CityRock 2016 – festivalverslag

Lust For Life staat voor zowel de helden van weleer als de betere moderne rockbands en wat dat betreft sluit het festival CityRock mooi aan bij ons magazine. Op een nieuwe locatie, het Rengerspark in Leeuwarden, gaven op vrijdag jonge honden als De Staat en John Coffey (en het al iets langer meedraaiende The Hives) acte de présence, gevolgd door een dag die vooral in het teken stond van classic rock en kleddernat eindigde met headliner Uriah Heep.

In thuisland België is The Sore Losers een dikke hit, vooral op de festivals. Hier in Leeuwarden staat een klein aantal bezoekers (het is nog vroeg op de dag) vrijdag aarzelend op van de grond om de vunzige rock in te ademen en uiteindelijk de longen uit het lijf te schreeuwen. Gehuld in zwarte leren jasjes en met een onvermoeibaar enthousiasme wekt de band de indruk dat ze dit al deden toen Iggy Pop nog bekogeld werd met plastic flessen. Vooral drummer Alessio Di Turi geeft echt alles en is qua performance bijna de meest opvallende van het viertal. Garagerock met een flinke dosis zelfvertrouwen brengen werkt ook gewoon goed op een festival, maar af en toe wat gas terug nemen zou de set ook echt niet schaden. Integendeel: de overdosis aan vrolijke gitaarriedeltjes en riffs die net iets teveel op bekende hits lijken (“Is dit niet… oh nee”) stellen de aandacht vooral tegen het einde van de set behoorlijk op de proef. (EV)

Die eerdergenoemde plastic flessen van weleer hebben bij John Coffey plaatsgemaakt voor bekers bier, zoveel is duidelijk tijdens de bekende setopener Broke Neck, wanneer het eerste biertje al meteen door de lucht vliegt. Er hangt een intieme sfeer vandaag, met een randje nostalgie. Het is bijna alsof dit niet de op-vijftien-na-laatste John Coffey-show is (de Utrechtse rockband stopt er binnenkort mee) maar de allerlaatste, wat trouwens voor een groot deel van het publiek vermoedelijk ook echt het geval is. Crowdsurfers, een rondzwaaiende mic en een moshpit die bij ongeveer ieder nummer vlak voor het podium ontstaat: wie van tevoren nog niet wist wie John Coffey is, zal het hierna nooit meer vergeten. Het is opvallend: ondanks het feit dat het einde in zicht is, staat de band op het podium met een nuchterheid die zich als een aangenaam briesje door de verhitte menigte wringt. De laatste paar noten worden aangeslagen en het oorverdovende applaus maakt duidelijk: John Coffey mag dan stoppen, vervelen zal deze muziek nooit. (EV)

Het Nijmeegse De Staat maakte onlangs nog veel reacties los door een subsidie van één miljoen binnen te halen. Dat werpt de vraag op of de band misschien iets te bewijzen heeft – dat ze het verdiend hebben, wellicht? Het publiek vindt in ieder geval van wel. De festivalbezoekers nemen zonder enige weerstand de ontspannen, swingende vibe over die van het podium dreunt. Torre Florim en zijn collega’s weten wat hun sterke punten zijn en maken daar gretig gebruik van. Soms alleen iets te veel, want we weten inmiddels wel dat de heren er flink op los kunnen beuken. En een rustmomentje hier en daar zou best welkom zijn. Maar dat is nu eenmaal de manier waarop de band zijn set opbouwt: een beetje jolig doen, het publiek verleiden met hits en vol gas door de set heen knallen. Allemaal bescheiden hoogtepuntjes die zich opbouwen naar het einde toe: dan komt het concert tijdens Witch Doctor tot een groot hoogtepunt waarbij het publiek in een kolkende moshpit haar waardering laat zien. Leuk hoor, De Staat, maar what’s new? (EV)

De Zweden van The Hives hebben een imago waar je, of je het nu leuk vindt of niet, moeilijk omheen kunt. Sjieke zwart-witte pakken en een flinke dosis arrogantie vormen de basis voor deze garagepunkers, die in 2000 doorbraken met het nummer Hate To Say I Told You So. Op CityRock komt die hit al vrij vroeg in de set voorbij, die ondanks de aanwezigheid van een paar meer recente nummers toch vooral gedragen wordt door het wat oudere materiaal. Terwijl de melige zelfverheerlijking van het podium spat, staan de net natgeregende festivalgangers zich te amuseren met een verfrissende performance. Dat laatste is maar goed ook, want hoewel de zang van Pelle Almqvist niet per sé vals is, gaat zijn stem regelmatig door merg en been – en dan niet op een aangename manier. Gelukkig zijn er dan kleine buikdansjes en gitaarkunstjes om de aandacht van het publiek terug te grijpen en blijft de smeuïge rock van The Hives gewoon een goede, feestelijke afsluiter van de eerste dag van CityRock. (EV)

Waar de eerste dag van het festival vooral in het teken stond van alternatieve en moderne rock, is de zaterdag veel meer een classic rock-feestje – al hadden de eerste paar acts ook makkelijk op de vrijdag kunnen spelen. Het Eindhovense trio Black-Bone stond eerder in het voorprogramma van giganten als Deep Purple en warmt rond het middaguur het dan nog magere aantal bezoekers op met een sound die doet denken aan Thin Lizzy rond de tijd van Thunder And Lightning, maar dan een stuk heavier. Het Deense Helhorse doet daar nog een schep bovenop. Deze mannen met blote bovenlichamen – die trouwens wel een beetje zonlicht kunnen gebruiken – en een brullende zanger mét shirt serveren de zwaarste muziek van heel CityRock en hadden wellicht net wat meer thuisgehoord op een metalfestival. Beide acts doen het best aardig, maar wie pas later aanhaakt voor de grotere namen, heeft weinig opzienbarends gemist. (DG)

Ik kan me voorstellen dat de Friestalige plattelandsrock van lokale helden De Hûnekop voor Friese bezoekers hartstikke leuk is, maar ik begrijp er eerlijk gezegd niet zoveel van – en dat komt niet alleen door de taal waarin gezongen wordt, maar ook door de bijzonder eenvormige muziek. Nee, de eerste show van de dag die echt indruk maakt, is het optreden van DeWolff. Deze nog steeds behoorlijk jonge achterkleinkinderen van Led Zeppelin en The Doors maken prima albums bij de vleet, maar vooral op het podium overtuigen ze – jankende orgels, prachtige gitaarsolo’s en jams waar je heerlijk bij weg kunt zweven. Fijn! (MC)

Kadavar komt uit Berlijn, bestaat uit drie mannen met lang haar en een imponerende baard en maken een overdonderende mix van stonerrock, hardrock en psychedelica – perfect om het publiek van CityRock even flink wakker te schudden dus. En dat lukt ook heel aardig: de drummer beukt erop los, de bassist houdt alles perfect bij elkaar en zanger/gitarist/blikvanger Christoph Lindemann tovert net zo makkelijk de ene na de andere genadeloze riff uit z’n gitaar als dat hij met verrassend heldere stem zijn teksten over het publiek sproeit. Een van de hoogtepunten van deze editie. (MC)

Nederlands rocktrots Adrian Vandenberg voegde zich vorige maand weer heel even bij zijn oude band Whitesnake tijdens een show in 013, maar in Leeuwarden staat de langharige gitarist zelf centraal. Zijn huidige project Vandenberg’s MoonKings (twee jaar geleden ook al gestrikt voor CityRock) is gezien de status van ‘Adje’ de eerste act van de dag die zich met recht classic rock mag noemen. De groep is op z’n best tijdens de prima recentere songs van het debuutalbum uit 2014, zoals Good Thing en Close To You, maar ook het verleden van de bandleider wordt niet genegeerd – al heeft zanger Jan Hoving hoorbaar moeite met de Vandenberg-hit Burning Heart. Covers van Here I Go Again (Whitesnake wordt natuurlijk niet overgeslagen) en Free’s All Right Now roepen eveneens herkenning op tijdens deze degelijke set en zijn gelukkig zeker niet de laatste rockklassiekers die we vandaag horen. (DG)

Niet zo heel lang geleden kon je nog kiezen welke Queensrÿche je wilde aanschouwen. Er waren namelijk twee versies van de progressieve metalband: door een fikse ruzie met frontman Geoff Tate gingen de overgebleven heren verder met zanger Todd La Torre, terwijl hun ex-collega ook tijdelijk doorging onder de oude naam. Inmiddels is die onzinnige situatie gelukkig beëindigd en toert Tate vrolijk verder onder de naam Operation: Mindcrime. Op CityRock kan er dus geen misverstand meer over bestaan: La Torre verzorgt vandaag de leadzang, ook in oude favorieten als Best I Can, Queen Of The Reich en Empire, en dat doet hij uitstekend. En natuurlijk zorgt de enige grote Queensrÿche-hit Silent Lucidity voor het nodige rust- en meezingmoment. De band produceert een overweldigende muur van geluid, terwijl donkere wolken zich inmiddels boven het Rengerspark verzameld hebben. (DG)

Die donkere wolken verdwijnen helaas niet wanneer Mother’s Finest de gebruikelijke mix van funk en rock inzet. Zangeres Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy, wier opmerkelijke kapsel tegenwoordig vergelijkbaar is met een witte zwabber zonder steel, en haar mannen hebben een meer dan uitstekende podiumreputatie opgebouwd en kenners rekenen de in 1979 verschenen live-lp vaak tot de betere in zijn soort. De stem van Kennedy ontkwam door de jaren heen niet aan enige slijtage en is niet overal even prettig om naar te luisteren, maar onder meer de cover van Mickey’s Monkey en Baby Love zijn – vooral dankzij de formidabele ritmesectie – niet veel minder funky en aanstekelijk dan ze 37 jaar geleden klonken. (DG)

Led Zeppelin gaan we waarschijnlijk nooit meer live zien, Black Sabbath is bezig met een afscheidstour. Als het gaat om de ‘big four’ van seventies-hardrock moeten we het binnenkort dus hebben van Deep Purple en Uriah Heep. Die laatste sluit CityRock af terwijl het Rengerspark geteisterd wordt door de akelige stortbui die we al een tijdje aan zagen komen. Na een machtige uitvoering van Gypsy, met prachtige duels tussen gitarist Mick Box en orgelman Phil Lanzon, leiden de hardrockveteranen de CityRock-bezoekers langs de grootste klassiekers uit de discografie, waaronder Look At Yourself, Sunrise, July Morning en meezinger Lady In Black. “We gaan zo luid spelen dat de regen naar Duitsland verplaatst wordt”, probeert zanger Bernie Shaw zijn luisteraars gerust te stellen. Het geeft niets dat hij die belofte niet waar kan maken, want ook al is Box nog het enige oorspronkelijke bandlid en werd veertig jaar geleden al afscheid genomen van de originele zanger David Byron, Uriah Heep speelt nog altijd met de energie en power uit de grootste succesjaren – en dat kun je helaas niet altijd meer van Deep Purple zeggen. Om festivalgangers ondanks nachtmerrieweer toch met blije hoofden naar huis te sturen, heb je een steengoede headliner nodig. Een headliner als Uriah Heep dus. (DG)

CityRock
Gezien op 2 en 3 september 2016 in het Rengerspark, Leeuwarden
Foto’s: Willie Kerkhof (vrijdag) en Cristel Brouwer (zaterdag)