Als het aankomt op het betoveren van grote zalen met sfeervolle rock kent The War On Drugs momenteel geen gelijke. Vanaf de eerst noten van opener Old Skin voelt de grote Ziggo Dome aan als een warme en knusse huiskamer. Het nummer wordt gevolgd door twee iets scherpere The War On Drugs-klassiekers. In Pain knispert het gitaarspel al een paar keer flink en in het uitmuntende An Ocean In Between The Waves gaan het tempo en volume flink de hoogte in.
Bij die laatste song laat de band voor het eerst de capaciteiten van de meegebrachte lichtdoos zien. De zeven muzikanten staan in een op de grond liggende rechthoek met langwerpige en beweegbare lampen. Doordat er enkele meters boven hen nog zo’n rechthoek hangt, die voornamelijk licht naar beneden schijnt, wordt de illusie van een doos gecreëerd. Hierdoor maken ze het podium optisch een stuk kleiner en bakenen ze het aandachtsveld van het publiek mooi af, zodat de focus echt op hen komt te liggen en het huiskamergevoel alleen maar versterkt wordt.
Technisch mankement
Die focus wordt even weggenomen wanneer er door overmacht een technisch mankement opspeelt, vlak voor I Don’t Wanna Wait. Gelukkig hoeft de zaal niet lang te wachten en speelt The War On Drugs daarna door alsof er niks is gebeurd. Vervolgens doet de band er nog een schepje bij en lijkt ook frontman Adam Granduciel helemaal in zijn element te komen. Ook doordat hij steeds verbaler wordt, kun je merken dat hij het naar zijn zin heeft. Zo steekt hij een heel verhaal af over hoe The War On Drugs zo’n vijftien jaar geleden in de aanloop naar de eerste show in Amsterdam (in Paradiso) geholpen werd door ene Hans met het vinden van versterkers.
Qua nummers is Victim een meer dan fijne verrassing. Hoewel het niet direct een van de hits van het album I Don’t Live Here Anymore (2021) was, blijft het lied live direct plakken. Victim kan echter niet tippen aan het sfeervolle Strangest Thing en het haast vrolijke Red Eyes. Bij beide nummers blinkt Granduciel uit met zijn gitaarwerk, maar wel twee keer op totaal andere wijzen.
Kwebbelkwaal
Niet alles wat de Amerikanen doen op deze vrijdagavond schittert, al ligt dat niet per se aan hen. Tijdens Living Proof valt de magie van de lichtdoos even uiteen. Ondanks de intimiteit van het nummer schijnt er een fel wit licht dat de illusie voor even doorbreekt. Daardoor valt ineens het rumoer achter in de zaal een stuk meer op. Want helaas, de Nederlandse kwebbelkwaal lijkt tijdens de coronaperiode bepaald niet minder geworden. De intimiteit van de doos wordt overigens later in de set nog eenmaal doorbroken en weer met het resultaat dat er verschillende conversaties in volume de kop opsteken.
Lang duurt die teleurstelling gelukkig niet. The War On Drugs herstelt de orde met Harmonia’s Dream, waarbij je je na een lang intro ineens tussen de wolken en een regenboog waant. Het nummer geeft bovendien de ruimte aan drummer Charlie Hall en toetsenisten Robbie Bennett en Eliza Hardy Jones om de show te stelen. Weliswaar slechts totdat Granduciel er tegen het einde nog even een gitaarsolo tegenaan gooit. Met Come To The City komt daarna nog het enige nummer in de setlist voorbij van vóór de grote doorbraak in 2014 (dankzij het album Lost In The Dream).
Publieksfavoriet
Ook al kan The War On Drugs bogen op een breed oeuvre met veel steengoede songs, bij Under The Pressure wordt duidelijk dat er één absolute publieksfavoriet is. Want zodra de eerste noten klinken, gaat er luider gejuich op dan eerder deze avond hoorbaar was. De climax, die na een minutenlange zorgvuldige opbouw in het nummer wordt bereikt, wordt begroet met een ontlading als in een voetbalstadion waar er net gescoord is.
Na dat hoogtepunt wordt er weer rustig opgebouwd richting het einde en dat einde mag er wezen. Eerst klinkt het perfect gespeelde Burning, dat op zich al een prachtige afsluiter had kunnen zijn. Die eer is echter weggelegd voor Thinking Of A Place, een perfecte samenvatting van de avond. Het nummer herbergt zowel de warme facetten als een paar prikkelende gitaarsolo’s. De aandacht is daardoor nog een klein kwartier lang vol gefocust op één plek: het podium van de Ziggo Dome. Waar The War On Drugs vanuit zijn lichtdoos een prachtige show neerzette.
The War On Drugs in Ziggo Dome
Gezien op vrijdag 22 april 2022
Foto‘s door Anne-Marie Kok
Meer lezen over The War On Drugs? Hier vind je een interview met frontman Adam Granduciel.
2 Reacties
Hi dat geluid uit de zaal kwam zeker van ons , net voor het mengpaneel , zo mooi was het , magnifiek, schitterend , wel live , mankeerde van alles aan , gelukkig zijn het geen praters , ze zijn zichzelf , niet van dat gelikte geklets !
schitterend concert, alleen dat geouwehoer van het publiek over kids, auto’s, de toestand in de wereld is super storend. Je vraagt je af waarom sommigen naar een concert gaan. FF bijkletsen kan ook elders!