De tien cruciale momenten uit de carrière van Genesis

Van het eerste, weinig representatieve debuutalbum uit 1969 tot de nieuwe reünietour onder de titel The Last Domino?: Genesis heeft de nodige stijl- en bezettingswisselingen ondergaan om uit te groeien tot een van de succesvolste Britse acts ooit. Welke songs, optredens of gebeurtenissen achter de schermen waren van grote invloed op de band? Lust For Life werpt een blik op de tien cruciale momenten uit de geschiedenis van Genesis!

1. In The Beginning: Schrijverscollectief vindt geen vertolkers

Oorspronkelijk is het helemaal niet de bedoeling van Peter Gabriel, Tony Banks, Mike Rutherford en Anthony Phillips om een band te starten. De vier klasgenoten (nog maar zestien en zeventien jaar oud) willen simpelweg songs schrijven! In het kader van de muzikale ontwikkelingen die zich in de jaren zestig hebben afgespeeld, zijn er echter geen bands te vinden om die composities af te nemen, want iedereen schrijft zijn eigen liedjes. Daarom besluit het viertal, aangevuld met drummer Chris Stewart, hun creaties maar zelf te vertolken. Producer Jonathan King krijgt een demo van de jongens te horen en besluit ze onder zijn hoede te nemen. Het is ook King die met de naam Genesis komt. [SS]

2. There Must Be Some Other Way: Debuutalbum From Genesis To Revelation flopt

Genesis is in stilistisch opzicht nog zoekende, zo blijkt wanneer in maart 1969 het debuutalbum From Genesis To Revelation verschijnt. Sterker nog, de mierzoete debuutsingle The Silent Sun doet eerder denken aan Bee Gees dan aan een progressieve rockband als King Crimson, die later van grote invloed blijkt op Peter Gabriel en co. Hoewel de nummers best aangenaam zijn, weet het vijftal zich nog niet echt te onderscheiden en de lp flopt genadeloos. De commerciële mislukking pakt echter goed uit voor de band, want op de tweede lp Trespass (1970) vindt Genesis meer een eigen geluid, met schitterende progressieve stukken als The Knife als resultaat. Maar er liggen nog mooiere tijden in het verschiet… [DG]

3. It’s Gonna Get Better: Phil Collins en Steve Hackett komen erbij

Na binnen korte tijd drie drummers te hebben versleten, is het in 1970 tijd voor een nieuwe auditieronde in het huis van Peter Gabriels ouders. Ook aanwezig: Phil Collins, die te vroeg arriveert en daarom even in het zwembad op zijn beurt moet wachten. Collins zou later verklaren dat hij van daaruit alle auditanten kon horen en daardoor precies wist wat er van hem verwacht werd. Nodeloos om hier nog te vermelden: hij krijgt de baan. Ook gitarist Anthony Phillips vertrekt, in verband met zijn toenemende podiumvrees. Vanwege zijn op het oog onmisbare bijdrage aan de (schrijvers)dynamiek van het toenmalige Genesis, vragen de overgebleven bandleden zich even af of ze wel door moeten gaan. Dat doen ze.

Ze reageren op een advertentie die een band zoekende gitarist in het tijdschrift Melody Maker heeft geplaatst. Het blijkt iemand te zijn die nog veel essentiëler voor de band zal worden: Steve Hackett. Met hem en Collins in de gelederen is de klassieke line-up van Genesis een feit. En dat hoor je meteen. Al vanaf Nursery Cryme (1971) wordt er een duidelijk andere richting ingezet ten opzichte van Trespass (1970), ondanks het feit dat prijsnummer The Musical Box naar verluidt nog vele stukken bevat die door Anthony Phillips geschreven zijn (al krijgt hij geen credits). De echte hoogtepunten komen echter daarna: met Supper’s Ready maakt Genesis in 1972 een 23 minuten durend epos dat voor veel fans nog altijd het beste is dat de band ooit uitbracht. Een jaar later verschijnt een album dat eveneens de status krijgt van een meesterwerk: Selling England By The Pound. [SS]

4. The Light Dies Down On Broadway: Het vertrek van Peter Gabriel

Het al even indrukwekkende conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) wordt gevolgd door een grootse tour, waarbij Peter Gabriel steeds meer vervreemd raakt van zijn collega’s. In interviews zegt Gabriel later dat de rest van de band weinig content was met de waanzinnige kostuums die de zanger op het podium droeg. Ook heeft de zanger moeite zijn tijd te verdelen tussen de band en zijn dochter Anna. “Tony en ik waren te egoïstisch en te druk met onze carrières om te begrijpen wat Pete doormaakte”, biecht Mike Rutherford later op in zijn autobiografie The Living Years.

Daarnaast komt ook nog een bijzonder aanbod vanuit Hollywood: de bekende regisseur William Friedkin (o.a. The French Connection, The Exorcist) wil met Gabriel werken naar aanleiding van een kort verhaal op de hoes van Genesis Live (1973), maar de overige bandleden vinden niet dat hij zich met projecten buiten Genesis moet bezighouden. Gabriel laat tijdens de Lamb Lies Down On Broadway-tour weten dat hij uit de band wil stappen. Hij start vervolgens een uiterst succesvolle solocarrière, maar van die samenwerking met Friedkin komt niets terecht. [DG]

5. Looking For Someone: De band vindt geen geschikte vervanger voor Gabriel

Honderden zangers komen naar verluidt op auditie nadat Peter Gabriel vertrekt, maar niemand lukt het de felbegeerde plek in te nemen. Ondertussen begint de tijd te dringen, want voor het nieuwe album A Trick Of The Tail zijn de opnames al begonnen. Nadat Genesis korte tijd overweegt om als instrumentale act verder te gaan, komt de vervanger voor Gabriel uit de eigen gelederen: Phil Collins, die alle auditanten met achtergrondzang had begeleid en zodoende de nieuwe nummers al perfect beheerst, wordt de nieuwe leadzanger. Hoe graag Collins dat wil, daar zijn de meningen over verdeeld. Hijzelf claimt met veel tegenzin achter de microfoon te hebben plaatsgenomen; andere bandleden zeggen juist dat hij stond te popelen. [SS]

6. Since I Lost You: Het vertrek van Steve Hackett

Met zijn erg fraaie solodebuut Voyage Of The Acolyte is Steve Hackett in 1975 het eerste bandlid dat een album buiten de band uitbrengt, hoewel Phil Collins en Mike Rutherford ook bijdragen aan het project. Die ervaring bevalt Hackett zo goed, dat hij zich in de twee daaropvolgende jaren steeds minder op zijn gemak voelt bij Genesis. Wanneer ook nog zijn lied Please Don’t Touch geweigerd wordt voor het album Wind & Wuthering (1976) houdt Hackett het voor gezien. Hij vertrekt in oktober 1977, nog voordat de livedubbelaar Seconds Out verschijnt. Please Don’t Touch belandt uiteindelijk op Hacketts tweede, gelijknamige soloalbum (1978).

Net zoals bij Gabriel twee jaar eerder besluiten Banks, Collins en Rutherford hun collega niet te vervangen. Rutherford neemt in de studio de gitaarpartijen voor zijn rekening en het volgende album krijgt dan ook de toepasselijke titel …And Then There Were Three. Voor veel fans betekent niet Gabriels maar Hacketts vertrek het einde van de beste Genesis-periode. [DG]

7. Fading Lights: Phil Collins verlaat tijdelijk Genesis

Bijna hadden Tony Banks en Mike Rutherford voor de keuze gestaan: ofwel de handdoek in de ring gooien, ofwel …And Then There Were Three opvolgen met …And Then There Were Two. Collins kampt in 1979 namelijk met huwelijksproblemen en verhuist naar Canada in de hoop daar de relatie met zijn vrouw weer wat te verstevigen. Hij informeert Banks en Rutherford dat zij niet op hem hoeven te rekenen als ze weer de studio ingaan. Gelukkig besluit het tweetal nog geen drastische beslissingen te nemen en eerst eens een jaartje pauze in te lassen. Dat leidt tot twee prima soloplaten: A Curious Feeling van Banks en Smallcreep’s Day van Rutherford. Wanneer het weer tijd is voor Genesis, is Collins inmiddels teruggekeerd uit Canada vanwege het mislukken van zijn huwelijk. En dat zal op zijn beurt ook weer verstrekkende gevolgen hebben… [SS]

8. Man Of Our Times: Phil Collins breekt door als soloartiest

De scheiding van zijn vrouw inspireert Collins tot het schrijven en opnemen van zijn eerste soloplaat Face Value. Dit gebeurt rond de tijd dat Genesis bezig is met het album Duke (1980). Collins zelf beweert dat hij zijn latere megahit In The Air Tonight had voorgesteld voor dat album, maar Tony Banks ontkent dat (“Ik zou zo’n sterk nummer nooit hebben afgewezen”). Hoe dan ook: Face Value lanceert in één klap de solocarrière van Collins en dat trekt ook zijn wissel op Genesis: voortaan moeten de agenda’s op elkaar worden aangepast, bestaat een groot deel van het (explosief gegroeide) publiek ineens uit mensen die geen idee hebben wie die Banks en Rutherford nou eigenlijk zijn, en wordt het geluid plots een stuk commerciëler. Voor dat laatste krijgt Collins overigens vaak in zijn eentje de schuld, maar laten we niet vergeten dat de soloprojecten van Banks en Rutherford in de jaren tachtig regelmatig net zozeer doorspekt zijn met commercie. [SS]

9. That’s All: Phil Collins verlaat Genesis… opnieuw

Met de jaren komt Phil Collins steeds meer op de voorgrond te staan van Genesis en dus moeten veel fans zich in 1996 waarschijnlijk even achter de oren krabben bij de aankondiging van Collins’ vertrek. Hij wil zich liever op andere projecten richten. Banks en Rutherford besluiten gewoon door te gaan onder de bandnaam, ditmaal met de nieuwe zanger Ray Wilson (bekend van de band Stiltskin). Het enige studioresultaat van deze line-up, Calling All Stations, verschijnt in 1997. Critici zijn niet te spreken over de in Europa toch best aardig verkopende plaat en de bezetting met Wilson blijkt van korte duur.

Inmiddels kijken veel fans wat positiever terug op deze periode, zo merkt ook de zanger: “Ten tijde van de release was We Can’t Dance het laatste werk dat het publiek van Genesis gehoord had”, zegt Wilson in Lust For Life 114. “Nu is er wat meer tijd verstreken. Mensen kunnen er nu naar luisteren zonder mij te vergelijken met Phil.” Spijtig genoeg is er sinds Calling All Stations geen volledige studioplaat van Genesis meer verschenen. [DG]

10. Turn It On Again: De reünie(s)

Na het befaamde, eenmalige ‘Six Of The Best’-reünieconcert in 1982 treedt de klassieke bezetting met Gabriel en Hackett niet meer samen op. In 1999 neemt het vijftal nog wel een nieuwe versie op van The Carpet Crawlers (onder de titel The Carpet Crawlers 1999, te vinden op de cd Turn It On Again: The Hits). Veel fans verlangen logischerwijs naar een volwaardige reünie van de meest geliefde Genesis-bezetting. In 2007 besluiten echter alleen Tony Banks, Phil Collins en Mike Rutherford – met groot succes – te toeren als Genesis.

Dertien jaar later verrast het trio met de aankondiging van een reeks nieuwe reünieshows, die in eerste instantie alleen in Engeland, Ierland en Schotland te beleven is. Onlangs werd echter ook een concert in Ziggo Dome (21 maart 2022) bevestigd. Hoewel fans wereldwijd hun zorgen uiten over de gezondheid van Phil Collins, leveren de eerste optredens van The Last Domino? Tour overwegend positieve recensies op. Het feit dat Steve Hackett en Peter Gabriel schitteren door afwezigheid tijdens deze concerten is misschien een gemiste kans, zoals Ray Wilson onlangs verkondigde in LFL. Aan de andere kant is The Last Domino? voor oude en nieuwe fans zeer waarschijnlijk de laatste kans om Genesis nog live aan het werk te zien. Zeker als het aan Phil Collins ligt, zo verklaarde hij onlangs in een interview met het blad Mojo: “Deze Engelse en Amerikaanse tours zijn wel genoeg voor mij.”

Foto: LFL047/Universal Music