Je zou het een ‘perfect storm’ kunnen noemen: de live-reputatie van Iggy Pop, een oeuvre dat bedoeld lijkt om een publiek op te zwepen, een strakke band en een gretig publiek. Wat kon er mis gaan? Inderdaad, niets: James Newell Osterberg Jr. en zijn muzikanten bezorgden de mensen in het Utrechtse TivoliVredenburg een prachtige avond.
De avond van de oldtimers (even verderop nam Rob de Nijs afscheid) kende een miniem opstartprobleem: na minutenlang Steve Reich werd de zaal getrakteerd op een volslagen overbodige documentaire. Het publiek warmde zich op door luid ‘boeh!’ te roepen. Daarna volgde nóg een kwartier Reich, maar toen was het leed al snel geleden: na een korte intro waarin gitarist Noveller haar instrument mocht mishandelen, springt de man waarop we allemaal wachtten het podium op. Five Foot One. Wat een charisma, wat een energie! We weten al dat het zwarte jasje zo uit zal gaan, Pop (75) zingt vooral ‘ohne oben’. Meteen valt de krachtige band op; zeven personen, onder wie twee blazers. De gedreven samenwerking van bassist en drummer zorgt vandaag voor het fundament. Noemden we dat vroeger niet ‘retestrak’?
Lust For Life
Loves Missing, Iggy blijkt goed bij stem. En als hij even later rustig bijna parlando zingt, doet hij weer denken aan David Bowies bariton. Niet tijdens T.V. Eye, een nummer van The Stooges, waarbij de zaal begint te koken. Endless Sea zorgt voor wat relatieve rust, maar bij Death Trip zien we de eerste crowdsurfers een kunst beoefenen die naar verluidt is uitgevonden door Iggy zelf. Ondertussen lijkt hij, al springende, iedereen in de zaal even apart aan te kijken. Pop praat niet veel met het publiek, maar een ieder zal zich gezien gevoeld hebben. Met microfoon geplant in de broekband onder zijn ontblote “pot belly”, zweept hij met Free de zaal op naar een voorlopige climax. 45 jaar nadat Iggy de studio van Toppop vernietigde bij het zingen van Lust For Life, brengt hij het nummer nu met minstens evenveel energie.
Op handen en voeten
The Passenger is een van de publiekslievelingen, net als I Wanna Be Your Dog, deels op handen en voeten uitgevoerd. Het publiek helemaal vooraan wordt af en toe door bewakers in het gareel gedwongen – het is net geen Altamont – met als surrealistisch hoogtepunt het moment dat een lege rolstoel uit de zaal wordt gehesen en over het podium wordt afgevoerd. Messiaans en met twee middelvingers omhoog, Iggy Pop kan dat, beëindigt hij de eerste set.
Sister Midnight (later bekend als Red Money in de uitvoering van David Bowie) opent de eerste toegift. Daarna volgt James Bond, niet zijn beste nummer, en Pops eigen favoriet I’m Sick Of You. De blazers, soms meespelend met de ritmesectie, dan weer ontregelend dwars door alles heen, blijken een gouden greep. Hero, van de band Neu!, kent Pop vast uit zijn Berlijnse tijd, toen hij op Hauptstrasse 155 woonde. Na Nightclubbing, bekend van Trainspotting, maar bij ons vooral een hit van Grace Jones, en dan naderen we het einde. Search And Destroy: het meeste herrie van de hele avond. Heerlijk. En dan, heel ongebruikelijk tijdens deze tour, een tweede toegift.Hij speelt nog twee Stooges-songs: Down On The Street en Fun House. Blijkbaar had niet alleen de hele zaal, maar ook de oude bard zelf het echt naar zijn zin gehad.
Iggy Pop in TivoliVredenburg
Gezien op 22 juni 2022
Foto’s door Tineke Klamer
7 Reacties
Kan me helemaal vinden in deze recensie. Het was echt waar voor je geld.Wat een optreden zette The Godfather neer. En i.d.d. retestrak de ritmmesectie.
Memorabel (net als concerten uit de jaren 80 van Iggy, en hij nog stagedivede en niet door zijn eigen mensen van het crowdsurfen ‘gered’ werd, maar goed hij is ook 75), maar vooral ook: wat een energie bij het publiek in de zaal. Bij de ‘hardere’ nummers voelde je de vloer van de zaal golven!
Sluit me helemaal aan, wat een energie in de zaal. Zelf van begin tot eind genoten. Het mooie daarvan: van te voren niet verwacht dat Pop nog zo energiek en charismatisch zou zijn. De band en hij waren zichtbaar aan het genieten, een twee toegift kon niet uitblijven.
Twee dagen na het concert van Iggy Pop ben ik er nog steeds vol van. Het was onvergetelijk. Episch. Het was de energie van de muziek, het was de figuur van Iggy, het was het publiek, de zaal en de echo van het verleden. De echo van de sixties en de seventies en alles wat voorbij is, o en voorgoed voorbij. Behalve Iggy dan, die ondanks een versleten heup beestachtig tekeerging. Hij liet zich aanraken en aaien.
Dat je zo mag zijn. Dat je 75 mag zijn en dan nog zó vol vuur in je halve nakie op een podium mag staan dansen. Voor het eerst snap ik de charme van punk.
Ondertussen vond er van alles plaats in het publiek. Van verbroedering tot opstootjes. “Het was nog net geen Altamont”, schrijft Peter Douma hierboven met gevoel voor humor. Zo voelde het inderdaad op een paar momenten (ik stond vooraan), maar fuck hee, wat gaaf. Kijk naar het clipje van ‘I wanna be your dog’ en je ziet wat hij bedoelt.
Het was het eerste concert van onze dochter. Ze is Sweet Sixteen en ze straalde. De hele avond. Gaaf om te zien dat je dochter dit snapt. Dat ze snapt dat het gaaf en uniek is om als één lijf met duizenden tegelijk op en neer te springen en zo Iggy op beestachtige wijze lief te hebben. Zoiets.
Ondertussen is dit zijn afscheidstournee. Dat is niet aangekondigd of bekendgemaakt, maar leg de teksten van zijn setlist achter elkaar en het is zo aan te wijzen. Zijn schaarse opmerkingen en zijn handgebaren bevestigen dit. Het was een afscheid. Met een knuffel. Iggy loves us. We love Iggy.
https://youtu.be/6mwGaYn43gc
Zo genoten! Een van de beste optredens ooit!
Goede bespreking. Hij deed ook nog ‘Run like a villain’ van Zombie Birdhouse. Is ook al een YouTube filmpje van.
Zie komende optredens in Tivoli Vredenburg.