Van een kleinschalig Lowlands-zusje met slechts 7.500 bezoekers is Down The Rabbit Hole in tien edities uitgegroeid tot een van de grootste ‒ en misschien wel beste ‒ festivals van Nederland. De 2025-editie doet daar nog een tandje bij, met een record van 52.000 bezoekers en een fikse uitbreiding van het terrein. Een terrein waar meer te zien en te doen is dan één mens in een weekend kan meemaken, met prachtige muziek en, dat mag ook gezegd, alleen maar lieve, gezellige mensen.
Vrijdag: heet, nieuw terrein en een te Massale politieke Aanval
Na de ietwat magere line-up in 2024 lijken de programmeurs zich dit jaar te revancheren. Meteen op de vrijdag hebben we beproefde topacts (Massive Attack), verfijnde kwaliteitsmuziek (Patti Smith) en vermakelijke pop (S10, De Jeugd Van Tegenwoordig). Het is de typische Rabbit Hole-formule: van welk genre je ook houdt, hier valt voor iedereen zowel te genieten van gevestigde namen als onbekend talent te ontdekken.
Helaas heeft ondergetekende verslaggever de vrijdag grotendeels moeten missen wegens familieomstandigheden. Uit betrouwbare en onbetrouwbare bronnen heb ik echter vernomen dat Clean Pete’s Rabbit Review voor een extravagante en feestelijke opening zorgde op mainstage Hotot. Zangeres S10 bezorgde velen een brok in de keel met haar verdriet, tijdens dit eerste optreden sinds het tragische overlijden van haar broer. De 78-jarige punkrockveterane Patti Smith bracht een krachtige ode aan vrijheid, verzet en natuurlijk haar eigen rijke oeuvre, waarna De (ook niet meer zo jonge) Jeugd Van Tegenwoordig zijn twintigste verjaardag vierde met een gezellige greatest hits-show.
Krachtig of ’too much’?
Gelukkig was Lust For Life er op de valreep bij om de slotact met eigen ogen te aanschouwen. Massive Attack zal voor velen een van de hoofdredenen zijn om hier op deze warme eerste festivaldag te zijn. Maar de triphop-legendes maken de eigenaardige keuze om zich niet op hun talloze prachtige songs te focussen, maar volledig in te zetten op politiek activisme. De oorlog in Oekraïne, Gaza, oorlog in Congo om grondstoffen, de wapenindustrie… Niet eventjes tussendoor, maar de hele show lang. Het zorgt voor verdeeldheid onder het publiek. Sommigen vinden het een geëngageerde en krachtige boodschap; anderen vinden het ‘too much’ en houden het al gauw voor gezien.
Het is ook niet helemaal eerlijk om een festivalpubliek al deze ellende zo opzichtig door de neus te duwen. Het merendeel van de bezoekers zal, net als Massive Attack, zich allang bewust zijn van deze zaken en zich zorgen maken om de wereld. Zijn we juist niet hier om voor een paar dagen even te ontsnappen aan die realiteit? Bovendien vormt het Down The Rabbit Hole-publiek het levende bewijs dat vreedzaam en lief samenleven heus wel mogelijk is.
Met duizenden wildvreemden opeengepakt, ondanks slaapgebrek, alcohol en (vermoedelijk) wat andere middelen, is er geen spoortje van agressie of negativiteit te bespeuren. Juist waar de mensheid zich van zijn beste kant laat zien, is het wat ongepast dat Massive Attack ons één lange UNICEF-reclamespot voorschotelt. Enkele van hun prachthits – Angel, Unfinished Sympathy, slotnummer Teardrop – worden daar slechts spaarzaam doorheen gekruimeld. En zo eindigt de vrijdag met het enige optreden van dit weekend dat een naar gevoel achterlaat.
Zaterdag: verkoeling, stof happen en lust voor het leven
Dag twee trakteert ons op heerlijk weer: niet te heet, met een verkoelend briesje. We dansen ons wakker op de zonnige Afro-grooves van Kokoroko en Latin-tunes van Quique. Rockliefhebbers moeten nog even wachten tot rijzende ster Wunderhorse. De jonge maar snel opkomende Londense club leunt op een aangename mix van postpunk en grunge, met lome bluesy gitaarklankjes en rauwe zang. Niet per se heel pakkend of overdonderend, maar zeer geschikt muzikaal behang om een biertje bij te drinken. Die biertjes reken je overigens, zoals alles, gewoon af bij de bar. Geen muntjes meer nodig dus, wat niet alleen plastic, maar ook een hoop gedoe scheelt.
Royel Otis is een van de fijnere festival-verrassingen. De band uit Sydney is nog niet zo lang op de radar, en de licht-psychedelische, maar vooral ongecompliceerd luchtige gitaarsongs blijken perfect voor een relaxte middag op de weide. ‘You’re so fucking gorgeous’, klinkt het uit tienduizenden kelen. Spontaan breekt de zon door en wordt het warmer. Royel Otis’ welbekende covers van popsong Murder On The Dancefloor en The Cranberries’ Linger worden al even gretig omarmd door de vrolijke massa.
Intimiderende show
Nadat de instrumentale discobeats van Franc Moody, gesteund door een zeskoppige liveband, het Hotot-veld vol trekt en in beweging zet, is het tijd voor harder werk. Achter de vreemde naam Model/Actriz schuilt een punky noiserockband die met een duister gothic-randje compromisloos over je heen walst. Vooral de opgefokte aanwezigheid van de bezeten zanger Cole Haden maakt deze intimiderende show tot een beleving.
Over de niet meer zo zonnige, maar wel steeds stoffigere, weide trekken we vervolgens naar Wet Leg: een van de leukste poprocksensaties van de laatste jaren. Dat stof is trouwens wel een ding. De vele zanderige delen van het terrein zijn een ware aanslag op je ogen en luchtwegen. Maar goed: Wet Leg houdt het gas er consequent op met nonchalant-brutale catchy rocksongs. Charmante frontvrouw ook, die Rhian Teasdale, wapperend met haar haren boven een windmachine. Hoogtepunt is natuurlijk dat heerlijke hitje Chaise Longue, maar verder blijft de band iets te eenvormig. Wet Leg heeft ook nog iets te weinig hits om die als krenten in de pap te strooien, maar dat gaat de komende jaren ongetwijfeld veranderen.
Mocht je bij Iggy Pop mensen met betraande ogen zien staan: dat is de schuld van Zaho de Sagazan, de Franse nieuwkomer die naar horen zeggen een dansbare maar vooral ontroerende toestand teweegbracht. Aan het stof kunnen die betraande ogen niet liggen, want een subtiel regenbuitje heeft dat probleem inmiddels op natuurlijke wijze opgelost.
Doorleefd lichaam
Waar Iggy Pop is, mag Lust For Life natuurlijk niet ontbreken. Zonder hem had ons blad immers geen titel gehad. Het duurt eventjes voordat de massa in groten getale toestroomt, maar uiteindelijk staat een afgeladen veld van de rauwe, strakke show en het doorleefde lichaam van Iggy te genieten. Niks dan respect voor Iggy, die op hoge leeftijd nog steeds het podium boven een museum verkiest; met een show zo energiek dat hij onsterfelijk lijkt (hoewel zijn lichaam helaas anders verraadt). De massa deint mee op de La-la-la’s van Passenger, creëert een circle pit ‒ en geen kleine! ‒ op I Wanna Be Your Dog en zindert tijdens, uiteraard, Lust For Life! Wat is nou cooler dan Iggy Pop? Nou, Iggy gesteund met goed gedoseerde trompetten.
Een van de weinige nadelen van Down The Rabbit Hole is dat er te veel moois te beleven valt voor één mens. Wie de hoofdpodia de rug toekeert om het terrein te ontdekken, komt de gekste dingen tegen. Videogames spelen in de arcade, workshops met yoga of meditatie, naar spoken word luisteren, in een modderbad zitten, of zelfs, ahum, naar een stripclub… Juist die mix van activiteiten maakt dit festival zo magisch. Na Iggy is de keuze vooral: gaan we dansen op de eclectische stijlenmix van FKA Twigs, of met onze hoofden deinen bij Fat Dog? Die laatste is in de onfortuinlijke positie om vlak na Iggy een vergelijkbaar genre te moeten opvoeren. De dansbare punk met vleugjes elektro komt dan ook langzaam op gang, maar zodra tegen het einde het gas erop gaat, bewijst Fat Dog zich als een waardige festival-act. Ondanks het brallerige ge-wah-wah van zanger Joe Love.
Onbetwiste climax
Aangezien we het van Massive Attack niet moesten hebben, en op de zondagavond een gapend gat staat op de tijd dat je een slotact zou verwachten, is het Underworld op de zaterdagavond dat de onbetwiste climax van DTRH 2025 gaat verzorgen. Opvallend eigenlijk, want dit Britse duo heeft naast megahit Born Slippy eigenlijk alleen met kleine hitjes de mainstream bereikt. Dat was ook al lang geleden. Dieper weggestopt in de dance-scene zijn ze echter al die tijd actief en relevant gebleven.
Dit optreden liegt er dan ook niet om. Geen opvulsels om de tijd tussen die hits te doden, maar een spannende en (mede dankzij de immense lasershow) hypnotiserende trip met geen enkel inzakmoment. Het knappe is vooral dat Underworld daar nauwelijks middelen voor nodig heeft: diepe bas en minimalistische synths zijn genoeg om iedereen op het scherpst van de snede te houden, puur door de perfect uitgekiende opbouw. En dan moet die bassdrop in Born Slippy nog komen… Fenomenaal!
Zondag: dansen in de stortregen, virtuoze gekte en Beth Gibbons’ magische perfectie
Na eerst hitte en toen perfect weer, zijn met de stromende regen op de zondag alle weersoorten vertegenwoordigd. Dat wordt dus schouder aan schouder schuilen, of onverstoord dansen in de regen. De leden van Hang Youth doen wat ze goed kunnen: korte, explosieve songs serveren, zelden langer dan twee minuten. Ook hier is het activisme aanwezig, maar dan op de goede manier. Zanger Abel van Gijlswijk neemt tussendoor iedereen op de korrel, inclusief zichzelf en DTRH-organisator Mojo, dat deels in handen is van de dubieuze investeringsmaatschappij Vanguard. “Maar het is onmogelijk om consequent moralistisch te zijn in een kapitalistisch systeem!” We zijn wakker…
Zondag blijkt, mede dankzij enkele verrassingen, muzikaal de beste dag te zijn. Op Japanese Breakfast is het altijd fijn wegzweven, maar intussen tonen Geordie Greep en zijn band hoe muzikale virtuositeit eruitziet. Ze maken een vreemde mix van progrock en jazz, met een overdosis aan noten. De vingervlugheid die ze daarvoor tonen, te zien op de videoschermen, is werkelijk onnavolgbaar. Muzikaal en inventief, maar daardoor – zoals wel vaker – niet per se makkelijk om naar te luisteren. Tenminste, zo lijkt dat in het begin. Maar als gaandeweg de swing erin komt en ook de drums, ontpopt Geordie Greep zich zowaar tot een ware festival-act. Waar eerst aandachtig werd geluisterd, wordt nu gesprongen en gedanst op misschien wel de grootste onverwachte climax van de hele Rabbit Hole.
Betoverend melancholisch
Bloc Party is je gedroomde act voor op het festival-hoofdpodium. Dansbaar, opzwepend, zonnig, met een vleugje diepgang dankzij de snik in de stem van Kele Okereke. Ondanks de eerdere regen zit de sfeer er nog steeds in, want het zijn nu eenmaal de altijd goedgemutste en onverstoorbaar enthousiaste bezoekers die DTRH zo gezellig maken. Na Bloc Party, nu de regen definitief is weggetrokken, mag Viagra Boys zijn vuige hardrock opdienen. Niet al te serieus bedoeld, loom voortslepend, nergens vernieuwend, maar gewoon lekker geserveerd.
Na deze fijne, degelijke acts komt de ware schoonheid pas in de vorm van Beth Gibbons: de zangeres van Portishead die nu solo is gegaan. Haar mix van recent solowerk en Portishead-klassiekers vloeien over in een betoverende melancholische schoonheid. De soundscapes spoken tot je er bang van wordt, ze ontroeren van sluimerend verdriet, maar die loepzuivere en beeldschone stem van Beth leidt ons naar de veiligheid. Zeker als Portishead-klassieker Glory Box aan het eind volgt, beleven we hier een van de meest magische momenten.
Perfecte afsluiter
Het programma vermeldt Sam Fender als laatste act op het hoofdpodium. Die is echter wegens gehavende stembanden vervangen voor Nothing But Thieves. Heel rouwig hoeven we daar niet over te zijn. De breed galmende stadionrock van deze Britten vormen de perfecte energieke afsluiter. Het publiek is duidelijk wel een beetje moe, en modderig, maar de ietwat onvoorbereide Thieves spelen ook maar krap een uurtje.
Daarmee is deze wederom prachtige editie weer ten einde. Bijna, want het nachtleven strekt zich nog uit tot diep in de morgen. Vreemd eigenlijk dat er niet nog een allerlaatste hoofdact volgt, want daar lijkt nog tijd voor in het blokkenschema. Daar zal echter wel een goede reden voor zijn. Je kunt er namelijk wel op vertrouwen dat de organisatoren weten wat ze doet. Want wat vooral opvalt: op Down The Rabbit Hole is alles gewoon heel goed.
Niet één act stelde werkelijk teleur. Als je iets gaat eten, is dat gewoon heel goed. De dansmuziek ’s nachts is niet zomaar wat beats; die dj’s zijn namelijk óók heel goed. En als je ’s ochtends een kopje koffie haalt, is die ook… Je ziet het ook aan het duidelijk met liefde gemaakte terrein: elk detail is hier tot in de puntjes uitgewerkt. En mede daardoor is de sfeer hier altijd zo fijn en magisch. Rabbit Hole: je was weer lief en mooi. Blijf voor altijd zo!
Down The Rabbit Hole 2025
Gezien op 4, 5 en 6 juli 2025
Foto’s door Anne-Marie Kok
0 Reacties