Matt Berninger – Get Sunk (recensie)

De verbindende breekbaarheid van Matt Berninger

Niemand mompelt zo poëtisch tegen de afgrond als Matt Berninger, de frontman van mijn favoriete indierockband The National. De Amerikaan die ooit zong dat hij met spinnen wandelde heeft de bodem van het glas niet alleen aangeraakt, hij heeft er een studio in gebouwd en die akoestisch laten isoleren. Op Get Sunk, zijn tweede soloplaat, zinkt hij bij elk nummer met elegante tegenzin net iets verder weg in zijn eigen binnenwereld, gewapend met een thermoskan gevuld met zelfhaat, een notitieblok met vergeten metaforen en een mond vol halve gedachten. Producer Sean O’Brien geeft die gedachten de ruimte, zonder opsmuk, en geeft Berningers bariton de kans om op te stijgen én in te storten – en zoals we gewend zijn, gebeurt dat soms tegelijkertijd.

Waar solodebuut Serpentine Prison (2020) nog af en toe de illusie van zonlicht aanbood, is Get Sunk puur nachtwerk. Berninger schreef, naar eigen zeggen, vanuit ‘een periode van zelfhaat en writer’s block’. En dat hoor je. Het is de manier waarop hij zijn bariton als een loszittende knoop laat meedeinen op de subtiele arrangementen van Meg Duffy en Julia Laws; hij lijkt bij elke zin opnieuw te besluiten of hij wel door wil zingen. De afsluiter, Times Of Difficulty, vat het ethos van de plaat kernachtig samen: ‘In times of tears, get sunk’. Klinkt als therapie die je liever overslaat, maar ome Matt biedt het met zoveel breekbaarheid aan dat je wel moet luisteren. En huilen.

Rauwe emotie

Maar het is Nowhere Special dat de kroon spant. Berninger murmelt zichzelf hier open, als een verdwaalde zanger die per ongeluk de studio binnen is gelopen, zoekend naar de bril die op z’n neus staat en vergetend dat er een microfoon aanstaat. Ik vind het magisch. Het is onmogelijk voorstelbaar dat hij dit een tweede, derde of vierhonderdste keer kan reproduceren en ik kijk nu al uit naar de shows in augustus en september.

En toch voelt het ergens onethisch om te luisteren. Wij fans, ramptoeristen die we zijn, juichen als een zanger zoals Berninger hoorbaar pijn heeft. Dat is wat we willen horen, de rauwe emotie. Hoe vaak moet hij zichzelf opnieuw breken voor ons? Maar misschien schuilt daarin ook juist de troost: in de breekbaarheid die gedeeld wordt, ontstaat verbinding. En die maakt het lichter, voor hem én voor ons.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. In de volgende LFL lees je een uitgebreid interview met Matt Berninger!