend beeldmateriaal dat het podium siert, is een fijne toevoeging bij een band die vooral stilstaat en de focus legt op de muzikale performance. De zang van Orzabal en Smith vult elkaar magnifiek aan, terwijl ze zo nu en dan bijgestaan worden door vervreemdende elektronische effecten en aanstekelijke achtergrondvocalen. Niets klinkt precies zoals op die eerste drie albums. Live onthullen zich laag na laag aan muzikaal genot, die de muzikaliteit en veelzijdigheid van de band optimaal laten zien. Ook een ingetogener song als Advice For The Young At Heart is nu vele malen aangrijpender dan op plaat.
Creep
Tears For Fears is nooit uit het muzikaal gedachtegoed verdwenen, al was het maar dankzij de vele artiesten die hun muziek hebben gecoverd. Orzabel noemt er enkele: Gary Jules, Lorde, Kanye West. Zelf zijn de heren gelukkig ook niet bang om het werk van anderen opnieuw te interpreteren, wat deze avond een sublieme uitvoering van Radioheads Creep oplevert. Thom Yorke mag er tegenwoordig dan de pest aan hebben om zijn hit te zingen, Orzabal geniet er duidelijk van. Nog steeds beklemmend en met aangrijpende uithalen, maar wederom met dat tikje humor waardoor het typisch Tears For Fears wordt.
Zoveel hits hebben de heren gemaakt, dat je er geheid een aantal zou vergeten. Na Creep is het immers nog tijd voor een met synthesizers doordrenkte uitvoering van Mad World en de prachtige ballad Woman In Chains. Oorspronkelijk gezongen door Oleta Adams, met Phil Collins op drums, wordt de song hier schitterend uitgevoerd. De liefde blijft hangen met Head Over Heels, een sentimenteel liefdesnummer dat in elk tijdperk z’n kracht bewijst.
Geen vergane glorie
De avond wordt afgesloten met de vooralsnog enige nummer 1-hit die de band in Nederland scoorde. Even zwaarmoedig als meezingbaar, dat is Shout nog altijd. Deze zondagavond in 2019 bewijst Tears For Fears perfect te passen in de hectiek van de 21ste eeuw, misschien wel meer dan ooit. Verwacht van deze eighties-hitmachine geen vergane glorie, maar een muzikaal statement met een rijke toekomst in het verschiet. Al mag die beloofde plaat nu eindelijk z’n opwachting wel maken.
Tears For Fears in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op 17 februari 2019
Foto’s door Ans van Heck
5 Reacties
Prachtig verwoord Inge. Zelden zo genoten van live muziek uit de 80’s
Instrumentaal zeer goed,vocaal zeer teleurstellend van de heren behalve creep goed gedaan!maar verder weinig spectaculaire show, toegift heel kort,had er veel meer van verwacht.
Echt jeugdsentiment, fantastisch was het.
Oké ze springen niet over het podium maar dat past ook niet echt. Vocaal geweldig.
Het optreden stond als een huis volgens mijn vader!
Was echt steengoed. Bijna perfectie.
Na 28 jaar de heren eindelijk weer mogen bewonderen. Hoewel idd overwegend grijs in de zaal waren mn beide kinderen 24 en 21 ook mee en hebben we met volle teugen genoten. Dat kon ook niet anders want TFF schalt al hun hele leven door de thuisspeakers. Opgemerkt moet worden dat met name mn dochter zelf de muziek begon te luisteren toen ze 5 was ! Bijzonder is dat ook voor haar de muziek een speciale betekenis heeft gekregen in tijden tegenslag.