Interview Carmine Appice (Cactus, Vanilla Fudge): ‘Je eerste hit is als je eerste ijsje’

Het is niet lastig te ontdekken waarom leden van AC/DC en Van Halen fans waren van Cactus, de hardrockband die voortvloeide uit het succesvolle Vanilla Fudge. Deze mannen speelden begin jaren zeventig rock & roll in de meest pure, ‘ot ‘N’ sweaty’ vorm, met een voorname rol voor het brute drumwerk van Carmine Appice. Precies dat doet Cactus – in een nieuwe bezetting – anno 2021 nog steeds. In een interview met Lust For Life sprak Carmine Appice over het onlangs verschenen album Tightrope, Quentin Tarantino, ontmoetingen met The Beatles en de ‘bespottelijke’ Rock & Roll Hall Of Fame.

De naam Carmine Appice is misschien nooit zo bekend geworden als die van Led Zeppelins John Bonham, Rush’s Neil Peart of Roger Taylor van Queen, maar al die drumgoden lieten zich wel ooit inspireren door deze Amerikaan. In 1967 brak zijn band Vanilla Fudge door met een weergaloze cover van de Supremes-hit You Keep Me Hanging On, die Quentin Tarantino in 2019 nog onder een cruciale scène uit zijn film Once Upon A Time… In Hollywood zette. Het succesverhaal van ‘The Fudge’ hield echter al na enkele jaren op, waarna Appice en bassist Tim Bogert het al bijna even invloedrijke Cactus oprichtten. Spijtig genoeg brokkelde de line-up van de stekelige eerste platen met de jaren af: zanger Rusty Day werd in 1982 doodgeschoten, gitarist Jim McCarty haakte in 2017 af wegens gezondheidsproblemen en bassist Tim Bogert overleed eerder dit jaar aan de gevolgen van kanker.

Klassieke songs coveren

Anno 2021 houdt Appice desondanks zowel Vanilla Fudge als Cactus actief en van laatstgenoemde band verscheen onlangs het opvallend vitaal klinkende album Tightrope. Met een vlammende versie van Papa Was A Rolling Stone bewijzen Appice en co. zich wederom meesters in het coveren van klassieke songs. “Toen we in 2019 besloten een plaat te maken, hadden we eigenlijk nog helemaal geen nummers geschreven”, vertelt de inmiddels 74-jarige drummer.

“We hadden alleen nog die cover van Papa Was A Rolling Stone. Onze nieuwe gitarist Paul Warren speelde op de klassieke versie van The Temptations toen hij zeventien jaar was en daarom speelden we het nummer ook tijdens onze shows. We merkten dat het publiek dat prachtig vond. Paul is echt een geweldige gitarist. Sterker nog, ik stuurde het titelnummer van Tightrope naar mijn goede vriend Ted Nugent en hij vroeg me wie hij daar gitaar hoorde spelen. Ted wilde meteen Pauls nummer hebben om hem te ondervragen over die sessie met The Temptations! Net nadat de rest van het album geschreven was en we het grootste deel opnamen, kreeg covid-19 de wereld in zijn greep en moesten we de plaat via internet afmixen. Het is ongelooflijk hoe dat virus alles veranderd heeft.”

Met name het nummer Preaching Woman Man Blues deed me denken aan het werk van The Jeff Beck Group uit de jaren zestig. Was dat ook wat je in gedachten had bij het schrijven?

“Niet echt. Paul is een bluesman uit Detroit en speelt die muziek al zijn hele leven. Onze originele gitarist Jim McCarty is zijn idool, maar hij houdt ook erg van Jeff Beck. En nu je het zegt… Het was inderdaad mijn idee om het begin een beetje in de stijl van Beck’s Bolero [nummer van The Jeff Beck Groups debuutalbum Truth uit 1968, red.] te maken. Maar dat is dus wat Cactus altijd al een beetje deed. Zoals je ongetwijfeld weet, wilden Tim Bogert [de begin dit jaar overleden bassist, red.] en ik oorspronkelijk een band beginnen met Rod Stewart en Jeff Beck. Die vibe hadden we dus altijd al in gedachten voor Cactus. En met deze line-up komt dat nog duidelijker naar voren, want onze zanger Jimmy Kunes heeft een beetje dat Rod Stewart-stemgeluid.”

Hoe is Paul Warren eigenlijk onderdeel geworden van Cactus?

“Dat is een interessant verhaal: hij maakte ooit deel uit van de groep Paul Warren & Explorer. Ik kwam hem af en toe tegen wanneer Cactus in Detroit optrad. Op een gegeven moment maakte Paul deel uit van Rod Stewart’s band en toen zag ik hem voor het eerst echt spelen. Hij was waanzinnig goed. Ik vroeg hem voor mijn project The Rod Experience, met allemaal oud-leden van Rods band, en toen Jim McCarty vertelde niet meer te kunnen toeren met Cactus, dacht ik ook weer meteen aan Paul. We hebben hem niet eens auditie laten doen.”

Was het ook zijn eigen suggestie om een nieuwe versie van Papa Was A Rolling Stone op te nemen?

“Nee, dat was mijn idee. Ik geloof dat als je een nummer hebt dat mensen herkennen, je het moet gebruiken. Hij speelde op dat lied met The Temptations aan het begin van zijn carrière en dat heeft echt zijn leven veranderd – een beetje zoals You Keep Me Hanging On dat voor mij gedaan heeft toen ik dat nummer met Vanilla Fudge opnam. Daar ben ik nog steeds trots op. De componisten, Holland-Dozier-Holland, noemden het zelfs de beste versie ooit, inclusief die van The Supremes!”

You Keep Me Hanging On heeft onlangs waarschijnlijk ook weer een nieuw publiek bereikt dankzij het prominente gebruik ervan in de Tarantino-film Once Upon A Time… In Hollywood.

“Klopt. En raad eens wat er nu speelt? Voordat die film überhaupt verschenen was, belde onze manager ons om ons te vertellen dat we een nieuwe platendeal konden tekenen. Onder de naam Supreme Fudge zouden we vijf nummers van The Supremes opnemen, waaronder Stop In The Name Of Love. Toen we in december 2019 de studio ingingen, ontdekten we dat Tim Bogert erg ziek was. Ze wisten niet hoelang hij nog had. Helaas is hij eerder dit jaar overleden. Ik ben nu bezig met het mixen van de opnames en we willen de plaat op 7 juni uitbrengen, 55 jaar nadat we You Keep Me Hanging On uitbrachten. Het is ons eerbetoon aan Tim. En ik stuur natuurlijk ook een exemplaar naar Quentin Tarantino.”

Hoe herinner je je Tim Bogert?

“Hij was een ontzettend aardige vent, die ook snel boos kon worden op mensen. Maar uiteindelijk vergat hij dan weer waar hij nou zo boos over was. Ook was hij heel introvert: hij deed liever geen interviews. Oh, en hij hield van motorrijden. De zakelijke kant liet hij graag aan mij over, want daar had hij geen geduld voor. Ik zorgde dus voor hem in dat opzicht, zoals ik nu ook zijn vrouw help. Voordat Tim overleed, beloofde ik hem namelijk dat ik haar zou bijstaan, zodat ze haar leven weer op de rit kon krijgen.”

Wat mooi dat je nu dan ook een ode aan hem kan brengen met die Supreme Fudge-opnames.

“Zeker. We hebben ook al een online optreden voor hem gedaan, als onderdeel van mijn show Hangin’ & Bangin’. Daarvoor werden we bijgestaan door onder anderen Warren Haynes, Billy Sheehan en Joe Bonamassa. Wist je dat Tim en ik ooit een band wilden vormen met Joe? Die groep zou dan Bonamassa, Bogert & Appice heten, in navolging van Beck, Bogert & Appice [met Jeff Beck, red.]. Kort na Tim overleed ook Mary Wilson van The Supremes en Supreme Fudge is dus tevens een ode aan haar.”

Is You Keep Me Hanging On het Vanilla Fudge-nummer waar je het meest trots op bent?

“Het is er zeker een van, ja. Ik vond onze versie van Eleanor Rigby van The Beatles ook een meesterwerk, maar You Keep Me Hanging On was ons meest succesvolle nummer. Je eerste hit is toch een beetje als je eerste kindje, of de eerste keer dat je een ijsje eet. Het blijft je altijd bij.”

Het schijnt dat de leden van The Beatles zelf ook behoorlijk gecharmeerd waren van jullie covers van hun werk. Heb je daar zelf ooit een bevestiging van gekregen?

“Ik ontmoette John Lennon via mijn broer Vinny [ex-drummer van o.a. Black Sabbath en Dio, red.]. Hij speelde namelijk mee tijdens Johns laatste show en bracht veel tijd met hem door: ze hingen samen rond in de studio en rookten wiet enzo. Ze raakten bevriend en op een gegeven moment maakte mijn moeder lasagne voor John. Omdat ze nooit van hem gehoord had wat hij nou eigenlijk van die lasagne vond, besloot ze het hem te vragen toen zij allebei op een feestje waren. ‘Heb je genoten van de lasagne?’, vroeg mijn moeder hem. John antwoordde dat hij er dol op was. Zij: ‘Mag ik dan nu mijn pan terug?’, haha!

Daarnaast hoorde ik van verschillende mensen dat George Harrison altijd het eerste Vanilla Fudge-album met zich meedroeg naar alle feestjes in Londen. Wat er ook op die feestjes gedraaid werd, hij haalde de plaat van de draaitafel om Vanilla Fudge erop te leggen. Een geweldig verhaal natuurlijk. Dus toen ik samen met Rod Stewart op een gegeven moment Paul McCartney ontmoette, vroeg ik hem of dat verhaal over George waar was. Hij reageerde: ‘Het is absoluut waar. George nam die plaat overal mee naartoe, hij was helemaal weg van Vanilla Fudge.’ En om dat bevestigd te krijgen door Paul McCartney… give me a break!”

In dat opzicht is het eigenlijk best gek dat Vanilla Fudge nog niet in de Rock & Roll Hall Of Fame is opgenomen.

“Oh, praat daar niet over met mij haha. Die Hall Of Fame is echt bespottelijk. Ze zetten er mensen in die nul invloed hebben gehad. Vanilla Fudge doorbrak echt grenzen, we deden dingen die niemand anders deed. Wij waren bijvoorbeeld de eersten die in The Ed Sullivan Show optraden zonder een hitsingle. Deep Purple, Creedence Clearwater Revival en The Mothers Of Invention stonden in ons voorprogramma. Led Zeppelin opende voor ons tijdens hun eerste tour.

De promotors wilden die band eigenlijk helemaal niet, maar ze werden gedwongen door onze agent en we hebben er zelfs geld voor neergeteld. Zo hielpen we Led Zeppelin aan een doorbraak in Amerika. Ik heb John Bonham zijn eerste drumset gegeven. Dat Vanilla Fudge nog niet ingehuldigd is, laat alleen maar zien hoe suf die Rock & Roll Hall Of Fame is. Maar ik heb meerdere prijzen gekregen voor mijn drumwerk, dus het boeit me allemaal ook niet. Die Rock Hall is bullshit.”

En er kan niets op tegen een compliment van Paul McCartney, lijkt me.

“Precies. Paul McCartney, Holland-Dozier-Holland, Led Zeppelin… allemaal legendarische mensen. De lui die stemmen voor de Rock & Roll Hall Of Fame moeten haast wel in een bubbel zitten.”

Lust For Life vroeg Carmine Appice ook naar zijn favoriete recept. Lees hier alles over in de rubriek Koken Met Rockers in Lust For Life 110, die vanaf 12 mei in de winkel ligt!