De Britse singer-songwriter Tom Odell, die in 2012 plotsklaps bekend werd met de gigantische hit Another Love, laat op zijn nieuwe album Monsters een onverwacht kwetsbare kant van zichzelf horen. In inwaarts gekeerde songs schreef hij de geestelijke problemen van zich af waar hij bij het schrijven van de plaat mee te kampen had. Lust For Life’s Martin Cuppens noemde het resultaat in zijn albumbespreking in LFL112 een ‘dappere, boeiende en over de gehele linie ijzersterke plaat’. Maar wat ging eraan vooraf voor de dertigjarige zanger?
Was het lastig om zo openlijk te praten over wat je dwarszit?
“Het was niet eens direct mijn bedoeling om over geestelijke gezondheid te schrijven. Ik ging door een moeilijke tijd in mijn leven waarin ik worstelde met een angststoornis en continue paniekaanvallen. Ik zette slechts op papier wat deze aanvallen veroorzaakte, de ‘monsters’ die ik ervoor verantwoordelijk acht. Monsters kijkt naar de wereld om ons heen, de samenleving waarin we leven, en probeert deze te begrijpen. Dit is misschien mijn meest naar binnen gerichte album, maar tegelijkertijd zoekt het naar aanleidingen buiten mijzelf.”
Op het eerste gehoor lijkt bijvoorbeeld een song als Money niet direct betrekking op jezelf te hebben. Hoe zie jij dat?
“Dat snap ik, uiteindelijk ventileren veel songs gewoon mijn kijk op de wereld. Net als vele anderen probeer ik ook maar op een manier de moderne wereld te begrijpen. Het Instagram-tijdperk, het TikTok-tijdperk, hoe je ‘t ook wil noemen. Elke dag opnieuw hebben we te maken met een steeds nadrukkelijker aanwezig individualisme. In Money zing ik: ‘Fuck them, it’s all about me’ – niet heel poëtisch, maar dat is mijn favoriete regel op de hele plaat. Het vat het allemaal samen. Tot op zekere hoogte is het individualisme van het internettijdperk de bron van alle problemen in de wereld.
Trump is hier misschien wel het beste voorbeeld van. De ultieme narcist, verkozen voor de belangrijkste machtspositie ter wereld. Het is niet zozeer de persoon die mij choqueert, maar de wereld die dat toelaat. Narcisme wordt aangemoedigd, beloond zelfs! Degenen die het hardst schreeuwen, zijn degenen die worden gehoord.
Deze trend wordt nog eens verergerd door de media. Een rustige dag is er niet meer bij, de media zijn verslaafd geraakt aan het laatste nieuws. Het draait allemaal om clickbait, om views. Ik denk dat dit grote schade aanricht aan de mentale gezondheid. Wij zijn als mensheid niet in staat om die overweldigende stroom aan informatie in ons op te nemen. Zeker ten tijde van een crisis als die waarin we ons nu bevinden, worden veel mensen hierdoor enorm getroffen. Waaronder ikzelf.”
Ook muzikaal is Monsters trouwens een aardige stap verwijderd van je voorgaande platen. Wat inspireerde deze nieuwe sound?
“Dit album is mijn manier van de regels aan mijn laars lappen. Mijn carrière begon achter de piano in bars en pubs. Ik leerde muziek te schrijven naar het voorbeeld van de grote songwriters van de jaren zeventig. Ik was geobsedeerd door Leonard Cohen, Bob Dylan en Elton John. Later kwamen hier artiesten als Ben Folds en Joni Mitchell bij. Mijn achtergrond is er dus een van de traditionele songwriting.
Maar wat onlosmakelijk verbonden is met het genre van singer-songwriters, zijn regels. Zeker wat betreft de songstructuur, die is vrij rigide. Elk genre heeft zo z’n regels, maar de huidige generatie popmuzikanten – artiesten als Rosalía, Girl In Red, Kid Laroi, Clairo, Billie Eilish, ASAP Rocky, Kanye West – geeft juist geen moer meer om die conventies. Niet alleen qua sound, maar ook compositorisch is de hedendaagse muziek enorm interessant. Popmuziek anno 2021 is enorm breed, met verschillende genre-invloeden en bijzondere productietechnieken. Alle bestaande ideeën over hoe je songs zou moeten schrijven zijn aan de kant geschoven. Veel ervan negeert compleet het kader waar ik me altijd aan heb gehouden. Mijn oude kaders loslaten en die vrijheid omarmen was voor mij enorm opwindend.”
Hoe heeft jou dat precies beïnvloed?
“Er is op Monsters eindeloos nagedacht over de compositie van de harmonieën, het ritme en de zang. Ik wilde iets artistieks maken. In zekere zin is Monsters een zeer weloverwogen album. Toch, of misschien juist wel daardoor, klinken sommige songs erg ongepolijst. Op sommige plaatsen klinkt het misschien schizofreen of zelfs onaf. Het is het resultaat van een lang en lastig proces. Ik heb mezelf dingen moeten afleren die een gewoonte waren geworden. Monsters daagde me echt uit, en door uitdaging groei je. Ik wil mezelf blijven pushen. Ik wil interessante dingen blijven doen. Dit album is pas het eerste hoofdstuk van een heel nieuw boek in het oeuvre van Tom Odell.”
Foto: Netti Hurley/Sony Music
Speciaal voor Lust For Life maakte Tom Odell ook een playlist van zijn favoriete Elton John-nummers. Zijn lijstje en het verhaal erachter vind je in LFL112!
0 Reacties