Met hun nieuwe, 25ste plaat A Steady Drip, Drip, Drip, de musicalfilm Annette en een documentaire had het een feestjaar moeten worden voor Sparks, de twee eigenzinnige broers die in 1974 doorbraken met dat vreemde nummer This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us. Maar door de pandemie is het nog maar de vraag of de geplande Europese tournee dit najaar wel doorgaat… We belden met zanger Russell Mael.
Hoe gaat het daar? Iedereen nog gezond en wel?
“Jazeker. Erg gelukkig en blij met de dingen die ik onder controle heb. Het leven hier in Beverly Hills is nogal veranderd. We houden ons gewoon aan de regels: zelfisolatie, je handen achthonderd keer per dag wassen… Maar het is zo’n vreemde gewaarwording als je naar buiten gaat. Het is zo oorverdovend rustig op straat. En de gedachte dat je eigenlijk zo weinig controle hebt, is toch enigszins beangstigend.”
Heb je hoop dat de Europese tour in oktober wel doorgaat?
“Hoop hebben we nog steeds. Maar het is gewoon een zeer onzekere situatie. Ook al worden we toegelaten in Nederland, misschien mogen we dat niet van ons land. Of andersom. We gaan echter geen risico’s nemen. We zijn al ehh… (diepe zucht) oud genoeg allebei. Het had een groot feest moeten worden. Onze musical Annette, met in de hoofdrollen Adam Driver en Marion Cotillard en geregisseerd door Leos Carax had in mei in Cannes in première moeten gaan, dat gaat nu niet door. Er is ook een documentaire over Sparks geregisseerd door de fantastische Edgar Wright die bijna klaar is en er is dus de nieuwe plaat. We hebben al een tijd niet meer in Amsterdam gespeeld, de laatste keer was geloof ik tijdens de FFS-tour. We hadden wel weer zin in een feestje en duimen maar dat het in oktober weer allemaal normaal is.”
Je klinkt erg enthousiast over de film en documentaire. Zijn ze belangrijker dan de plaat?
“Oh, lijkt dat zo? Nee, dat is toch echt niet het geval. Maar misschien ben ik bang dat ze te weinig aandacht zullen krijgen nu. Nee, natuurlijk zijn ze niet belangrijker. De plaat is op dit moment misschien zelfs wel belangrijker, want muziek kan veel dingen met je doen. En in deze tijd kan het verlichting brengen en afleiding. Want hoewel er geen concerten meer zijn, je kunt wel thuis naar de nieuwe plaat luisteren.”
En wat hoop je dan dat de luisteraar met A Steady Drip, Drip, Drip ervaart?
“We gaan er altijd van uit dat het een album op zich moet zijn. Of het nu gehoord wordt door een levenslange Sparks-fan of iemand die voor de eerste keer naar ons luistert. Maar het is verder totaal persoonlijk, het kan een inspiratie voor je zijn, het kan je in een bepaalde stemming brengen. We maken muziek voor onszelf en daarmee willen we laten horen wat ons bezighoudt. Maar we hopen natuurlijk dat het mensen bereikt en deze ook in een bepaalde staat brengt. De emotionele kwaliteit afgezet tegen de humor, in contrast met onze persoonlijkheden, zal iets doen met gelijkgestemde mensen. En in deze tijd heeft muziek een extra weerklank, je hoeft niet te stoppen met luisteren naar muziek en het kan je wel even doen stoppen met het luisteren naar al dat verschrikkelijke nieuws in de media.”
Gelijkgestemde mensen. Dus jullie hebben wel het besef dat Sparks alleen voor gelijkgestemde mensen is?
“Haha, dat is netjes en behoedzaam door je gezegd hoor. Maar we hadden al snel zelf door dat we niet de nieuwe Beatles waren. Wanneer je in het begin van je carrière in een bolderkar beplakt met een kartonnen tekening van een schip door je broer het podium van de Whisky-A-Go-Go op gerold wordt en er staan tien mensen in de zaal waarvan er meteen vier de deur uit lopen dan weet je dat je niet door iedereen gewaardeerd zult worden.”
Toch is er door de jaren heen wel meer waardering voor Sparks gekomen. Wat is jouw verklaring daarvoor?
“Dat komt doordat we geen concessies doen en muziek maken voor onszelf. We willen gewoonlijk ook geen hulp van buitenaf of samenwerkingen. Het is een soort idealisme dat ons overeind houdt. Wij doen wat we willen en doen het voor onszelf en dan moeten er toch mensen zijn die dat kunnen waarderen.”
En dan eindig je de nieuwe plaat met Please Don’t Fuck Up My World, een nummer dat zo perfect in deze wereld en zelfs in deze tijd past nu we tijdens de pandemie erachter komen dat bepaalde dingen ook anders kunnen. Heb je hoop dat het na de pandemie anders zal gaan in de wereld?
“Ja, dat is het enige positieve aan deze hele crisis. Heb je de lokale berichten, foto’s en beelden gezien van plaatsen als Venetië? Daar kwamen de zwanen weer terug in grote getalen en zelfs dolfijnen. De luchtvervuiling is op zoveel plaatsen ontzettend gereduceerd. Op sommige plaatsen in China kunnen mensen weer normaal ademen. Er is misschien nu een moment gecreëerd waarop we iedereen anders kunnen laten denken over de manier waarop we omgaan met deze wereld. Dus hopelijk, als het straks allemaal weer normaler lijkt te gaan worden, gaan we allemaal even achterover zitten en denken we na, reflecteren we op wat er gebeurd is en besluiten we op een andere manier verder te gaan. Zodat zoiets als dit minder snel zal gebeuren en zodat we de wereld minder verkloten.”
Foto: Anna Webber/ label: BMG
0 Reacties