10 prachtige Neil Young-songs die alleen zijn grootste fans kennen

Het zijn mooie tijden voor Neil Young-fans: de man brengt aan de lopende band zinderende live-opnames uit en onlangs verscheen de langverwachte box Archives Vol. II: 1972-1976. Zoals we in LFL108 al uitgebreid vertellen, staan op de tien cd’s in deze set diverse nummers die de singer-songwriter nooit eerder officieel uitbracht. En net als bij collega’s Dylan en Springsteen behoren de songs die Young op de plank hield niet zelden tot zijn allerbeste. Lust For Life tipt 10 onmisbare Neil Young-rarities die niet op zijn reguliere albums staan en het verdienen om niet alleen door de diehard fans gekoesterd te worden!  

10. Don’t Spook The Horse 

Voor wie geen genoeg kan krijgen van de jams met Crazy Horse op het album Ragged Glory (1990) is er deze lompe, ruim zeven minuten durende rocksong. Ondanks het goede advies uit de titel behoort de tekst niet tot Youngs meest diepzinnige, maar alleen al voor de gitaaruitbarstingen tussen de coupletten door doen fans zichzelf een groot plezier door de cd-single Mansion On The Hill aan te schaffen, waar deze obscure track exclusief op te vinden is.

9. Interstate 

Typisch weer: het beste nummer van het ietwat lauw ontvangen album Broken Arrow (met Crazy Horse, 1996) staat alleen als bonustrack op de vinylversie. Net als Don’t Spook The Horse betreft het een out-take van Ragged Glory. Verwacht deze keer echter geen luid gitaargekrijs, maar een prachtige akoestische ballad die een sfeer oproept van een verlaten snelweg rond middernacht. Ook te vinden op de cd-single Big Time.

8. War Song 

De enige single die ooit verscheen van Neil Young & Graham Nash als duo. Hoewel War Song sterk doet denken aan CSNY’s protestklassieker Ohio, deed het in juni 1972 uitgebrachte nummer weinig in de hitlijst. Curieus, want enkele maanden eerder had Young zijn nummer 1-plaat Harvest uitgebracht. Toegegeven, de man schreef ook wel melodieën die meer gedenkwaardig zijn dan deze, maar desondanks verdiende zijn krachtige boodschap meer aandacht. War Song kreeg nooit een plek op een regulier album, maar maakt wel deel uit van de boxset Archives Vol. 1: 1963-1972, die in 2009 verscheen.

7. Nothing Is Perfect (In God’s Perfect Plan) 

Deze countrysong is wellicht het bekendst van Neil Youngs optreden tijdens Live Aid in 1985. Een studioversie laat nog altijd op zich wachten, maar in 2011 kreeg een live-opname dan eindelijk een plek op een officieel album: A Treasure, volume 9 in de ‘Archives Performance Series’. Nothing Is Perfect blaast alles op Neils countryplaat Old Ways (1985) weg, mede dankzij de memorabele tekst. Daarin beweert Young dat God ‘only gave us the good things so we’d understand what life without them would be’.

6. Traces

Een officiële release van dit nummer stond jarenlang torenhoog op het wensenlijstje van fans. Traces was een van meerdere nieuwe songs die Young speelde tijdens de turbulente Crosby, Stills, Nash & Young-reünietour van 1974. Veertig jaar later verscheen een opname op het live-album CSNY 1974, maar inmiddels kun je dankzij de recente boxset Archives Vol. II: 1972-1976 meerdere versies vinden: een wat ruwe out-take van The Stills-Young Band en – toch wel het mooist van allemaal – een solo-akoestische uitvoering uit 1973, vastgelegd tijdens de opnames voor meesterwerk On The Beach.

5. Bad Fog Of Loneliness

Deze fanfavoriet werd in 1971 al opgenomen met James Taylor en Linda Ronstadt als achtergrondvocalisten, tijdens de sessies voor Youngs wereldsucces Harvest. Dat een uitstekend nummer als dit afviel, zegt waarschijnlijk meer over de hoge kwaliteit van het materiaal dat de selectie wel haalde. Lange tijd kon je Bad Fog Of Loneliness alleen vinden op bootlegs en op de officiële dvd Red Rocks Live. Inmiddels staan er ook versies op verschillende live-albums uit de Archives Performance Series en belandde de studio-uitvoering met Taylor en Ronstadt in de boxset Archives Vol. 1: 1963-1972. Het rijmpje ‘Bad fog of loneliness/Put a cloud on my single-mindedness’ behoort duidelijk tot Youngs meest inventieve.

4. Homefires

Deze behaaglijke, typische Neil Young-ballad bewijst maar weer dat de nummers die de eigengereide singer-songwriter op de plank hield niet zelden tot zijn beste behoren. Homefires stond in de jaren zeventig al op de setlist tijdens shows van Crosby, Stills, Nash & Young, maar de officiële opname die onlangs éindelijk verscheen (in Archives Vol. II: 1972-1976) is een soloversie met Neils instant herkenbare zang, gitaar en harmonica.

3. No One Seems To Know

Een van de mooiste nummers die Young ooit schreef achter de piano verscheen voor het eerst in een aardige live-versie uit 1976 op Songs For Judy (volume 7 in de Archives Performance Series). Het is echter pas in de studio-uitvoering in de recent uitgebrachte box Archives Vol. II: 1972-1976 dat No One Seems To Know er echt uitspringt als een van Neils beste ballads. Deze opname kwam tot stand tijdens de sessies voor het album Zuma (1975).

2. Theme From Dead Man (Long Version)

Wat was Jim Jarmusch’s even unieke als briljante western Dead Man geweest zonder de muziek van Neil Young? Ze zijn net zo onlosmakelijk met elkaar verbonden als de klassieke films van Sergio Leone met de scores van Ennio Morricone. In 1996 verscheen de soundtrack met de hypnotiserende elektrische gitaarklanken, onderbroken door dialogen uit de film en poëzie (voorgedragen door hoofdrolspeler Johnny Depp). In de film hoor je echter het thema in een versie ondersteund door akoestische gitaar, waardoor de melodie nog meer impact heeft. Deze Theme From Dead Man staat helaas niet in deze vorm op de soundtrack, maar er bestaat wel een zeldzame promo-cd met o.a. een extra lange versie.

1. Pushed It Over The End

Van alle nummers die Neil Young op de plank hield, behoort Pushed It Over The End tot de meest onbegrijpelijke keuzes. Of ja, ‘op de plank houden’ is niet helemaal correct, want in 1981 verscheen het lied wel op een obscuur Italiaans 12”-plaatje. Pas in 2014 kon het grote publiek een officiële opname aan de collectie toevoegen dankzij CSNY 1974, een fascinerend overzicht van de Crosby, Stills, Nash & Young-reünietour. Een nóg betere versie met net wat zuiverdere zang is te vinden in de recente box Archives Vol. II: 1972-1976.

Young schreef Pushed It Over The End naar aanleiding van de ontvoering van Patty Hearst (dochter van William Randolph Hearst) door de Symbionese Liberation Army. Tegelijkertijd, zo verklaarde Neil later, gaat het lied over de steeds grotere afstand tussen artiest en publiek. Hoewel er ook bootlegs bestaan met uitstekende akoestische live-uitvoeringen door Young solo – ook wel aangekondigd als Citizen Kane Junior Blues – is Pushed It Over The End geknipt voor CSNY en samen met Ohio wellicht het beste nummer dat hij ooit als lid van die formatie opnam.

Foto Neil Young in Ziggo Dome 2019: Ans van Heck

Meer lezen over Neil Young? Bekijk hier Lust For Life 063 met Neil Young op de cover!