Interview Smith & Burrows: ‘We voelen ons niet comfortabel in de rol van popster’

Hij heeft zijn bandleden van Editors al langer dan een jaar niet meer geknuffeld. Gelukkig is daar buurman en maatje Andy Burrows (ex-Razorlight, We Are Scientists). Samen met hem bracht Tom Smith afgelopen maart de tweede plaat uit onder de naam Smith & Burrows. Tien jaar na het toevallige succes van de kerstplaat Funny Looking Angels is daar eindelijk Only Smith & Burrows Is Good Enough.

Toch bijzonder stom om een album uit te brengen en er niet mee te kunnen toeren.
“Daar zeg je me wat. Ik mis shows, reizen, ik zou graag met je face to face willen praten in plaats van via een beeldscherm. Ik wil liedjes spelen voor mensen. Je ziet dan veel beter of mensen je nieuwe muziek waarderen of niet. Ik kan wel kijken naar hoe vaak onze liedjes worden gestreamd of hoe vaak ze op de radio worden gedraaid, maar het is niet hetzelfde. Als een boom omvalt in het bos en er was niemand die het hoorde, is hij dan wel echt gevallen? Dat idee. Je brengt een album uit maar kunt het niet spelen voor mensen, bestaat het dan wel echt?”

Voelt het uitbrengen van een plaat bevrijdend?
“Ik denk het wel. Je bent zo lang bezig met het maken ervan, en dat geldt zeker voor dit album. We hebben er tien jaar over gepraat. We zijn weken, maanden, jaren bezig geweest met schrijven en opnemen. Nu is het losgelaten op de wereld en is het een bestaand ding, dat voelt bevrijdend en als een gigantische voldoening. Maar ik ben altijd al snel weer bezig met het volgende. Het afgelopen jaar heb ik veel geschreven voor allerlei projecten, dat vind ik nog een stuk heilzamer. Het maakt me blij.”

Hoe kijk je naar je project met Andy in vergelijking met Editors?
“Het was nooit onze bedoeling een band te starten samen. We dachten gewoon dat het leuk was om samen muziek te maken. Daar volgde een album uit, Funny Looking Angels, dat ons heel dierbaar werd. Maar omdat het een kerstalbum is, kun je daar niet het hele jaar mee wegkomen. Het heeft een beperkte houdbaarheidsdatum. Dus op een dag dachten we: we moeten nieuwe nummers hebben. Een plaat die niet gekoppeld is aan een feestdag, gewoon een popplaat. Mijn muziek met Andy is dus luchtiger dan met Editors. In Editors nemen we onszelf heel serieus, misschien te serieus voor sommige mensen en dat is prima. Onze fans verwachten dat van ons, dat hebben we zelf zo gecreëerd, dat hebben we niet geforceerd.

Maar met Andy is er geen druk van buitenaf, het is heel puur. Toen we begonnen, hadden we ook geen label. Dus er waren geen contractuele verplichtingen. Als we na Funny Looking Angels nooit meer een plaat hadden gemaakt, had iedereen dat ook prima gevonden. Behalve die paar mensen die een keer per jaar naar Funny Looking Angels luisteren en ons een tweet sturen dat we nog een plaat moeten maken.”

Ik heb begrepen dat jullie elkaars zinnen afmaken in interviews – jammer dat Andy er niet is vandaag – gebeurt dat ook tijdens het schrijven van liedjes?
“Sorry dat je het met mij moet doen. Maar inderdaad, dat doen we zeker! Een aantal nummers op Only Smith & Burrows Is Good Enough heb ik van begin tot eind zelf geschreven. Maar de meeste songs ontstaan uit een idee van Andy, waarna ik erop ga zitten broeden, ik voeg een couplet toe en stuur het terug naar hem. Andy is een veel traditionelere muzikant, veel spontaner en mega productief: er komt een eindeloze stroom ideeën uit hem.

Maar hij kan ook niet stilzitten en gaat gauw door naar het volgende idee. Terwijl ik juist een idee uit een stapel van vijf pak en daar dan maanden mee bezig ben. Prima samenwerking, toch? We houden ervan om liedjes te schrijven, we kunnen niet leven zonder. We voelen ons allebei niet comfortabel in de rol van popster, bij gebrek aan een beter woord. Voor ons gaat het echt om de liefde voor songwriting.”

Meer lezen? In Lust For Life 109 staat de rest van het interview met Smith & Burrows.
Foto: PIAS