Weer een nieuwe bassist? Wie het laatste nieuws niet had gevolgd, stond deze woensdagavond in Paradiso een verrassing te wachten. Inderdaad, weer een andere line-up van Pixies, maar wel de ouderwetse kwaliteit die we van Black Francis en zijn mensen konden verwachten. Een machine met kleine haperingen in de kenmerkende ‘loud-quiet-loud’-stijl.
Misschien viel het niet iedereen op, maar Pixies start deze avond exact om half negen, op de seconde. Na precies drie kwartier is de eerste set afgelopen, weer drie kwartier later, op de minuut, de tweede. Zanger/gitarist Black Francis (a.k.a. Frank Black of Charles Michael Kittridge Thompson IV) heeft de touwtjes stevig in handen. Zo besloot hij eens zonder overleg de band een aantal jaar op te heffen en stuurde hij meerdere bassistes de laan uit, onder wie de legendarische Kim Deal en vlak voor deze tour Paz Lenchantin. Zij wordt vervangen door een schuchtere maar zeker adequate Emma Richardson, bekend van Band Of Skulls. Gitarist Joey Santiago en drummer David Lovering (ook in te huren als goochelaar) spelen als vanouds vlekkeloos.
Vanavond het eerste van drie optredens in Paradiso, deze zomer een herkansing in Nijmegen. En, spoiler alert, het is zeker de moeite waard toegangsbewijzen aan te schaffen, als die shows nog niet uitverkocht zijn.
Integrale albums
We trappen af met Cecilia Ann, een cover van The Surftones en volgens Black gebaseerd op Sicilienne, een compositie uit de negentiende eeuw van Gabriel Fauré. Schijnt echt zo te zijn. Met dit nummer begon ook het album Bossanova (1990) en dat is geen toeval: vanavond krijgen we twee integrale albums voorgeschoteld, de tweede set is Trompe Le Monde (1991). Waarom nu juist deze twee platen is onduidelijk, maar een kniesoor die daarover valt. Pixies’ muziek begeeft zich gewoonlijk tussen surfpunk en rock, het tweede nummer Rock Music is dan ook toepasselijk. De stem van Black Francis, karakteristiek hees en rauw, staat de eerste nummers wat zacht gemixt, of krijgt hij allengs door op te warmen meer volume?
De spacegeluiden van Velouria maken plaats voor de surfpunk van Is She Weird. Pixies was een voorbeeld voor vele bands en hier hoor je dat Kurt Cobain goed geluisterd heeft. Niets mis mee natuurlijk, in de loop van de avond komen de eigen voorbeelden The Stooges (bijvoorbeeld in Motorway To Roswell) en The Velvet Underground (Wave Of Mutilation) voorbij en horen we hommages aan het eerdergenoemde The Surftones, aan The Jesus And Mary Chain en aan Jack Nitzsche. Black Francis heeft het niet van een vreemde. Dig For Fire kan rekenen op veel bijval uit het publiek, bij Blown Away kijkt Richardson verder dan naar haar tenen en zingt ze de lead, niet onverdienstelijk voor iemand die net in dienst is. Bij Havalina doet ze het weer, nu wat zelfverzekerder.
Ouderwetse pit
Om kwart over negen is het tijd voor de tweede set: Trompe Le Monde, destijds het laatste album voordat de band uiteenviel. Meer fijne herrie en vaker die afwisseling van hard en zacht. Iets meer punk ook, zou je zeggen, en het wordt feest bij het publiek vlak voor het podium: een ouderwetse ‘pit’ bij Planet Of Sound bijvoorbeeld. U-Mass gaat, heel actueel, over apathisch en lullig studentengedrag. Een paar keer merken we dat de band nog niet helemaal is ingespeeld, zoals bij de valse start van Space (I Believe In) en later ook bij Motorway To Roswell.
Bij de toegiften is plaats voor nummers van andere albums, hoewel we hits als Where Is My Mind?, Debaser en Monkey Gone To Heaven vandaag niet zullen horen. Nadat we het indringende Nimrod’s Son hebben gehad, een meezinger over incest, komt Here Comes Your Man langs. Ook weer toepasselijk: het draaide vanavond om Black Francis, met zijn drie uitstekende muzikanten.
Pixies in Paradiso, Amsterdam
Gezien op woensdag 20 maart 2024
Foto’s door Ans van Heck
Meer over
0 Reacties