Hoewel hij de pensioengerechtigde leeftijd al even gepasseerd is, blijft Alice Cooper bewijzen dat shockrock geen houdbaarheidsdatum kent. Met zijn Too Close For Comfort Tour deed hij gisteravond AFAS Live aan met zijn kenmerkende show vol theatrale megalomanie en retestrakke muziek.
Tijdens de eerste twee nummers klinkt Alice Cooper alsof hij nog niet helemaal is opgewarmd, maar zodra No More Mr. Nice Guy wordt ingezet, valt alles op z’n plek. Ook het publiek lijkt eerst nog wat afwachtend; de eerste rijen zingen weliswaar wat mee, maar verderop in de zaal blijft het opvallend rustig. Halverwege de set, bij Hey Stoopid, breekt de sfeer gelukkig alsnog echt los. Ineens wordt er gezwaaid en meegezongen (lees: geschreeuwd) en ontstaat er dat typische Alice Cooper-gevoel met een mix van camp, nostalgie en rock.
Zonder slang
Opvallend afwezig deze keer is Coopers legendarische boa constrictor, normaal een vaste gast tijdens nummers als Snakebite. Die leegte blijkt geen bewuste stilistische keuze, maar een praktisch probleem. In Lust For Life 133 vertelde Cooper ons al over de moeilijkheden die een dergelijke reisgenoot met zich meebrengt: “Je moet in ieder Europees land een aparte vergunning voor het beest hebben, wat logistiek nogal lastig is tijdens die tournees.” Onlangs voegde hij daar in een interview met The Times aan toe: “Ik krijg gewoon geen goede slangen meer te pakken. Een mannetje in Londen vond altijd topbeesten voor me, maar tegenwoordig krijg ik de vergunningen niet meer rond.”
Hoewel de slang dus ontbreekt, blijft er genoeg spektakel over. De guillotine, martelingen in een dwangbuis, drie moorden (eigenlijk best weinig voor een Alice Cooper-avond!) en een gigantische Frankenstein zijn voor eenieder die ook maar enige voorkennis heeft geen verrassing meer en shockeren ook zeker niet zoals vijftig jaar geleden, maar imposant blijft het alleszins. Al is het maar omdat het allemaal tot in de puntjes uitgedacht is en met een heerlijke bravoure wordt uitgevoerd. Maar helaas krijgt niet iedereen in de zaal het spektakel goed mee. Met name wanneer de telefoons massaal de lucht in gaan – en dat is uiteraard vooral bij de meer imposante momenten het geval – is het zicht op het podium achterin ronduit matig. En er staan geen videoschermen aan de zijkant ter compensatie.
Geweldig over the top
Allesbehalve matig is de band. Ook dat zal geen verrassing zijn voor iedereen die Alice Cooper een beetje kent. Er wordt geweldig strak en lekker over the top gemusiceerd, met glansrollen voor gitariste Nita Strauss en drummer Glen Sobel, die beiden een uitgebreid solomoment krijgen. Verder legt het muzikale deel van de avond zich vooral toe op Coopers klassiekers: met Welcome To The Show komt er één nummer van Road (2023) langs, maar verder raken we niet voorbij 1994. Hoewel enigszins begrijpelijk, is het toch jammer dat er niets van nieuweling The Revenge Of Alice Cooper gespeeld wordt.
De reguliere set eindigt met het immer krachtige School’s Out, waarin ook een stukje Another Brick In The Wall verweven is. Voor de liefhebbers van feitjes: niet enkel hebben deze twee nummers min of meer dezelfde thematiek, ook zit er in de persoon van Bob Ezrin dezelfde producer achter. Maar dat verder terzijde.
Ode aan Ozzy
De toegift biedt vervolgens nog een echt verrassend moment: sinds het overlijden van Ozzy Osbourne vorige week heeft Alice Cooper in elke show de Prince Of Darkness op een bepaalde manier geëerd, en vanavond is dat met een stevige versie van Paranoid niet anders. Wat op papier een vreemde eend in de bijt lijkt, werkt echter wonderwel. Coopers stem blijkt perfect bij het nummer te passen en het publiek, inmiddels echt volledig losgekomen, zingt massaal mee. Confetti, gigantische ballonnen en een uitzinnige zaal vormen dan ook het slotakkoord van een show die opnieuw bevestigt waarom Alice Cooper nog steeds tot de grote rockiconen behoort. En terwijl we stipt om 21:45 zijn nachtmerrie verlaten, blijkt het buiten zowaar nog licht te zijn.
Alice Cooper in AFAS Live, Amsterdam
Gezien op maandag 28 juli 2025
Foto’s door Ans van Heck
5 Reacties
Zo is het en niet anders, wat een waanzinnig concert was het maandagavond. Het was smullen geblazen.
Was een geweldig concert (goed geluid, veel vaart in de show). Mijn 14 jarige zoon heeft zich uitstekend geamuseerd. Misschien te zeurderig van mijn kant maar de stage act was soms wat gedateerd (en daardoor dan wel weer hilarisch).
En dan nog even wat financieel geneuzel, t-shirts voor 50 euro, eten en drinken vrij prijzig en kluisje ook niet goedkoop. Maakt het wel een dure avond.
Maar bovenal, blij deze rock held gezien en gehoord te hebben. De sound van de nummers doen mij vaak denken aan the Stooges, ook uit Detroit en zelfde tijdperk natuurlijk.
Ik heb geen uitzinnig publiek gezien, het was redelijk mild allemaal. Goede muzikanten maar op een enkele uitzondering na was het vooral veel van hetzelfde. Het theatrale deel ging mijns inziens nogal op de automatische piloot. Ik had het niet willen missen maar als hij nog eens terugkomt ga ik niet voor de deur liggen.
Ik vond het een geweldige avond en voor het eerst alice cooper gezien.op zijn leeftijd prachtig avond gehad
Alice Cooper voor de 4e keer gezien. Altijd een geweldige show en dan te beseffen dat Alice Cooper dit nog doet op zijn 77e. Tijdens de tour wisselt hij 1 á 2 nrs en voegt hij oude pareltjes toe aan de setlist. Mocht nog niet genoeg krijgen van Alice Cooper er is ook een Nederlandse tribute: https://www.facebook.com/share/1CbHFoJyZs/