Wie zou denken dat het afscheid van Peter Frampton (72), een artiest met eigenlijk maar één hit in Nederland, in stilte voorbij zou gaan had het mis. De zanger/gitarist stond in de Haarlemse Philharmonie tegenover een uitverkochte zaal met fans, van wie velen gekleed waren in toepasselijke T-shirts. De zaal kolkte regelmatig en op Framptons gezicht stond steeds een brede lach.
Je hebt van die artiesten bij wie je altijd ook nog even die andere, bekendere artiest wilt noemen met wie ze een band hadden. Denk aan Little Steven of Marianne Faithfull, maar ook aan Peter Frampton, jeugdvriend en ooit bandlid van David Bowie. Het filmpje voorafgaand aan het concert geeft een overzicht van Framptons carrière en eindigt dan ook met een opname van Bowie, die zegt: “On guitar, Peter Frampton.” Laatstgenoemde loopt met moeite het podium op en gaat zitten. Door een spierziekte zal hij tijdens het concert niet opstaan, maar dat is dan ook het enige dat we daarvan merken: af en toe swingend op zijn stoel speelt hij nog de sterren van de hemel.
De tot Amerikaan genaturaliseerde Brit zet Baby (Somethin’s Happening) in. Zijn stem is nog puik, misschien nog iets hoger dan vroeger. Na Lying gaat hij er eens echt voor zitten: Frampton is een begenadigd causeur. Bijvoorbeeld over de drumkit van John Siomos, gebruikt in 1973 voor Framptons tweede album, kwijtgeraakt en weer teruggevonden en vanavond op het podium in gebruik door Dan Wojciechowski, de man die Animal uit The Muppet Show regelmatig op een verlegen schoolmeisje doet lijken. Wie niet genoeg kan krijgen van Framptons vriendelijke verhalen doet er goed aan naar de podcast Tea With Twiggy te luisteren, van het voormalige topmodel, ook bekend van de hoes van Bowies Pinups.
Talkbox
De Philharmonie lijkt op Paradiso ‘maar dan schoner’, zegt Frampton. Lines On My Face wordt met gejuich ontvangen. En dan meteen al Show Me The Way, inclusief de talkbox die hij beroemd maakte, vooral met het album Frampton Comes Alive!, volgens Billboard het succesvolste album van 1976. Bij The Lodger hoort weer een heel verhaal, kostelijk verteld. Met It’s A Plain Shame laten Frampton en de band zien wat ze allemaal in huis hebben en bij Georgia (On My Mind) laat Frampton de gitaar praten, een instrumentale versie die je woordelijk kunt verstaan.
All I Wanna Be (Is By Your Side): zaal en band gaan helemaal los. We kunnen dan al voorspellen dat het een latertje gaat worden: veel gepraat en uitgesponnen nummers, vol solo’s. “Saai!”, roept een vrouw in de zaal, terwijl naast haar een ander in extase meedeint op de gitaarklanken. Smaken verschillen. Het verhaal over de gitaar die de bijnaam Phenix heeft gekregen (ook kwijtgeraakt en teruggekocht) krijgt ons allemaal weer bij de les.
Passend afscheid
De Soundgarden-cover Black Hole Sun is geen hoogtepunt, de reeks nummers voor de toegift ((I’ll Give You) Money, Baby, I Love Your Way en Do You Feel Like We Do) is dat wel. Aan niets is te merken dat Frampton ziek is: virtuoos zweept hij de zaal op, met opvallende bijdragen van multi-instrumentalist Rob Arthur. Of toch… Hij blijft namelijk zitten voor de toegift, die hij opdraagt aan de overleden Humble Pie-collega Steve Marriott. Er lijkt geen einde te komen aan I Don’t Need No Doctor en als dat toch gebeurt, sluit Frampton in stemming af met While My Guitar Gently Weeps. “Ga nooit weg zonder te groeten”, zong Dolf Brouwers al. Frampton gaf zichzelf en zijn fans vanavond een passend afscheid.
Peter Frampton in Philharmonie Haarlem
Gezien op zondag 13 november 2022
Foto’s door Ans van Heck
16 Reacties
Helemaal eens met de recensie. Wat een show.
Geweldige show, wat een afscheid en een formidabele recensie.
Fantastisch concert
Peter Frampton Finale: Imponerend farewell! Een enthousiast, overrompelend goed en zelfs melancholiek overzicht van een uitbundige carrière. En: Never say never…
Inderdaad een imponerend afscheid met prachtige stukken muziek en het feit dat hij alleen kon zitten maakte het wellicht nog meer bijzonder
Inderdaad een prachtig concert. Jammer dat de sound niet beter was.
In alle opzichten een heerlijk optreden, maar helaas vond ik de manier waarop songs ingezongen werden wat cheap, terwijl the voice er echt wel was. Lines on my face.. bij de opening waterige ogen zo mooi. Shot to hell waarop mr. Frampton meende de zang te moeten invullen… bummer. I don’t need that… eigenlijk bled irritant waarop dat gebracht werd…
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, wat een geweldig concert van een geweldige en bijzonder sympathieke artiest op een sfeervolle locatie.
Van te voren is moeilijk in te schatten wat je die avond kunt verwachten van iemand met een spierziekte. Maar al mijn verwachtingen werden overtroffen door dit bijna 2 1/2 uur durende spetterende concert.
Met een drummer die het midden hield tussen Keith Moon na een overdosis speed en Animal van de Muppet show en verder een prima band was dit een geweldige avond met enig minpunt de gedachten dat dit voor het laatst was deze geweldige artiest te mogen aanschouwen.
Ik had net zo goed een LP op kunnen zetten. Totaal geen verschil. Wat een optreden geweldig die gast. Peter het ga je goed en, bedankt voor je prachtige werk.
Dit was een avond om nooit meer te vergeten. Voor mij een droom die is uitgekomen, Peter Frampton live zien spelen. Peter Frampton op gitaar een voorbeeld voor mij die mij enorm heeft gemotiveerd zelf gitaar te gaan spelen en dat te blijven doen. Hoe ziek Peter ook is zijn stem was erg goed en zijn vingers op zijn gitaar laten zijn gitaren spreken en zingen wat mij erg geroerd heeft. Wetende dat dit de enige en laatste keer zal zijn dat ik Peter Frampton en zijn band live kan aanschouwen emotioneert me erg net zoals het mij motiveert te blijven spelen.
In Brussel (Koninklijk Cirkus) gezien de dag ervoor.
Ook daar geweldig!
Wij waren erbij, twee generaties. twee 60 plus en onze kinderen. bij lines on my face moest ik een traan wegslikken. Wat een farewell van een legende. geweldig concert en de recensie klopt precies zoals wij het ook hebben ervaren.
Heerlijk hoe de zaal meezong, wat een held.
Peter Frampton geweldig met het beste live album aller tijden Frampton comes Alive een levende legende Top !!
Legend. Zichtbaar geroerd door het enthousiasme van het publiek. Een extra lange “Do You Feel Like We Do” zweepte iedereen op. In the zone.
Geweldig concert! Zo genoten, zo blij dat ik hem nog eens live mocht meemaken. Echt weer ééntje voor in de boeken. Frampton was alive!
Gelukkig had ik (1968, bescheiden gitarist) Peter Frampton al eens mogen zien in 2011(?) bij de Alive35 tour in Ziggo. Nou, deze meneer is in een kleine zaal nog even goed en misschien wel beter! Het is een farewell tour dus ik moest er bij zijn met de echtgenote en terecht. Zeg nooit “nooit” dus als hij nog energie heeft dan hoop ik hem ooit weer te zien spelen. En dan vergeef ik het hem op voorhand als dat dan een farewell 2.0 blijkt te zijn!