De Bijlmer was donderdagavond het epicentrum van een ontladingsbeving van 9,5 op de schaal van Richter. Waar de plaatselijke voetbalvereniging een ouderwets royale overwinning boekte, steeg bij de overburen Nick Cave tot ongekende hoogten.
Opvallende afwezige in de Ziggo Dome: Martyn P. Casey. Om gezondheidsredenen moet de Bad Seed (sinds 1991) de volledige Europese tour aan zich voorbij laten gaan. Niet duidelijk is wat Casey precies onder de leden heeft, wel dat een klasbak op bas ontbreekt. Een aderlating, vast, maar zijn vervanger is ook van aardig pluimage: Colin Greenwood. Bassist van Radiohead en zijn handen vrij. Want Thom Yorke en broer Jonny Greenwood zijn de laatste jaren druk met The Smile en andere projecten, Radiohead ligt op zijn gat.
Wild God
Greenwood is Casey’s logische vervanger, want de Brit is ook te horen op Cave’s nieuwe album Wild God. Zijn bas klinkt op zeven van de tien tracks. Hoe Greenwood het doet? Goed. Maar de echte vraag is natuurlijk hoe Wild God live is. De Europese tour startte dinsdag in Oberhausen, Amsterdam is de tweede locatie en fungeert dus als een soort proefkonijn. Al is dat natuurlijk ook weer niet zo spannend. Het kan bijna niet anders dan dat een nieuw album van Cave ook op het podium goed uitpakt.
De bevestiging komt snel: Cave en zijn Bad Seeds openen met Frogs, daarna is er met titeltrack Wild God het eerste echt imposante moment. De diep-spirituele rock met een flinke dot gospel werkt – met vierkoppig koor – uitmuntend. Duistere, emotionele songs als Long Dark Night, Cinnamon Horses, Joy en Final Rescue Attempt behoren stuk voor stuk tot de hoogtepunten, en dat zegt wat op een avond waarop ook genoeg oude meesterwerken klinken.
Overigens lijkt niet iedere bezoeker even blij te worden van het nieuwere werk. Een man die vroeg in de show nog roept dat Nick Cave ‘het nog steeds heeft’ (schijnbaar een verrassing), na hevig meegedeind te hebben op O Children en From Her To Eternity, zakt fysiek gedurende Cave’s meer recente werk steeds verder weg. Wild God maar ook prachtliedjes als I Need You (van Skeleton Tree uit 2016) en Bright Horses (Ghosteen, 2019) vereisen wellicht wat meer moeite van halfvoorbereide toeschouwers.
Liefde
Andersom voelt het alsof iedereen in de godganse Ziggo Dome precies evenveel liefde krijgt van Cave. ‘You’re beautiful’, klinkt het talloze malen in Conversion en die woorden lopen als een rode lijn door de hele avond. Het past bij de Nick Cave van nu, die we twee jaar geleden ook al zagen tijdens een weergaloos optreden op Best Kept Secret. Het blijft fascinerend hoe een man die zoveel persoonlijk leed te verduren kreeg zoveel leven kan uitstralen, zoveel liefde. Het spelen van zijn meest persoonlijke songs lijkt hem soms bijna tot tranen te roeren.
Verschillende momenten gaan door merg en been, zoals het ‘cause nothing really matters anymore’ in I Need You. O Wow O Wow (How Wonderful She Is) tovert juist weer een glimlach op ieders gezicht. Het is een eerbetoon aan de in 2021 overleden Anita Lane, ooit kortstondig lid van The Bad Seeds. Cave omschrijft haar in een inleidend praatje als ‘a little flame we circled around’. Lane is aan het einde van het nummer te horen en te zien op een groot scherm.
Voldoening
Ontlading zit in bijna elke vezel van de tweeënhalf uur durende show. Of het nu gaat om de meest ingetogen momenten waarin je Cave’s lippen ademloos volgt, om de hyperfocus van drummer Larry Mullins, om het intense spel van de nooit aflatende Warren Ellis, om de euforische momenten waarin het gospelkoor schittert: het voelt allemaal als de beantwoording van een verlangen naar voldoening. Dat geldt net zo goed voor de momenten waarop Cave voor luchtigheid zorgt, zoals wanneer hij na het spelen van Jubilee Street een kikkerknuffel aanneemt van een fan (‘I can’t do a fucking show holding a frog’) of als hij de tekst aan het begin van Red Right Hand verpest: ‘Fuck it, completely forgot the song, I even watched Peaky Blinders for years’.
Afgesloten wordt in stijl met na een volmaakte eerste toegift (met o.a. Grinderman-song Palaces Of Montezuma en Into My Arms) ook nog een tweede encore. Met The Weeping Song is er voor Cave’s Nederlandse fans, die voor het eerst sinds 2017 weer een ‘clubshow’ kregen, een prachtig einde. Om zich vervolgens in de trein te vermengen met lallende fans van Ajax, die ook op verlossing waren getrakteerd. In hun dronkenschap waren zij misschien niet het archetype ‘mooie mens’, maar Nick Cave had daar vast anders over besloten.
Nick Cave And The Bad Seeds in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op donderdag 26 september 2024
Foto’s door Kim Balster
In de nieuwe editie van Lust For Life blikken we terug op de vroegste concerten van Nick Cave in ons land. Bestel Lust For Life 144 hier.
12 Reacties
Het was een fantastisch concert. Ik was ook onder de indruk van het nummer waarin hij als een soort dictator stond, achter hem ook op het grote scherm. Welk nummer was dat?
White Elephant! Van het album Carnage. In Carre toen ook geweldig.
Dank!
Ik had Nick Cave niet meer live gezien sinds Paradiso in 1992. Toen een bedeesde punker met hits als Deanna. Hij keek de hele avond naar schoenen zonder ook maar een moment contact met het publiek te (durven?) zoeken. Wat een getransformeerde man stond er gisteren in de Dome. Beide keren geweldig, maar volstrekt onvergelijkbaar. We hebben genoten! Dankjewel NC&BS.
Als trouwe NCBS fan ga ik naar zoveel concerten mogelijk. Album Wild God kon ik niet draaien tot ik hem het live zag spelen. Nu wel….ene nummer is mooier dan het andere hangt van je gevoelsmoment af …ik heb genoten en Nick heeft mijn hand nog lang vastgehouden.
Larry Mullen???
I was there on Friday – a pure catharsis. It was the most emotional live performance I’ve ever seen, and I’m not young. Nick is probably the last “shaman” among the living musicians, his enormous energy, charisma, and power to evoke various emotions are transformative. The chemistry between him and the fans is magical. Amazing experience.
Een legende bij leven! En dan ene Bert vsn de Volkskrant die het optreden saai noemt!
Het was niet de VK (Gijsbert Kramer) maar de journalist van het Parool (Peter van Brummelen) die het optreden saai vond. De VK gaf 5 sterren maar ook NRC en Oor gaven 5 sterren. Ik zou zeggen cancellen die van Brummelen!
Saai saai ? Geen emotie publiek weinig respons en mak schreven diverse pop journalsten.
Gewoon een goed concert cave geeft altijd goede concerten.bijna altijd.
Ik volg/zie cave al sinds 1983 in kleine en grote zalen gezien w.o meervaart paradiso vredenburg rai congres centrum hmh/afas ziggo.
Rai congres was slecht de dig lazerus dig tour in hmh/afas was ook niet veel.dan de binding respons emotie intimiteit met publiek daar valt wat van/over te zeggen.we weten of ze zeggen dat zangers/bands
Zeker cave/of/en publiek deze dingen (hierboven)in kleine zalen meer beleven dan in grote hallen.
Maar is dat altijd zo?
Er staat een concert van cave 2.20 uur uit argentie op you tube.
Kijk daar maar eens na.
Beelden goed zang goed geluid goed (op genomen met mob)voordracht cave fantastisch.cave komt op een staande langdurige ovatie met het gezang van uit de zaal ole ole nick cave nick cave iets wat je kunt verwachten bij voetbalfans en zeker niet (past niet) bij cave maar goed bij zuid amerikaanse landen gebruikelijk en wij europeanen ned belg duits zeker meer een stugger publiek en heeft dan ook wel zijn charme ole ole nick cave
Bij het tweede nr(antroche) gaat het mis geluid microfoon valt uit tot 2 x aan toe
Leuk toch dat gebeurde vroeger wel vaker in de kleine zalen en bij de gelikte concerten nooit meer,maken we dat weer eens mee.cave praat intussen met publiek over dat fucking geluid.
Kunnen julie me horen nu achter in ? Ok daar gaan we weer.nr word opnieuw opgestart.cave gaat met nummers als tupelo jubilee street red right hand the mercy seat from her to eternity helemaal los zowel in zang als in beweging.bij do you love me geeft/zingt de zaal massaal een antwoord met like i love you.bij het slot van higss bosom blues staat cave als een dirigent op de richel en gebruikt geeft aan met zijn beide armen/handen aan wat te doen.bij arm omhoog oeoeoeoeoe bij armen laag ahahahah het publiek vult hier mee in het koor op het album.
Into my arms word gewoon
Geheel mee gezongen met/door publiek.
En dan tussen de nummers in fluiten geschreeuw om verzoek nummers constant
Hoort u dat nog wel eens bij cave? Ik weinig gehoord de laaste concerten.dan na de mooi ballads en geweld van de harde nummers het slot.
Eerst de weeping song dat door een zuid amerikaans sousje is gehaald en waarbij meeklappen op regie van cave bijna verplicht is.
Dan stagger lee zo een 50 fans mogen het podium op mee blerren met cave en zij inclu cave leven zich helemaal uit tot aan het dak.maar het is nog niet op want podium fans moeten op podium gaan zitten want push the sky away start en ze mogen mee zingen.
Ze staan inmiddels en cave houd ze de microfoon voor “you gonna get keep on pushing keep on pushing push the sky away”er staan 2 meisjes naast cave confuus verstart sprakeloos bijna huilend ze staan naast de/het grote icoon nick cave en weten niets uit te brengen.hartverscheurend vind ik dat moment.
Dan de toegiften.
The mercy seat en city of refuge snoei hard.
En bij the rings of saturn word het publiek verzocht om mee te zingen na eerst zangles te hebben gehad van warren ellis ohohohoho ohohohohha.the end.
Cave zien/beleven met emotie met begaan inbreng publiek ga dit zien. Afz namens henk
P.s concert nick cave in argentie was uit 2018 full show
Afz henk
Reactie jim larry mullen heet larry mullins of of artist naam toby dummit.
Ik dacht toen ik het hoorde van cave die naam u2 zoon van.
De mazzel
Afz henk