Hebben de mannen van Muse misschien met z’n allen tijdens een marathonsessie Stranger Things gekeken? Zowel het artwork als de songs op Simulation Theory staan bol van de eighties-referenties, maar evenals bij die veelgelauwerde Netflix-serie is er van pastiche of flauwigheid geen sprake. Sterker nog, dit is met afstand het allerbeste album dat de Britse rockband sinds Black Holes And Revelations (2006) gemaakt heeft. Want hoewel Muse in het afgelopen decennium is uitgegroeid tot een van de allergrootste livebands ter wereld, waren de platen de laatste tijd minder imposant. Simulation Theory klopt echter eindelijk weer van alle kanten. Over het geheel genomen is de sound wat minder donker en politiek/paranoïde dan de drie voorgangers. Vrees niet, Muse maakt nog steeds geen luchtige popmuziek, maar deze blend van spacerock, eighties synthpop en alternatieve rock is tegelijk catchy, ingenieus en hyperverslavend. Eerste single Dig Down verscheen al in mei 2017(!) en toen ik dat nummer hoorde, met z’n licht irritante wobblewobble-bas (u snapt me vast), vreesde ik een beetje voor de rest van de plaat. De andere tien songs zijn echter allemaal steengoed, met de funky Prince-meets-country-track Propaganda, de stadionspacerocker The Dark Side, het verrassend opbeurende Something Human en het Origin Of Symmetry-achtige Pressure als hoogtepunten. Een onverwachte kandidaat voor Album Van Het Jaar.
0 Reacties