Eén man, één verhaal. Het is muisstil in het uitverkochte AFAS Live; de Engelse soulzanger Michael Kiwanuka is een man van weinig woorden. Hij bewijst geen opvallende dansers, felgekleurde achtergronden en hippe glitterpakken nodig te hebben om de aandacht van het publiek te trekken. Bij hem draait het om de muziek. Dat de voornamelijk witte menigte zich niet herkent in het verhaal dat de zwarte artiest vertelt, hindert niet. Het publiek hangt de gehele avond geboeid aan zijn lippen.
Afgelopen oktober verscheen Kiwanuka’s derde album. KIWANUKA is meer dan alleen een naar hemzelf vernoemde plaat; de artiest maakt een statement door zijn achternaam in hoofdletters uit te schrijven. Hiermee bewijst hij niet te veranderen, al heeft de muziekindustrie nog zo hard geprobeerd hem een artiestennaam te laten aannemen. De zanger steekt daar een stokje voor: “Dit is wie ik ben.” Zijn warme stem en krachtige boodschap hebben ervoor gezorgd dat ik het album persoonlijk vijf sterren heb gegeven.
Nu rijst de vraag: hoe vertaalt een zwaarbeladen plaat zich naar een performance op het podium? Dat is waar de mensen achter willen komen. Maar eerst het voorprogramma. Hoewel de meeste supportacts vaak in het niet vallen in vergelijking met de hoofdperformer, weet Celeste een ongekende indruk op het publiek achter te laten. Op het eerste oog lijkt de zangeres ietwat onzeker, maar daar is niets van terug te horen zodra de eerste noten klinken. Met haar krachtige, soulvolle en jazzy geluid blaast ze iedereen omver. “Amy Winehouse is terug”, hoor ik een man zeggen wanneer Celeste van het podium loopt. Ik betrap mezelf erop het jammer te vinden dat ze niet langer kon blijven. Maar goed, we zijn hier immers voor Kiwanuka.
Krachtige boodschap
Kiwanuka wordt ondersteund door vier muzikanten en twee zangeressen en begint de show met een aaneenrijging van swingende nummers. Piano Joint (This Kind Of Love), You Ain’t The Problem, Rolling en I’ve Been Dazed volgen elkaar gelijk op, zo soepel zelfs dat het bijna niet opvalt wanneer er een nieuwe song is begonnen. Met Black Man In A White World van zijn succesvolle plaat Love & Hate uit 2016 doorbreekt de zanger deze trend. De menigte klapt mee op de beat, terwijl de soulmuzikant herhaaldelijk ‘I’m a black man in a white world’ zingt.
Tijdens Rule The World horen we de indrukwekkende stem van zangeres Emily Holligan, die een luidkeels gejuich weet te veroorzaken met haar sterke uithalen. Daarna volgt Hero, waarmee Kiwanuka een duidelijke boodschap achterlaat: ‘I won’t change my name, no matter what they call me’. Hoewel de mensen zich waarschijnlijk moeilijk kunnen verplaatsen in zijn situatie, doet dat niets af aan de kracht. Er wordt aandachtig geluisterd naar het verhaal van de muzikant. Dit resulteert in doodse stilte, slechts doorbroken door een enkele kreet (“Ja, Michael!”). Dat Kiwanuka geen prater is, en daardoor weinig interactie met het publiek heeft, maakt hij goed door meermaals aan te tonen enorm toegewijd te zijn aan zijn muziek.
Inmiddels zijn we aanbeland bij Living In Denial, alweer het elfde nummer van de avond. Het licht gaat uit, er heerst totale duisternis. Vanuit de speakers klinkt een tape: het zijn de opnames van de burgerrechtelijke sit-ins die Kiwanuka in zijn reeds uitgebrachte plaat heeft verwerkt. En dan volgt een knal. De muziek start, de zanger zet in en de spanning neemt af. Voorafgaand aan het concert had ik zo mijn twijfels over de eventuele verwerking van deze tapes, maar daar kom ik nu op terug. Het werkt.
Een nieuw begin
Kiwanuka eindigt de show met zijn drie grootste hits. Dit zijn zeker niet zijn sterkste nummers, maar hiermee breit de rustige muzikant wel een swingend einde aan een beladen avond. Zijn eerste single Home Again wordt opgevolgd door Cold Little Heart, bekend van de succesvolle serie Big Little Lies. Achter mij hoor ik twee meiden fluisteren: dit is het moment waarop ze de gehele show hebben gewacht. De zanger sluit af met Love & Hate. Met ‘You can’t break me down/You can’t take me down’ als tekst kon het ook haast niet anders.
Je zou de carrière van de muzikant kunnen vergelijken met de opbouw van een verhaal. Inmiddels is hoofdrolspeler Kiwanuka beland op het punt waar hij een belangrijke groei doormaakt. Hij staat sterker in zijn schoenen dan ooit tevoren, lijkt zelfverzekerd en beheerst en straalt dat ook uit op het podium. Met deze nieuwgevonden kracht gaat Kiwanuka een interessante en veelbelovende carrière tegemoet. Ik ben benieuwd waar het volgende hoofdstuk ons brengt.
Michael Kiwanuka in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op dinsdag 26 november 2019
Foto’s door Tineke Klamer
0 Reacties