Genesis in Ziggo Dome (live-recensie)

“You haven’t had concerts here in a while, eh? Well, you’re here and we’re here, so we’re going to have some fun!”, aldus Phil Collins. Daar is geen woord van gelogen: Genesis maakt er een overrompelende avond vol progparels en pophits van. De langverwachte The Last Domino?-show is een waar spektakel.

Hoe is het met Phil Collins? Of beter gezegd: hoe doet Phil Collins het op het podium? Dat is de vraag die de Genesis-fans om mij heen het meest bezighoudt voordat de show begint. Niet iedereen wist van tevoren hoe slecht de zanger ter been is en menigeen schrikt dan ook wanneer de 71-jarige zanger rustig, lichtjes gebogen en zichzelf ondersteunend met een wandelstok het podium opkomt. Ook voor degenen die het wel wísten, maar het nog niet met eigen ogen hadden aanschouwd, is het even wennen. “Wel confronterend om Phil zo te zien”, appt collega Stefan Sjoers, die elders in de zaal zit. Het contrast met de vitaal ogende Tony Banks en Mike Rutherford – beiden ook 71 – is enorm. Maar al snel gaat het over hoe vreselijk goed de show van Genesis is. Ook met een zittende, fragiel ogende zanger: hij maakt het liefst de hele tijd grapjes tussen de songs door en is zichtbaar aan het genieten.

Helder en hard

Meteen bij de eerste klanken van de instrumental Behind The Lines (die overgaat in Duke’s End) is het duidelijk: de band overrompelt de Ziggo Dome, al is dat deels door het geluid. Dat is namelijk niet alleen helder, maar ook ontzettend hard. Op de eerste ring, halverwege de zaal, heb ik er geen last van – maar ik vrees voor de mensen die vooraan staan. Turn It On Again zorgt voor een soort moment van de waarheid wanneer Phil begint met zingen. De kracht is er nog steeds, maar zijn zang is niet altijd even toonvast. Gelukkig heeft hij ondersteuning: twee achtergrondzangers die hem vooral bij de lange uithalen bijstaan. Bij het briljante Mama wordt wel duidelijk hoeveel lol hij heeft op zijn draaiende stoel. Hij maakt er maar wat graag de angstaanjagende gelaatsuitdrukkingen uit de videoclip bij.

‘Stay home!’

Daarna blijkt dat Land Of Confusion een update heeft gekregen. Althans, de visuals die erbij worden afgespeeld. “Toen het nummer werd geschreven, ging het over Reagan en Thatcher. Toen we aan deze tour begonnen, was er Covid, en nu de oorlog in Oekraïne”, vertelt Phil. De pandemie heeft een plekje gekregen in de show: de mannetjes die over het scherm krioelen dragen mondkapjes, bij een verlaten straat staat het bordje ‘Stay home!’ en het regent wc-papier (weet je nog hoe dat massaal gehamsterd werd?!). Wederom is de band zelf fantastisch, maar haalt Collins de noten soms net niet.

Ook Home By The Sea wordt vals ingezet, maar het lijkt alsof de zanger hierna wel opgewarmd is. Bovendien is Second Home By The Sea een van de hoogtepunten van de avond: de krachtige drums van Nicholas Collins (de twintigjarige zoon van Phil, die overigens sprekend op zijn trotse vader lijkt!), de keyboards van Tony Banks en de heerlijke gitaarpartijen… En dan blijken de vierkante stukken boven het podium waar de lichten in hangen nog te kunnen bewegen ook. Het ziet er vervaarlijk uit, ware het niet dat de lichtshow een wervelwind van alle kleuren van de regenboog is. Ook Phil is in de ban van de muziek: hij is opgestaan om het spektakel te bewonderen en komt – expres? – te laat terug bij zijn stoel en microfoon en mist zo zijn inzet.

Fading Lights is net zo’n instrumentaal hoogtepunt, mede dankzij Mike Rutherford op zijn gitaar met dubbele nek! Daarna is het tijd voor een soort medley van oud Genesis-werk: The Cinema Show met stukjes van Riding The Scree en In That Quiet Earth. Meer dan ooit wordt het duidelijk dat – in tegenstelling tot Phil Collins’ soloshows – de fans niet zijn gekomen om te dansen. Ze staan knikkend en op de maat meetikkend te genieten. De oude progsongs worden erg gewaardeerd, maar ook tijdens de latere Genesis-popsongs gaan mensen uit hun dak. Het lijkt niet de meest logische combinatie, maar de setlist werkt.

Genesis-geweld

Na Afterglow wordt het podium omgebouwd: de muzikanten komen dichter bij elkaar, de lichten worden gedimd en een aantal songs wordt in deze intiemere setting gespeeld. That’s All, The Lamb Lies Down On Broadway en Follow You Follow Me worden liefdevol ontvangen. De zaal zingt mee en telefoonlichtjes worden zichtbaar. Daarna is het weer tijd voor meer geweld op het podium: Duchess is met zijn psychedelische visuals een van de hoogtepunten van de avond. Wanneer Phil Collins de band ‘voorstelt’, wordt de waardering van het publiek nog duidelijker: vooral Rutherford en Banks, maar ook de andere Collins, worden beloond met een uitzinnig applaus.

Songs uit de verschillende Genesis-periodes wisselen elkaar af, waarbij tijdens Throwing It All Away sentimenteel terug wordt gekeken op de geschiedenis van de band. Op het scherm achter het podium worden allerlei oude fragmenten van clips, shows en andere filmpjes van de band afgespeeld. Het is moeilijk om niet nostalgisch te zijn – zelfs als dit de eerste keer is dat je Genesis live ziet spelen. Met I Can’t Dance wordt de toegift ingezet en de jonge Collins doet het iconische loopje van zijn pa na. Met een stuk van Dancing With The Moonlit Knight en Carpet Crawlers wordt de avond relatief rustig afgesloten. Een bijzonder mooi einde van een avond vol spektakel die laat zien dat Genesis ook in deze vorm een prachtige show neer kan zetten.

Genesis in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 21 maart 2022
Foto’s: Mitchell Giebels