Dream Theater kwam in AFAS Live alvast vieren dat de groep volgend jaar veertig jaar bestaat. De terugkeer van medeoprichter Mike Portnoy op drums was des te meer reden voor een feestje. Stemproblemen van zanger James LaBrie bleken echter een domper op de feestvreugde. Deze Brie lijkt helaas dicht tegen z’n houdbaarheidsdatum aan te zitten.
Dream Theater werd in 1985 opgericht door gitarist John Petrucci, bassist John Myung en drummer Mike Portnoy. Die laatste stopte er in 2010 om onduidelijke redenen mee. Toen hij hier spijt van kreeg, wilde de band echter opvolger Mike Mangini behouden. Maar een jaar geleden maakte de groep bekend dat Portnoy terug is op het oude nest. Dat schept natuurlijk verwachtingen voor het optreden van deze avond.
Muzikaal machtsvertoon
De verwachtingen worden al meteen gedeeltelijk ingelost met het ruim negen minuten durende openingsnummer Metropolis—Part I: The Miracle And The Sleeper van succesalbum Images And Words. Deze meesters van de progrock gaan vol voor muzikaal machtsvertoon: gitarist Petrucci schudt de ene na de andere onnavolgbare solo uit zijn mouw, professor Barabas-lookalike Jordan Rudess bestuurt zijn alle kanten op draaiende keyboard en Myung laat zich gelden met een tapsolo op zijn zes-snarige bas. Voor de fans is het een genot om drumbeest Portnoy weer aan het werk te zien met zijn oude bandmaten. Het kan niet stuk, zou je zeggen, maar al snel wordt duidelijk dat zanger James LaBrie niet zijn avond heeft. De 61-jarige Canadees lijkt te verzuipen tussen al het virtuoze muzikale geweld en moet de uithalen echt uit zijn tenen persen.
Zoekend naar adem
Nu is bekend dat LaBrie bij een in december 1994 in Cuba door varkensvlees of schaaldieren veroorzaakte voedselvergiftiging zo heftig moest kotsen, dat zijn stembanden blijvende schade hebben opgelopen. Hierna is zijn stem nooit meer teruggekomen op het belachelijk hoge niveau dat te horen is op de albums Images And Words (1992) en Awake (1994), maar toch kon hij altijd nog steeds goed meekomen. Tijdens de 25th Anniversary Tour van Images And Words in 2017 klonk LaBrie bijvoorbeeld nog uitstekend. Maar vanavond zoekt hij te vaak naar adem en naar de juiste toonhoogte. Met zijn brede kaaklijn en blauwe kraalogen leek LaBrie altijd al een beetje op David Hasselhoff, maar helaas klinkt hij nu ook enigszins als The Hoff.
Dit moet toch frustrerend zijn voor de band, die stuk voor stuk uit getrainde virtuozen bestaat. Zulke topmuzikanten kunnen moeilijk doen alsof ze het niet in de gaten hebben. Toch is dat de gekozen strategie, zo blijkt wanneer LaBrie vertelt hoeveel plezier ze elke avond van deze tour hebben: “Everything that’s happening with this band is everything that should be happening with this band” – everything behalve zijn stem dan. Pas na drie kwartier lijkt de frontman zijn vocalen weer in orde te hebben bij het nummer Barstool Warrior. Niet geheel toevallig is dit ook een van de weinige tracks deze avond die minder dan vijftien jaar oud zijn. Op de recentere albums lijkt de band zich aangepast te hebben aan de beperkingen van hun frontman.
LaBrobbie
Tijdens de ballads Hollow Years en This Is The Life heeft LaBrie gelukkig wel zijn kenmerkende fluweelzachte stemgeluid teruggevonden. Ook gedurende het 24 minuten durende epos Octavarium gaat het grotendeels goed, maar toch gaat het ook hier tegen het eind weer mis. Voor wie nu denkt: wat een zuurpruim die recensent, die vindt het zeker gewoon leuk om deze band af te zeiken – het tegendeel is waar. Deze recensie is juist geschreven door een liefhebber die Dream Theater al vaker gezien heeft en die het hele optreden blijft hopen dat LaBrie zijn stem weer terugvindt, als een voetbalsupporter die hoopt dat zijn met vorm worstelende favoriete spits LaBrobbie deze wedstrijd wél gaat scoren.
Gelukkig is er genoeg om van te genieten. De band heeft een drie uur lange setlist samengesteld die een mooie bloemlezing vormt van alle studioalbums, hoewel de vijf platen zonder Portnoy er met twee nummers bekaaid vanaf komen. De nadruk ligt duidelijk op het eerdere werk en dat is prima. Ook zijn er prachtige visuals, waarin vaak de hoes is verwerkt van het album waarvan ze op dat moment een nummer spelen. Hoogtepunten zijn de trippy kleurrijke caleidoscopische animaties tijdens Constant Motion. Al die fraaie visuals ten spijt, veel fans zullen toch vooral naar de linkerhand van Petrucci kijken.
Als een uitgeputte bokser
Het concert is opgedeeld in twee delen en na de pauze krijgen we een uitgebreide animatie te zien waarin alle albumhoezen verwerkt zitten. Hierna volgt Night Terror, dat gepaard gaat met onheilspellende beelden die gebaseerd lijken op de horrorfilm The Ring. Dit nieuwe nummer is afkomstig van het volgend jaar te verschijnen zestiende studioalbum Parasomnia. Daar zal Dream Theater ongetwijfeld meer van spelen wanneer de band volgend jaar zomer weer naar Europa komt. Voor het zover is loopt de huidige wereldtournee nog tot eind maart volgend jaar. Dat zal nog niet meevallen voor LaBrie. Het beeld na afloop van het concert is immers veelzeggend: terwijl Petrucci, Portnoy, Myung en Rudess over het podium lopen om de fans uitgebreid te bedanken, leunt LaBrie tegen de drumriser, als een uitgeputte bokser die verslagen tegen de touwen hangt.
Vanavond is het laatste optreden van een vijf weken lange Europese tournee, die duidelijk zijn tol heeft geëist. Het eerstvolgende Dream Theater-optreden staat op de planning over twee weken in Mexico. Met de tourplannen voor 2025 in gedachten valt te hopen dat James LaQueso die twee weken gebruikt om eerst uitgebreid bij te komen op het strand van Acapulco of Cancún. Als hij dan in godsnaam maar de schaaldieren en het varkensvlees laat staan.
Dream Theater in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op 24 november 2024
Foto’s door Cristel Brouwer
Meer lezen over Dream Theater? Bekijk hier Lust For Life 088, met een uitgebreid artikel over de band!
7 Reacties
zo raak slechte zanger schaaldieren of niet. band kan ook zonder zanger liquid tension of andere projecten. En die maniertjes,ik had het na ruim een uur wel gezien
Goede recensie, Jammer om te constateren dat la brie de zwakke schakel is. Maar is helaas wel zo. Verder fenomenaal goed optreden.
Lees alle andere recensies en reacties van bezoekers en we kunnen concluderen dat we hier met een typische La Brie hater te maken hebben.James was zeer goed op dreef en leverde een prima show af wat deze zelfingenomen hater ook schrijft. Neem de recensie van “onder andere” Metalfan er maar bij en je leest dat deze gefrustreerde James hater het compleet mis heeft. Shame on you.
Frank, dank je.
Je hebt gelijk.
Dit DT concert was mijn 30ste keer dat ik ze gezien heb.
10 april 1993 was de eerste keer, dus ik heb best wel iets te zeggen over DT.
Ik heb James nooit afgevallen en zal dit nooit doen.
Octovarium, het einde, was waanzinnig, pure emotie en passie.
Ik was zo afgepeigerd van het optreden dat ik moest leunen tegen een muur, dat zegt iets over de gedrevenheid van James.
Nooit een zanger meegemaakt die zulke zware zangpartijen elke avond brengt. De man is een Icoon.
Opvallend dat de recensent zelf al aangeeft dat hij een zuurpruim, en ja, dat is hij.
Geen probleem verder, dat moet hij zelf weten.
Dream Theater is en blijft de beste band ooit.
Geweldig optreden, geweldige setlist.
Geweldige zanger.
Avond van het jaar.
Was ook aanwezig en moet zeggen dat het geweldig optreden was van de band en ook was le brie on fire dus klonk juist geweldig !
Mij viel James juist in positieve zin op.
Op de oude platen was zijn zang inderdaad van belachelijk hoog niveau, en toen haalde hij dat live ook vaak nét niet (vaak genoeg live gezien).
Hij hield zich nu juist in, merkte ik – en dát kwam de show absoluut ten goede.
In het begin moest hij zoeken, merkte ik ook, maar dat leek aan het geluid te liggen: ik zag James regelmatig naar de monitormixer gebaren, en hij viel ook in de zaal af en toe weg.
Dát was na het eerste half uurtje wel opgelost.
Op het laatst deed James inderdaad wat dingen die hij beter niet meer kon doen, maar logisch: de druk was van de ketel, met dit laatste EU optreden.
Ik vond het ongetwijfeld beter gaan dan ik ze bij eerdere tours heb gezien.
Deze 40th Anniversary Tour is uiteraard terugkijkend op 4 decennia, en dan moet je die zware (en bekende) nummers wél spelen uiteraard – bij de ondersteunende tour van de volgende plaat zal dáár meer nadruk op liggen, en een show van 3 uur zuivere speeltijd zullen ze ook niet makkelijk meer doen…
Oh, en Portnoy “om onduidelijke redenen” weggegaan?…
Daar was Mike P nou juist altijd héél duidelijk over, via diverse kanalen.
Grappig – en vreemd – dat dát bij deze zelfbenoemde DT enthousiasteling totaal buiten beeld is gebleven.
Zuurpruim, die recensent?
Jazeker.
Maar de leeftijd slaat ongetwijfeld óók bij hem wel een keertje toe.
Beste Gerald,
Dankjewel voor je aanvulling. Jouw interpretatie klinkt plausibel en ik hoop eerlijk gezegd dat jij het bij het rechte eind hebt en dat ik er helemaal naast zit. Ik vroeg me ook af of de stemproblemen in het begin kwamen doordat James zichzelf niet goed kon horen, maar aangezien het in de AFAS was leek dat me sterk, de zaal is immers bekend om de goede akoestiek. Dat James later in het optreden misschien dingen probeerde die hij anders niet zou doen omdat hij toch twee weken niet hoeft te zingen zou ook goed mogelijk zijn. Zoals een andere lezer hierboven al aangaf ging James juist tegen het eind van Octavarium goed los, dus misschien dat het daardoor kwam. Op basis van wat ik zondag hoorde ging ik me zorgen maken over de toekomst van de band, het is alleen maar geruststellend om te constateren dat deze zorgen volgens meerdere lezers onterecht zijn. Laten we hopen dat, wanneer Dream Theater volgend jaar zomer terugkeert, James zo goed zingt dat we het er allemaal over eens kunnen zijn.