Tussen al het bedrog en verraad uit het dagelijks leven door, is het prettig om zo nu en dan een eerlijk mens tegen te komen. Ryan Bingham is blijkbaar zo iemand, want hij vertelde mij onlangs moederziel alleen naar Europa te komen. Zonder band dus. In Bitterzoet draaide het gisteravond inderdaad om slechts een paar zaken: zijn stem, zijn akoestische gitaar en zijn mondharmonica.
Eén keer eerder zag ik Ryan Bingham optreden, en dat was in hetzelfde knusse zaaltje als waar hij vanavond staat. Op 16 november 2012 gaf de in New Mexico opgegroeide Americana-artiest een waanzinnig goede show, maar alles is nu anders. Destijds stond Bingham hier met een geweldige begeleidingsband. Tomorrowland was net uit, een album dat in tegenstelling tot zijn andere werk veel meer stevige rootsrock dan mooie Americana bevatte.
Met het in januari verschenen Fear And Saturday Night gaat hij juist terug naar zijn roots. Veel meer dan op Tomorrowland schreef hij nummers vanuit het perspectief van de ouderwetse singer-songwriter. Ook op het nieuwe album zijn Binghams liedjes rijk aangekleed. Toch schreef hij alles met alleen zijn gitaar, en dus zouden de liedjes overeind moeten blijven staan als hij solo optreedt.
Verwend kind
En ja, dat is gelukkig het geval. Niet dat het heel veel verbazing schept, aangezien duidelijk is dat Bingham een uitstekende songwriter is. Wel heeft de rijke aankleding op plaat van mijn gehoor een verwend kind gemaakt, merk ik af en toe. Zo speelt Bingham aan het begin van zijn set het nieuwe nummer Broken Heart Tattoos en mis ik stiekem het Hammond-orgeltje. En even later wacht ik tegen beter weten in op het invallen van de accordeon in het mooie Snow Falls In June.
Maar de minimale begeleiding in Amsterdam voegt ook iets toe: intimiteit. Bingham verandert met zijn hele voorkomen Bitterzoet langzaam maar zeker in een saloon. Aanvankelijk moet de zaal nog wat loskomen, ondanks dat hij ook al een aantal van zijn betere oudere songs speelt. Depression van Junky Star bijvoorbeeld, en Tell My Mother I Miss Her So van Roadhouse Sun. Even later vertelt de dertiger eerst een luchtig verhaaltje uit zijn bewogen leven, waarna een kleine tien minuten duivels gitaarspel en Spaanse zang volgt. Eerst speelt hij Mariachi-traditional La Malagueña, vervolgens zijn eigen nummer Boracho Station.
Whiskey
Daarna pakt Bingham voor het eerst zijn whiskey van het tafeltje en heft hij het glas. Tussen de nummers door doet hij dat, zoals het een goede cowboy betaamt, nog een aantal keer, waarna het slot van de show aanbreekt. De laatste twee nummers van de reguliere set blijken het hoogtepunt van de avond. Na het Oscar-winnende The Weary Kind (heb ik nooit een geweldig nummer gevonden), speelt hij twee liedjes van zijn beste album. Dat is Mescalito uit 2007. Het ruige Sunshine, wat hij speelt voor een paar meegereisde vrienden uit New Mexico, en het rappe Bread And Water vormen een heerlijk slot. In de toegift houdt hij het kort, en speelt hij alleen het kalme Ever Wonder Why. Ook al een nummer van Mescalito. Die songs blijken solo en akoestisch toch het best te werken. Ook de gespeelde nieuwe nummers mogen er wezen, maar toch zou het mooi zijn als hij die ook nog eens rijker begeleid komt vertolken. Dat zou zomaar dit jaar nog kunnen zijn, want Bingham hintte op Facebook al op een terugkeer met band in het najaar.
Ryan Bingham in Bitterzoet, Amsterdam
Gezien op dinsdag 3 februari 2015
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties