Het is komend weekend precies veertig jaar geleden dat Bohemian Rhapsody, een van de populairste rocksingles aller tijden, verscheen. Freddie Mercury’s mini-epos kwam de afgelopen decennia, net als andere Queen-hits, zo vaak voorbij op de radio dat sommigen het nummer waarschijnlijk niet meer kunnen horen. Gelukkig heeft de band nog veel meer prachtsongs afgeleverd die niet op single verschenen en niet-fans mogelijk nooit gehoord hebben. Zoals deze zeven ‘deep cuts’:
The March Of The Black Queen (Queen II, 1974)
De hoes van het tweede Queen-album intrigeerde me enorm toen ik de band net leerde kennen. Het klassieke beeld van de vier hoofden op een pikzwarte achtergrond deed vermoeden dat dit de plaat was waar Bohemian Rhapsody op stond, maar Queen II verscheen al zo’n anderhalf jaar daarvoor. Een van de tracks, The March Of The Black Queen, bleek eveneens een voorbode van die latere megahit, want ook voor dit meesterstuk had Freddie Mercury meerdere songs in één gepropt. Minder bekend, maar niet minder geniaal.
In The Lap Of The Gods (Revisited) (Sheer Heart Attack, 1974)
Ook een andere totaal grijsgedraaide hit van Queen, We Are The Champions, had een voorloper. Het derde album Sheer Heart Attack sloot namelijk af met een nummer dat door het hoge meezinggehalte net zo goed een ‘anthem’ had kunnen zijn. In de beginjaren, toen de band nog niet zo heel veel hits op zijn naam had staan, was In The Lap Of The Gods (Revisited) – niet te verwarren met het wat vreemdere lied zonder die bijtitel tussen haakjes – een hoogtepunt tijdens Queen-concerten. En tijdens de laatste tour met Mercury in 1986 besloten de heren deze albumtrack weer eens af te stoffen.
I’m In Love With My Car (A Night At The Opera, 1975)
Dankzij het album A Night At The Opera, dat ik ooit op een cassettebandje had en vervolgens helemaal stuk draaide, leerde ik rockmuziek waarderen. Was ik voorheen vooral gevoelig voor de makkelijk meezingbare popmelodieën van Queen, aan een hardrocksong als I’m In Love With My Car moest ik toch even wennen. En, vroeg ik me af, wie nam hier de leadzang over van Freddie Mercury? Dat bleek drummer Roger Taylor te zijn, die met zijn hese stem de liefde verklaarde aan zijn ‘four-wheeled friends’ en vaker prima Queen-songs schreef en zong. Deze albumtrack, tevens de B-kant van Bohemian Rhapsody, blijft echter zijn beste bijdrage aan het oeuvre van de band.
The Prophet’s Song (A Night At The Opera, 1975)
Op datzelfde cassettebandje van A Night At The Opera stond ook The Prophet’s Song, met meer dan acht minuten het langste studionummer dat Queen ooit op plaat zette (afgezien van de verborgen ambient-track op de cd-versie van Made In Heaven). Het a capella middenstuk werkte me aanvankelijk nogal op de zenuwen, maar leerde ik later waarderen als een briljante exercitie in harmoniezang en studiomagie. Indrukwekkende, duistere tekst ook, ditmaal uit de koker van gitarist Brian May.
You Take My Breath Away (A Day At The Races, 1976)
A Day At The Races werd ten tijde van de release als enigszins teleurstellend ervaren na het meesterwerk A Night At The Opera, maar in mijn ogen zijn deze platen ongeveer even goed. Een van de fraaiste tracks op de langspeler met de zwarte hoes is You Take My Breath Away, een pianoballad van Freddie Mercury waarin niet alleen zijn welbekende falsettozang, maar ook de kenmerkende close harmony van Queen indruk maken. Een mooie live-uitvoering klonk in september 1976 tijdens het beroemde gratis concert voor zo’n 150.000 man in Hyde Park, Londen.
Sheer Heart Attack (News Of The World, 1977)
Toen Queen werkte aan het zesde album News Of The World, waren de herrieschoppers van Sex Pistols een deurtje verder ook opnames aan het maken. Hoewel Freddie Mercury en de zijnen vanwege het pompeuze karakter van hun muziek rond die tijd niet heel populair waren bij punkbands en –fans, kwam het nummer Sheer Heart Attack behoorlijk dicht in de buurt van datzelfde genre. Drummer Roger Taylor had de basis voor deze heavy rocksong echter al enkele jaren daarvoor geschreven voor het gelijknamige derde album.
Bijou (Innuendo, 1991)
Veel (Queen-)hits zijn opgebouwd met coupletten, een catchy refrein en een gitaarsolo ergens halverwege. Deze ballad is wat dat betreft uniek in het oeuvre, want Bijou bestaat voor het grootste deel uit fabuleuze solo’s van Brian May, met slechts een kort stuk zang in het midden. Die songconstructie geeft deze albumtrack weinig hitpotentie, maar het nummer brengt wel een extra emotionele lading op Innuendo, het laatste album dat de band voor het overlijden van Freddie Mercury maakte.
Meer over
0 Reacties