Status Quo hinkt op één been richting de finish. Eerder dit jaar werd zanger en gitarist Rick Parfitt na afloop van een optreden in Turkije getroffen door een hartaanval. Stoppen was om praktische en financiële redenen geen optie, aldus Francis Rossi, de muzikale wederhelft waarmee hij zo’n beetje vergroeid leek te zijn. Het is dus een geamputeerde versie van de Britse rocklegende die met The Last Night Of The Electrics afscheid neemt van het elektrische leven van de band, maar het publiek lijkt er niet mee te zitten. Het optreden in Amsterdam is, net als dat eerder dit jaar in de 013 in Tilburg, al lang van tevoren uitverkocht.
Toch blijft het raar om na de introtape niet Rick Parfitt maar de volstrekt onbekende Ierse gitarist Richie Malone de iconische openingsakkoorden van Caroline te zien spelen. Of om te horen hoe bassist John ‘Rhino’ Edwards de zangpartijen van Creepin’ Up On You voor zijn rekening neemt, zoals toetsenist Andy Bown zich manmoedig door Whatever You Want heen slaat. Ook elders springen de mannen vocaal bij waar het maar kan. Het is duidelijk dat de band er het beste van maakt, waarbij iedereen er zijn schouders onder zet.
Toch is het optreden geen moment geforceerd of stroef. Integendeel: terwijl in voorgaande jaren de band wel eens louter op routine draaide, lijkt het spelplezier weer helemaal terug. Het blijkt bijvoorbeeld tijdens de minimalistische uitvoering van het aloude Gerdundula. Tijdens het hele optreden wordt er veel geglimlacht, worden opgetogen blikken uitgewisseld en zoeken de muzikanten elkaar op voor de typische Quo-poses. Vooral Francis Rossi paradeert op het podium, een kwinkslag hier en een schouderklopje daar, als een glimmende vader die de boel weer helemaal onder controle heeft. Het is een spelvreugde die zijn uitwerking niet mist. Het publiek brult de teksten mee of, zoals in Hold You Back, de gitaarakkoorden. De feestvreugde stijgt verder dankzij het bier dat per strekkende meter de Heineken Music Hal ingedragen wordt.
Blijft er dan toch nog iets te wensen over? Natuurlijk. Uit de statistieken blijkt dat Status Quo tijdens deze tournee elke avond een identieke set speelt. Zou zo’n afscheidstournee geen moment zijn voor iets meer avontuur? Er komt nog bij dat die setlist al jaren vrijwel vastligt. Sommige nummers die wel gespeeld worden, kan ik bovendien missen als kiespijn. Zoals de platgeslagen Dion-cover The Wanderer of het simplistische The Oriental. In plaats daarvan had ik liever een paar obscure albumtracks gehoord. De gitaren hadden ook best wat steviger in het zaalgeluid mogen staan. En – maar dat is een persoonlijk dingetje – ik vind dat medleys thuishoren bij bruiloft- en partijenbands en niet bij respectabele rockgroepen. De heren Quo denken daar echter al jaren heel anders over.
Het zijn mijmeringen van iemand die de band sinds de jaren zeventig volgt. Wensen die vermoedelijk niet realistisch zijn. Ondanks die kanttekeningen ben ik blij dat ik de elektrische Status Quo nog een keer gezien heb. Ik heb bewondering voor de manier waarop Francis Rossi de kar trekt en de wijze waarop de rest van de band de afwezigheid van Rick Parfitt probeert te compenseren. Ook al gaat de band akoestisch verder, het voelt natuurlijk als het einde van het tijdperk. Het optreden in Amsterdam is een waardig afscheid van een band die nooit cool was, maar wel geliefd was bij een breed publiek. Afgaande op de uitgelaten sfeer in de zaal ben ik bepaald niet de enige die dat zo ervaart.
Status Quo in de Heineken Music Hall
Gezien op vrijdag 2 december 2016
Foto’s: Willem Schalekamp
Een interview met Status Quo lees je in LFL066, nu in de winkel!
0 Reacties