Be Here Now van Oasis: opgeblazen gedrocht of geniaal meesterwerk?
Noel Gallagher omschreef de sfeer die midden jaren negentig rondom Oasis hing behoorlijk treffend: “Oasis is de grootste band van de wereld. Groter dan fucking God!” Zelden was de anticipatie voor een nieuw album dan ook zo groot als voor Be Here Now (1997), de derde plaat van de bad boys van de Britpop – en de opvolger van kaskraker (What’s The Story) Morning Glory? uit 1995.
Die anticipatie resulteerde in duizelingwekkende verkoopcijfers en jubelende recensies toen Be Here Now in 1997 het licht zag. Ruim vierhonderdduizend Britten schaften het album op de dag van release aan (aan het eind van de week waren dat er 660.000) en muziekjournalisten kwamen superlatieven tekort om het ‘nieuwe meesterwerk’ te omschrijven. Niet gek, want Be Here Now was een overdonderend werkstuk. Een kamerbreed arenabritrockgeluid, kneiterhard maar loepzuiver geproduceerd, episch lange songs op een sowieso meer dan zeventig minuten klokkende schijf: dit moest toch wel het magnum opus van die zelfverklaarde grootste band ter wereld zijn?
De dood van Britpop?
Maar dat was het dus niet. En het duurde niet al te lang voordat dat besef bij veel fans en critici begon in te dalen. Leek het akkoordenschema van opener en eerste single D’You Know What I Mean? niet heel erg op dat van Wonderwall? Deden ze eigenlijk überhaupt wat nieuws hier? En jezus, zowat alle songs hadden eigenlijk wel de helft korter gekund, het (inclusief reprise) elf minuten klokkende All Around The World voorop. Achteraf bleek ook dat de band in de opnameperiode flink geteisterd werd door issues: ruzies tussen de bandleden – met name tussen de broertjes Gallagher – en copieuze consumptie van verboden middelen zorgden voor ruis op de muzikale kabel. Dezelfde critici die Be Here Now in eerste instantie zo bejubelden, noemden het later ‘het album dat Britpop vermoordde’ – opportunisme ten top, dus.
Maar zoals wel vaker: tijd heelt alle wonden en inmiddels kijken er toch weer flink wat fans – en zanger Liam Gallagher trouwens ook – weer met meer liefde naar die verguisde plaat. Een kwart eeuw na de oorspronkelijke release is Be Here Now toe aan zijn tweede heruitgave. In 2016 verscheen er al een 3cd-versie met allerlei b-kanten, nu is er een remaster van het originele album op twee plakken zilver vinyl, plus een mooie picture disc en – heel hip – een cassette. Zonder de bonustracks dus, maar goed: die stonden dus allemaal al op die eerdere reissue. Maar eigenlijk gaat het in dit geval vooral om de plaat zelf.
Grootheidswaanzin
25 jaar na dato is de vraag: heeft Liam gelijk en is Be Here Now een geniaal meesterwerk? Of is het een opgeblazen gedrocht van een band die hard op weg was naar het einde? De waarheid ligt voor mij links van het midden. Grootheidswaanzin regeerde, zeker weten, maar Be Here Now bevat echt wel genoeg prachtsongs (o.a. Stand By Me, Magic Pie, Don’t Go Away, Fade In-Out) die de tand des tijds bovendien veel beter hebben doorstaan dan ik 25 jaar geleden verwachtte. Fijn om dat dankzij deze heruitgave te beseffen.
Dit artikel is een ingekorte versie van een verhaal in Lust For Life 123 (vanaf 31 augustus verkrijgbaar in de winkel en onze webshop). Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life.
0 Reacties