Pinkpop 2018 – festivalverslag

De langverwachte terugkeer van Pearl Jam. De ingeloste belofte van Foo Fighters. Bruno Mars, die in tegenstelling tot Justin Bieber vorig jaar liet zien dat een popzanger een prima dagafsluiter voor een festival kan zijn. Pinkpop 2018 had over zoveel mooie zaken kunnen gaan. De 49ste editie van het festival in Landgraaf zal echter altijd verbonden blijven met de aanrijding die in de nacht van zondag op maandag plaatsvond en waarbij een dode en drie zwaargewonden vielen. Een verschrikkelijke tragedie die als een molensteen om een verder geweldige editie van Pinkpop heen zal blijven hangen.

En het begon allemaal nog zo goed, op de Pinkpop-vrijdag. Het zonnetje scheen, de sfeer was uitgelaten en er stond een aantal prima rockbands op het programma. Slydigs bijvoorbeeld, een groep uit Manchester die niet alleen goed geluisterd heeft naar Oasis, maar ook schatplichtig is aan The Black Crowes en The Who: vette rock & roll met een dikke knipoog naar het verleden. Het inmiddels compleet omarmde Stage 4 puilt uit. Ook bij The Last Internationale is het druk. Het New Yorkse duo speelt met de flair van The White Stripes en het militante van Rage Against The Machine een uiterst strakke set. Nee, met de gitaren zit het vandaag wel puik.

Hij is niet te missen, Johannes Sigmond, oftewel Blaudzun. Met zijn asymmetrische coupe, zwarte nagellak en bovenmatig dikke hipstermontuur is het direct duidelijk wie we deze middag voor ons hebben. Zodra Blaudzun begint te spelen, staat de tent van de Brightlands Stage zo barstensvol dat je nog nauwelijks je biertje naar je lippen kunt brengen zonder iemand aan te stoten. Maar na een aantal nummers begint de belangstelling – en het publiek – te slinken. “Blaudzun was gewoon Blaudzun”, verzucht een jonge festivalganger na de show. “Hij speelde zijn hitjes. En daar hield het zo’n beetje op.” Een showman is de excentrieke verschijning dan weer niet.

“Kunnen we deze band ook even een cocktailtje geven?”, zegt een benevelde Brabander met een roze drankje in zijn hand. “Want deze muziek is niet om aan te gluren.” Een paar omstanders draaien het hoofd om instemmend te knikken. Goed, Snow Patrol is natuurlijk geen act om keihard op te hossen of moshpits rondom te construeren. Zo ver waren we al. Maar het lijkt alsof de groep deze keer nog een extra dosis melatonine de lucht in slingert. Gary Lightbody bespeelt het publiek op zijn eigen ingetogen, charmante manier terwijl hij vooral de grote hits van zijn band laat horen. Voor de broeierige, eerste middag van het festival is het een passend optreden. Memorabel – nee.

Dat geldt overigens ook voor de show van The Offspring, die overigens wel uiterst vermakelijk is. De punkers leggen vandaag de nadruk op succesalbum Americana . Prima keuze, want het publiek zingt moeiteloos songs als Why Don’t You Get A Job?, Pretty Fly (For A White Guy) en The Kids Aren’t Alright mee. Hoogtepunt: een erg fijne versie van AC/DC’s Whole Lotta Rosie.

Iedereen met een beetje besef van de Nederlandse popgeschiedenis zal het T-shirt herkennen dat Eddie Vedder draagt tijdens de langverwachte Pearl Jam-show. Hij droeg datzelfde mosgroene Tivoli-shirt natuurlijk tijdens het inmiddels legendarische Pinkpop 1992. De beste man haalt tussen het optreden door nog herinneringen op aan die dag, waarop hij in de kraan van een cameraman klom en een deel van het publiek verraste met zijn in zweet doordrenkte aanwezigheid. Hij vertelt dat hij de bewuste cameraman zelfs nog opgespoord heeft om zijn excuses aan te bieden, maar die bleken uiteindelijk overbodig te zijn. Eerlijk is eerlijk: wie kan de boyish charm van de Pearl Jam-frontman nou weerstaan?

De rauwe elektriciteit van die show, waarin Vedder nog een zenuwachtige knul was die zijn eerste festivalgig speelde, is uiteraard ongeëvenaard gebleven. Vedder en consorten doen wel hun uiterste best om in de buurt te komen: wanneer de zanger een praatje maakt met het publiek, is te horen hoe zwaar zijn stem het te verduren heeft. De inmiddels 54-jarige rocker rent net zulke enorme zweetplekken in zijn kleding als in ’92 en probeert elk deel van het publiek even zijn aandacht te schenken. Tijdens Porch, de song waarop hij destijds het publiek indook, komt de zanger even van het podium af om de fans op de frontrow persoonlijk te begroeten. Het is een hele klus, het gigantische Pinkpop-publiek 2,5 uur bij de les houden. Soms lukt het ook even niet – halverwege de show lijkt de aandacht even zoek – maar de ervaren professionals van Pearl Jam laten zich van hun allerbeste kant zien. En dat siert ze.

Pearl Jam

Zaterdag
De rockfans in Landgraaf kunnen ook op dag 2 hun lol op. De zaterdag wordt afgesloten met tweeënhalf uur Foo Fighters, maar voordat het zover is mogen we ons laven aan een uiterst pinnige set van het Britse Marmozets. De jonge punkrockers brachten begin dit jaar hun tweede album uit dat iets minder venijnig was dan het vorige, maar hier op Pinkpop gaat het dak eraf. Wat wil je ook, met een zangeres als Becca Macintyre in de gelederen. Waar volksstammen mensen voor de televisie zitten om een sterretje in een talentenshow met moeite een toon te zien halen, gooit zij er de ene na de andere uithaal uit – alsof het geen moeite kost. Erg fijne show van een paar enorme talenten.

Aan de Franse bluesband Theo Lawrence & The Hearts de eer om dag 2 van Pinkpop in te luiden vanaf een goedbezochte Stage 4. Deze band uit Parijs maakt vanaf de eerste minuten indruk met een deels vertrouwd retro bluesy geluid, maar hier is het nu eens niet een hyperactieve frontman met rauwe stem die het publiek bespeelt. Theo Lawrence & The Hearts heeft aan het roer eerder een wat meer terughoudend boegbeeld die de songs dan weer wel uiterst beheerst met zachte en soepele vocalen neerzet. Een solide band die je blindelings op elk bluesfestival kunt neerzetten, maar dat nog iets te veel tragere songs achter elkaar speelt om liefhebbers van andere muziekgenres een volledig optreden geboeid te laten toekijken.

De aanstormende Australische band Gang Of Youths is op een ongekende veroveringstocht bezig in de muziekwereld. De tent puilt uit van toegestroomd publiek en het wordt alleen maar drukker naarmate dit zeer indrukwekkende optreden vordert. Onlangs stond de band nog op Best Kept Secret maar de bescheiden verwachtingen van de zanger (drie rijen publiek) zijn nergens voor nodig, sterker nog: het tegenovergestelde is waar. Met zijn charismatische Springsteen- en Bono-achtige trekjes en elementen van Editors in de soms stevige maar altijd catchy sound wint frontman Dave Le’aupepe ziel na ziel. Aanvankelijk zijn opvallend veel vrouwelijke bezoekers duidelijk van hem gecharmeerd en lyrisch aan het meegenieten van de show, maar aan het eind is ook de scepticus ongetwijfeld om. Deze band gaan we zonder meer nog vaker meemaken – en op flink grotere podia.

Conor Mason van Nothing But Thieves is niet bepaald een woudreus. De kleine neuspiercing en enkele tatoeages onthullen misschien al wat alternatieve trekjes. Verlegen en soms wat angstig uit de ogen kijkend zou je hem wellicht niet zo snel als rockster kunnen zien, maar ergens in deze timide verschijning schuilt een onverwachte oerkracht. Met een fenomenaal bombastisch stemgeluid werkt hij zich moeiteloos door de songs vol tempowisselingen en pittige uithalen heen. Nothing But Thieves toert ontzettend veel, maar van vermoeidheid of slijtage is geen enkele sprake. De band speelt uitermate strak en de songs van Broken Machine maken ook live op zo’n groot podium veel indruk. Nummers als Sorry en Amsterdam worden loeihard meegezongen door een relatief jong publiek. Deze band zal – als ze deze weg blijven volgen en nog een paar hits erbij scoren – binnen enkele jaren zeker de headlinerstatus bereiken en wie weet ooit nog eens een editie van Pinkpop afsluiten.

Er zijn maar weinig artiesten die op het podium zo ontzettend de aandacht naar zich toe trekken als Maynard James Keenan – nogal opvallend, want als er iemand is die het liefst zichzelf zou uitgummen op de bühne, is het de frontman van A Perfect Circle wel. Hij staat dan ook, zoals hij dat ook doet bij die andere band van hem, Tool genaamd, ergens achteraf op een kleine verhoging. Toch blijf je naar hem kijken, al was het alleen maar door zijn bezwerende bewegingen, paarse pak en vreemde pruik op zijn hoofd. Eerder dit jaar bracht de band voor het eerst in veertien jaar een nieuwe plaat uit: het prima ontvangen Eat The Elephant. Het zijn echter klassiekers als Weak And Powerless, The Hollow en The Outsider die het meeste enthousiasme kunnen rekenen – evenals de AC/DC-cover Dog Eat Dog. Covers doen het overigens sowieso goed, dit weekend. Niet veel later op hetzelfde podium tovert Noel Gallagher’s High Flying Birds All You Need Is Love uit de hoge hoed. Dan hebben we al een hele rits songs van Oasis erop zitten. Geen straf overigens hoor, want dat de man een van de beste songschrijvers van de jaren negentig is, blijkt als de Brit The Importance Of Being Idle, Wonderwall en Don’t Look Back In Anger uit zijn mouw schudt.

Het is dringen geblazen bij de poorten van het voorvak na het optreden van The Script. Met de handen omhoog om blauwe plekken in het gedrang te voorkomen, stromen bezoekers naar de felbegeerde plekken dichtbij het podium waar Foo Fighters dag 2 van Pinkpop 2018 zal afsluiten. Na een magistraal Pearl Jam is de lat hoog gelegd, maar de nog immer populaire allemansvriend Dave Grohl en zijn makkers weten daar wel raad mee. Met een ongekend energieke openingsfase waarbij het lijkt alsof alle andere bands ter wereld in slow motion spelen gaat Foo Fighters vol vaart van start. Houden ze dit 2,5 uur vol? De extreem aanstekelijke energie die voor kippenvel van de kruin tot kuiten zorgde neemt een klein beetje af gaandeweg het concert, maar dat kan ook niet anders. Er zijn grenzen en die worden nog zeker verlegd door grootse fysieke inspanningen van deze muzikanten die je met topsporters mag vergelijken. Tweede ‘frontman’ Taylor Hawkins drumt alsof zijn leven ervan afhangt en elke slag is voelbaar. Dave Grohl schreeuwt, rent, zingt en grapt er op zijn beurt net zo hard op los. Naast bergen hits als Learn To Fly en The Pretender is er ook veel ruimte voor humor, zoals Van Halens Jump op de melodie van John Lennons Imagine, een serenade aan de op het podium uitgenodigde fan Mike en vermakelijke sneren naar de grote hoeveelheden dance op veel festivals anno 2018. Rock leeft nog volop en nog steeds wordt het nergens ter wereld zo recht voor z’n raap en overtuigend opgediend als door deze band.

Foo Fighters

Zondag
Het is een uitdaging voor een artiest om op de slotdag van een festival het achterste podium te betreden. De mensen zijn wat brakker na twee dagen muzikaal feest, de verleiding om meteen in het gras neer te strijken of wat later naar een optreden te gaan kijken is groter. Toch is het al lekker druk bij Michelle David & The Gospel Sessions. Vroege vogels kunnen op de derde dag van Pinkpop kiezen tussen twee krachtige vrouwen. De Adele-achtige Cloves op Brightlands Stage enerzijds en de rauwe soulzangeres Michelle David met haar band verderop. Zij is een en al bezielde soul en gospel, soms verrassend stevig en ietwat heftig op de nuchtere maag maar er zijn ook enkele ballads die extra goed landen bij de picknickende bezoekers op het gras. Stiekem past deze muziek natuurlijk wel wat beter bij de late avond, maar met name de veertigers en vijftigers gaan vooraan al flink uit hun dak bij deze act. De toon is gezet met deze enthousiasmerende show: er gaat nog veel meer gedanst worden op een wel heel diverse slotdag met veel dance en pop, maar de heupen zijn los.

Brian Fallon zingt niet, maar vertelt verhalen uit het echte leven op muziek, zoals we dat ook van Bruce Springsteen kennen. Het is ook geen geheim dat The Boss zelf veel waardering heeft voor de zanger van The Gaslight Anthem, die vandaag op Pinkpop met zijn begeleidingsband The Howling Weather optreedt. Het is verbazingwekkend met welk gemak de muzikant met zijn punky folksongs iedereen in de tent van de Brightlands Stage meekrijgt. Vuist ballen en in de lucht steken!

Dat Triggerfinger live als een huis staat weten rockliefhebbers al jaren en met het nog altijd doorklinkende succes van I Follow Rivers stroomden nog veel meer geïnteresseerden toe. En die zijn lang niet allemaal weggevlucht voor de stevig ronkende rockmachine die op Pinkpop wederom warm onthaald wordt door muziekfans van allerlei pluimage. Een show die in eerste instantie geen nieuwe verrassende wendingen in zich heeft. Maar dan komt Triggerfinger toch met een onverwachte gast uit de hoge hoed: Raymond van het Groenewoud brult omringd door de band zijn grote hit Je Veux De l’amour. Vanuit de tenen. Zoals hij dat als geen ander kan. Een geslaagd verrassingselement en een cadeautje aan iedereen die zin had deze klassieker nog eens luidkeels mee te zingen in Landgraaf.

In 2006 stond Editors als relatief nieuwe spannende band op Pinkpop. Toen nog met één album op zak. Twaalf jaar later heeft de band een flink repertoire opgebouwd, heel veel live ervaring opgedaan en een trouwe fanbase gecreëerd. Editors is van het formaat Ziggo Dome en dat is te zien aan de geïnteresseerde menigte bij de Mainstage. Tot ver achterin krijgt de band de handen van het publiek in de lucht en ook akoestische momenten zorgen voor bewondering en fans die in trance alles meezingen. Het bijzondere is dat Editors ondanks de vele jaren die er tussen liggen sinds 2006 helemaal niet zoveel veranderd is. Een herkenbaar geluid, devoot publiek en nog altijd een beetje het slimme, ietwat afstandelijke norse broertje van de stadionbands die zich bedienen met veel meer grote gebaren. Heilig voor de fans en dat zal Editors met zo’n trouwe aanhang nog jaren blijven, verder een vermakelijk optreden voor de passant en meer neutrale toeschouwer die de liedjes die soms erg op elkaar lijken wellicht moeilijker uit elkaar kan houden.

Stranger Things. Die geweldige serie vol Stephen King-elementen schiet je meteen te binnen als je het bandlogo ziet van deze band. Ook Greta Van Fleet is fris, cool en retro tegelijk. Er zijn de laatste jaren nogal wat bands geweest die veel met Led Zeppelin werden vergeleken en naast Rival Sons is Greta Van Fleet er ook één van de velen. Toch is er meer aan de hand bij deze band dat de populariteit kan verklaren. Ze zien er op een stoere manier toch sympathiek en nerdy uit, liften mee op de ‘alles moet retro zijn’-hype en hebben toch ook iets unieks. Veel muziekfans hoeven niet per se naar dure concerten van grote hardrockveteranen als Deep Purple of Blue Oyster Cult, maar zien ook graag een jong collectief muzikanten aan het werk. Dan zit je bij Greta Van Fleet helemaal goed. De kwaliteit en de sfeer van de wilde jaren ’70 perfect geïnfiltreerd in een hippe hedendaagse rockband. Ook deze jongens gaan we vast nog vaak terugzien tijdens volgende festivalzomers.

Pinkpop
Gezien op 15, 16 en 17 juni 2018
Foto’s: Mitchell Giebels