Uit de verhitte discussies die vooral op social media woedden, valt op te maken dat een aanzienlijk deel van de Steven Wilson-achterban hoopt dat de alleskunner ooit terugkeert van zijn ‘muzikale dwalingen’ en opnieuw de progressieve rock van weleer gaat maken. Natuurlijk het liefst onder de vlag van Porcupine Tree, zijn voormalige band. Het pleit voor Steven Wilson dat hij stug – en alleen – zijn eigen weg blijft volgen. Ook op deze zesde soloplaat. Net als op zijn vorige paar albums echoën de jaren tachtig door. De Britse muzikant nam vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening, veel songs worden dan ook gedomineerd door synthesizers en drumcomputers. Dat hij zich daarnaast door actuele popmuziek liet beïnvloeden, blijkt uit sterk op ritmen gestoelde nummers als King Ghost – inclusief falsetzang – en Eminent Sleaze. 12 Things I Forgot is een van de mooiste, melodieuze popliedjes die Steven Wilson ooit schreef. Het zou zo op een latere ABBA-plaat kunnen staan. Het vormt een sterk contrast met Follower, waarop zijn gitaar op een Robert Fripp-achtige manier knarst en schuurt. Het centrale nummer is echter het bijna tien minuten durende Personal Shopper, waarop Wilson met een fikse dosis zelfspot ons consumentengedrag op de korrel neemt. Verrassend genoeg wordt hij daarbij geholpen door Sir Elton John, die heerlijk geaffecteerd een boodschappenlijstje vol ‘overbodige’ producten oplepelt. Inderdaad, inclusief boxsets en gekleurd vinyl. Het mag duidelijk zijn: al is de aankleding deels nieuw, The Future Bites is wel degelijk een echt Steven Wilson-album. Zowel in de terugkerende thematiek – de worsteling met alles wat de moderne tijd ons opdringt – als de bloedmooie melodieën is zijn hand terug te zien. Wilson toont de wereld daarmee dat hij zich vernieuwt, risico’s neemt en tegen de stroom in durft te gaan. Ging het daar niet om, een eeuwigheid geleden, in de progressieve rock?
Meer over
6 Reacties
Helemaal mee eens. Steven Wilson is de beste artiest van de voorbije (ruim) 30 jaar!
Mee eens, alleen de allerbesten durven te experimenteren, hoe suf om eindeloos binnen dat prog-rock idioom te blijven om je fans te pleasen…ik geef ‘m ook 5/5
Dit is Steven Wilson,eigenzinnig, volgt zijn eigen pad,experimenteert, vind uit..en dat past bij hem.
Vanaf het begin van PT volg ik SW al en heb hem ongeveer 40 keer live gezien solo en met PT en Blackfield. Het vorige album was muzikaal al minder gewaagd maar was nog steeds een mooi album, niet zoals het superieure “Hand can not Erase” maar die is dan ook wel uitzonderlijks goed in mijn ogen (oren).
In aanloop naar The Futere Bites kregen wel al veel vooraf te luisteren en hoorde je een andere richting van muziek. Dat is prima want mijn smaak stopt niet bij prog rock maar omvat ook klassiek, jazz, EM zoals Tangerine Dream etc.
Maar na een 5 tal keer luisteren vind ik dit werk lichtjes uitgedrukt een tegenvaller. Voor het eerst slaat bij mij verveling toe. Het concept van dit album kan ik wel waarderen maar de uitwerking vind ik saai en de synthesizers en drumcomputers hadden wel meer lagen mogen bevatten zodat dit een stuk boeiender had geklonken.
Maar de artiest bepaald zoals het hoort..ik hoop natuurlijk op een vervolg die wat meer rock georiënteerd is wat de man zo goed kan.
Uitstekende recensie en precies to the point.
Wat een enorme teleurstelling deze plaat. Voor mij een onbegrijpelijke koerswijziging. Deze plaat had ook door Metallica uitgebracht kunnen worden, ook een gewaardeerde band die durft te experimenteren. Pffff…