Fontaines D.C. – Romance (recensie)

Zonder twijfel de meest eclectische en afwisselende plaat die Fontaines D.C. tot dusver maakte

De nieuwe look van de mannen van Fontaines D.C. – alsof de leden van Korn auditie doen voor een Bassie & Adriaan-musical – is even wennen, maar de muziek op het vierde album van deze Ierse postpunkers slaat meteen in als een bom. Sowieso is het mooi om te zien hoezeer deze zichzelf steeds weer opnieuw uitvindende formatie zich ontwikkelt: van rauwe postpunk (Dogrel, 2019) via iets toegankelijkere indierock (A Hero’s Death, 2020) naar het duistere, oneindig boeiende ‘gothpostpunk’-spektakel Skinty Fia (2022), waarbij ook opvalt dat frontman Grian Chatten per album meer en meer de mogelijkheden van zijn stem ontdekt. Die ontwikkelingscurve zet zich voort op langspeler nummer vier, zonder twijfel de meest eclectische en afwisselende plaat die Chatten en co. tot dusver maakten.

Wie na het horen van Starburster en het aanschouwen van de nieuwe outfits van de bandleden bang was dat Fontaines D.C. zichzelf op Romance heeft uitgevonden als halve hiphopband: die overigens waanzinnige eerste single is geenszins representatief voor de ‘nieuwe’ sound. En dat geldt ook voor de verrassend poppy afsluiter Favourite die als tweede single de wereld in werd geschopt – vermoedelijk om nog meer mensen op het verkeerde been te zetten. Overigens is er wel degelijk een overheersend concept: de band haalde inspiratie uit de legendarische Japanse geanimeerde film Akira (1988), en dan met name het idee van verliefd worden als het einde van de wereld om de hoek gluurt. Klinkt pretentieus, maar hier heeft het elf geweldige songs opgeleverd waarvan er geen twee ook maar een beetje op elkaar lijken.

Prestatie van formaat

Hoogtepunten zijn er zoveel dat je eigenlijk niet meer van hoogtepunten kunt spreken, maar ik zal er toch een paar uitpikken: de filmische, gitzwarte opener Romance, het The Smiths-achtige Bug, het apocalyptisch slepende Horseness Is The Whatness en uiteraard die geflipte eerste single waarin Chatten bewijst dat net-niet-valse zang perfect past bij venijnige semi-raps. Mijn persoonlijke favoriet is Death Kink, een in je gezicht bijtende brok postpunk met een randje gothrock die in 2,5 minuut meer zeggingskracht heeft dan al die momenteel hippe postpunkbandjes bij elkaar. Vier vurige voltreffers in vijf jaar: een prestatie van formaat van – met afstand – de beste gitaarband van het moment.

Bekijk hier meer cd-recensies van muziekblad Lust For Life. Meer lezen over Fontaines D.C.? In de komende editie van Lust For Life (LFL143) vind je een uitgebreid interview met de band over Romance!