Liam Gallagher in AFAS Live

Zijn onlangs verschenen soloplaat As You Were werd heel positief onthaald door pers en publiek, en het album verkoopt ook opvallend goed. Toch leunt het optreden van Liam Gallagher en zijn band zwaar op de succesnummers van zijn oude band Oasis. Reden tot klagen geeft dat allerminst. Integendeel, juist die songs en het immense charisma van de zanger zorgen voor een heel bijzondere avond in Amsterdam. Met een belangrijke rol voor het publiek.

Met zijn populariteit in Nederland zit het wel goed, denk ik nog als ik het bordje ‘uitverkocht’ bij de ingang van AFAS Live zie hangen. Tot ik aansluit bij de lange rijen voor de bar. Om mij heen wordt overal Engels gesproken. Zeker tweederde van het publiek bestaat uit Britse fans van Liam Gallagher en dat is een conservatieve schatting. Nog voor hun held zich laat zien, ontstaat er dan ook een sfeer die ik zelden ervaar bij reguliere optredens in Nederland. De reeks klassieke punksingles die gedraaid wordt door de deejay van dienst, wordt luidkeels meegebruld. Telkens als de eerste tonen van zo’n klassieker opklinken – ik noem een Town Called Malice van The Jam – vliegt het bier door de lucht. Heel even is de Amsterdamse zaal een tribune van een Britse volksclub tijdens een kampioenswedstrijd. Die sfeer, heerlijk.

De toon voor het optreden wordt al vroeg gezet. Als de zaallichten doven, knalt Fuckin’ In The Bushes uit de PA, ooit het openingsnummer van het Oasis-album Standing On The Shoulder Of Giants uit 2000 en in de jaren die volgden ook vaak de introtape voor de shows van de band. Liam Gallagher en zijn begeleiders komen het podium op en knallen meteen de dubbelklapper Rock ’n’ Roll Star en Moring Glory de zaal in. De euforie die het veroorzaakt is ontroerend. Opnieuw wordt alles woordelijk meegezongen, vlak voor het podium beklimmen fans elkaar om zo dicht mogelijk bij de zanger te komen. Oasis mag al bijna tien jaar niet meer bestaan, Liam Gallagher wordt nog altijd geadoreerd als een volksheld.

Eenzame Nederlander
Na elke eruptie uit de zaal bonkt de zanger met zijn vuist op zijn borst. Het lijkt hem werkelijk iets te doen. Verder doet hij opvallend weinig. Zijn pose is vertrouwd. Licht gebogen, handen op de rug en de ogen gesloten. Als hij tussen de nummers door wat zegt, is dat nauwelijks verstaanbaar. Althans, voor deze eenzame Nederlander. Toch trekt hij alle aandacht naar zich toe en eet het publiek uit zijn hand. Dat is dus het ongrijpbare dat charisma heet.

Het is opvallend dat het tumult in de zaal nauwelijks tempert als songs van zijn soloplaat As You Were voorbijkomen, zoals Greedy Soul, Wall Of Glass, Paper Crown, Bold en For What It’s Worth. Het zijn vaak ingetogen en wat psychedelisch aandoende nummers, die zich moeiteloos staande houden tussen het geweld van de Oasis-hits. Wat ook de verdienste is van Gallaghers band, die alles uitstekend neerzet. Het zaalgeluid is daarbij ook opvallend goed.

In de tweede helft van de set wordt het vuur in de zaal verder opgepookt met een handvol Oasis-songs: Be Here Now, Wonderwall, Supersonic en Cigarettes & Alcohol – de laatste twee songs met hulp van Oasis-gitarist Bonehead. Opnieuw opwinding in de zaal, al liet de muzikant zich ook al tijdens eerdere Britse optredens op het podium zien. Is het de eerste voorzichtige stap naar een Oasis-reünie? Liam en Noel zouden weer on speaking terms zijn. We zullen zien. Het publiek roert zich nog een keer tijdens Live Forever, natuurlijk het enige nummer waarmee je zo’n show af kunt sluiten. Het avondje met Liam Gallagher en zijn band maakt weer eens duidelijk hoe opwindend goede rock & roll kan zijn. Met dank aan de massaal overgevlogen en zo nadrukkelijk aanwezige Britse fans.

Liam Gallagher in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op donderdag 8 maart 2018
Foto’s: Tineke Klamer