Judas Priest in AFAS Live (live-recensie)

In een volgepakt AFAS Live laat Judas Priest zien waaraan de band de onaantastbare status in de metal te danken heeft. De theatrale poses van de gitaristen, een messcherpe kopstem, de opzwepende drumintro’s en de epische songs. Het zijn allemaal hoofdstukken in het dikke boek dat de afgelopen decennia door talloze bands stukgelezen is. En zanger Rob Halford mag zich op z’n 72ste nog altijd een Metal God noemen.

Judas Priest is zich wel heel bewust van de plaats in die rijke historie van de metal. Kort voordat de band het podium opkomt, knalt een flard van War Pigs uit de speakers. Het is het helaas eeuwig actuele anti-oorlogsnummer van die andere heavy band uit de Britse industriestad Birmingham: Black Sabbath, de alom erkende grondlegger van het loodzware genre. Judas Priest sleurt de zaal daarna meteen het heden in door te openen met Panic Attack. Het is een van de prijsnummers van het eerder dit jaar verschenen Invincible Shield, een verbazingwekkend sterk album.

Veel jongeren

Alles valt meteen op z’n plaats. Het geluid is hard en zuiver. Het podium oogt imposant. De band speelt met veel overtuiging. Het publiek – naast de rockers die de hoogtijdagen van de groep nog hebben meegemaakt opvallend veel jongeren – laat zich gewillig inpakken. Het is een mirakel dat Judas Priest ruim vijftig jaar na het bescheiden begin nog altijd in zo’n bloedvorm steekt.

Net als het Australische AC/DC, dat vijf dagen eerder onze hoofdstad aandeed, heeft de band de afgelopen jaren een paar jassen uitgedaan. Gitarist K.K. Downing vertrok in 2011 om met pensioen te gaan, maar stroopt inmiddels het clubcircuit af met zijn eigen KK’s Priest. Zijn plaats werd ingenomen door de relatief jonge Richie Faulkner, die met zijn komst Judas Priest een enorme creatieve impuls gaf. In 2018 moest Glenn Tipton, de andere gitarist van de klassieke bezetting, afhaken nadat Parkinson bij hem was vastgesteld. Hij is nog altijd formeel lid van de band, maar voor de concerten wordt hij vervangen door Andy Sneap, ook de producer van de laatste paar Priest-platen.

Epische metal

De twee plaatsvervangers missen de telepathische vanzelfsprekendheid waarmee Downing-Tipton in de toptijd hun solo’s afwisselden, maar het komt in Amsterdam soms akelig dichtbij. Zoals in het van Sad Wings Of Destiny uit 1976 afkomstige Victim Of Changes. Van het meeslepende gitaarintro tot de vele wendingen van de compositie, inclusief het bloedmooie melodieuze middenstuk: dit is epische metal optima forma.

Judas Priest maakt in AFAS Live in meer opzichten duidelijk waar de band de status als boegbeeld van de traditionele heavy metal aan te danken heeft, zowel visueel als muzikaal. Zoals het moment dat Faulkner – mooi uitgelicht – tijdens het (opnieuw) geweldige intro van Sinner heel theatraal zijn Flying V-gitaar omhoog houdt. Kippenvel. Wat ook opgaat voor het nog altijd spectaculaire intro waarmee drummer Scott Travis de snelheidsduivel Painkiller ontketent. Of de nog steeds meeslepende overgang van het bombastische The Hellion naar het nummer Electric Eye. Prachtig. Judas Priest heeft daarnaast altijd een goede hand in het kiezen van covers. Een daarvan, het nog altijd dreigend klinkende The Green Manalishi (With The Two Prong Crown) van Peter Greens Fleetwood Mac, is zelfs een van de hoogtepunten van de set.

Glanzend middelpunt

Het letterlijk glanzende middelpunt van de show is vanzelfsprekend zanger Rob Halford, 72 inmiddels. Tijdens eerdere tournees leken de hoogste tonen inmiddels buiten zijn bereik te liggen, maar de veteraan wist zich in de afgelopen jaren op een indrukwekkende manier te herpakken. In Amsterdam gaat zelfs Painkiller, voorheen nogal eens een vocale marteling, hem goed af. Hij slentert verder zijn rondjes over het podium, spiekt voor de nieuwe songs opvallend bij de teleprompter en wisselt vaker van outfit dan een gemiddelde diva. Veel zwart leer en glimmend metaal. Geen man van grote gebaren, maar met zo’n stem en zo’n charisma blijf je dus moeiteloos de Metal God.

Halverwege de avond neemt Halford uitgebreid de tijd om de fans te bedanken die zijn band zo lang vergezeld hebben. Van Rocka Rolla uit 1974 tot het nieuwste album, Invincible Shield, meldt hij nadrukkelijk. Hij stipt ook veel van de tussenliggende platen aan en benadrukt dat er in die lange periode een familiaire band tussen het publiek en Judas Priest is ontstaan. Hij lijkt het oprecht te menen.

Het optreden voert inderdaad terug naar die periode, de jaren zeventig en tachtig, waarin metal nog een mondiale oerkracht was. Een manier van leven. En niet, zoals anno 2024, versplinterd tot een mozaïek van tientallen subgenres. Toch wordt het optreden in Amsterdam niet alleen maar een oefening in nostalgie. De band speelt behoorlijk wat songs van het nieuwe album. Ze weten zich moeiteloos staande te houden tussen oud werk als het voortjakkerende Rapid Fire of The Rage, beide van de klassieker British Steel uit 1980.

Rare gitaren

Tijdens het concert blijkt dat de historie ook een corrigerende werking heeft. In 1986 bracht Judas Priest het album Turbo uit, waarop de band experimenteerde met synthesizergitaren. De gestaalde achterban reageerde destijds furieus op het muzikale experiment. Als in AFAS Live het intro van ‘titelnummer’ Turbo Lover wordt ingezet, vliegt er geen bier naar het podium, maar gaan juist de handen in de lucht. Het is zelfs een van de meest uitbundig meegezongen songs deze avond. Waarom ook niet? Het is een te gek nummer, rare gitaren of niet. Na de drieklapper Electric Eye, Hell Bent For Leather en Living After Midnight worden we de herfstachtige regen weer ingestuurd. Judas Priest bewijst met het optreden nog altijd een onaantastbaar metal-instituut te zijn. Alleen: is dat louter aan de eigen kwaliteiten te danken, of zijn er te weinig jonge bands die deze oude garde het vuur aan de schenen leggen?

Judas Priest in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op maandag 10 juni 2024
Foto’s door Ans van Heck

Meer lezen over Judas Priest? In Lust For Life 139 vind je een interview over het nieuwste album Invincible Shield!