Porcupine Tree leek voor Steven Wilson jarenlang een definitief afgesloten hoofdstuk. Maar juist toen de fans de hoop op een reünie hadden opgegeven, kondigde hij een splinternieuw album aan: Closure/Continuation.
Voor de Britse progressieve rockband Porcupine Tree was 2010 het absolute topjaar. De vrijwel uitverkochte wereldtournee werd afgesloten met een show in de prestigieuze Royal Albert Hall in Londen. Het een jaar eerder verschenen album The Incident was commercieel gezien het meest succesvolle tot dan toe en werd zelfs genomineerd voor een Grammy. Het leek de aanzet tot nog veel meer moois, maar de eigenzinnige zanger, muzikant en componist Steven Wilson had andere plannen. In plaats van voort te bouwen op het zwaarbevochten succes van Porcupine Tree, richtte hij in het decennium dat volgde al zijn aandacht op zijn solocarrière.
Dat leidde tot een reeks albums onder eigen naam, met als meest actuele The Future Bites (2021): een opvallend poppy werkstuk dat tot verhitte debatten onder zijn achterban leidde. In interviews reageerde Wilson steevast afwerend als de naam van zijn oude band weer eens viel. Dat hoofdstuk leek voor hem definitief afgesloten te zijn. Groot was dan ook de verrassing toen begin november 2021 vanuit het niets het nummer Harridan verscheen, als voorloper van het nieuwste Porcupine Tree-album: Closure/Continuation.
Steven Wilson doet zijn verhaal in zijn muziekkamer. Achter hem pronkt een indrukwekkende muur van vinyl: lp’s en boxsets. Naast hem op de bank ligt zijn hond, in diepe rust. “Dat is Bowie”, wijst de muzikant. “Een mijnheer op leeftijd. Die kan dus niet meer zonder een middagdutje.”
Je hebt regelmatig uitgelegd dat je vooral uit artistieke overwegingen voor een solocarrière koos. Velen met mij hadden de indruk dat Porcupine Tree definitief achter je lag…
“Er speelden meerdere overwegingen mee. Spanningen in de band; gebrek aan waardering onderling. Het schortte aan de communicatie. Er moest iets gebeuren om dat te doorbreken. Daar kwam nog bij ik ernaar snakte om met andere mensen te werken. Ook wilde ik andere muziekstijlen verkennen. Ik vrees dat ik echter niet onder een bekentenis uitkom: Porcupine Tree is nooit echt gestopt. We zijn al in 2012 begonnen met het verzamelen van materiaal voor dit nieuwe album.
Mijn soloplaten verkochten al snel beter dan die van Porcupine Tree, maar tot mijn frustratie bleef die groep mij achtervolgen. Vooral in interviews. Terwijl we niets deden, bleef de legendarische status van de band maar groeien. Het begon vanaf het moment dat we uit beeld verdwenen. Vandaar dat ik de toevlucht tot een leugen zocht en glashard vertelde dat ik mij totaal niet met Porcupine Tree bezighield en de kans op een reünie nihil was. Ik wilde dat alle aandacht naar mijn solowerk ging. Ondertussen werkten we in alle rust aan nieuwe songs.”
Was er een speciale reden om daar juist vorig jaar mee naar buiten te treden?
“Drie zelfs. De lockdown had er alles mee te maken. Gavin [Harrison, drummer, red.] kon niet op tournee met zijn band. Mijn concerten werden gecanceld. Het gaf ons alle tijd om alles af te maken. Zonder corona hadden wij dit gesprek niet gevoerd, denk ik. Daarnaast is het punt bereikt dat ik me er goed bij voel dat mijn solocarrière en de band naast elkaar bestaan, omdat ze inmiddels totaal verschillend zijn geworden. Het was ingewikkelder geweest als dit album was uitgekomen in de periode van Hand. Cannot. Erase., omdat mijn solowerk en dat van de band toen nog dicht bij elkaar lagen. Vooral met mijn laatste soloplaat The Future Bites ben ik een heel andere weg ingeslagen. Het is mooi dat ik tegelijkertijd met die twee facetten van mijzelf bezig kan zijn.
De derde reden is dat het perverse deel van mijn persoonlijkheid graag doet wat niemand van me verwacht. Na jaren was iedereen eindelijk gestopt met vragen naar Porcupine Tree. Tijdens de interviewsessies voor The Future Bites viel die naam zelfs helemaal niet meer. Ik denk dat mensen de hoop inmiddels hadden opgegeven. Ha, dit is dus een mooi moment om de band terug te brengen, dacht ik toen.”
Ik vermoed ook dat er de laatste jaren fans bijgekomen zijn die destijds te jong waren om een optreden van Porcupine Tree mee te maken.
“Absoluut. Ik weet dat ik met mijn soloplaten een nieuw en jonger publiek bereik waarvan een deel is gaan ontdekken wat ik vroeger nog meer gedaan heb. Zo kwamen ze dus bij Porcupine Tree terecht. Er zijn ook veel mensen die ons, om wat voor reden dan ook, simpelweg gemist hebben. Daarom was het ook belangrijk om niet alleen een nieuw album te maken, maar ook weer op tournee te gaan. Het gevoel dat de status van de band intussen alleen maar is gegroeid, wordt nu bevestigd door het feit dat de zalen waar we spelen ook groter dan ooit zijn.”
Lees de rest van het uitgebreide interview met Steven Wilson in Lust For Life 122. Porcupine Tree is op 8 juli afsluiter van de Bospop-zaterdag.
Foto: Alex Lake
0 Reacties