Bryan Ferry in Heineken Music Hall

Als onderdeel van Roxy Music gold hij als een ware vernieuwer, solo stapelde hij hit op hit en met zijn gentleman-uiterlijk pikte je hem er zo uit als een van de meest herkenbare popiconen. Toch werd Bryan Ferry nooit zó’n grote wereldster als – om maar iemand te noemen – David Bowie. De immer chic geklede New Romantic-voorloper herinnerde een strak uitverkochte HMH er dinsdagavond echter aan dat zijn oeuvre niet ver achterblijft bij dat van The Thin White Duke.

Op beelden van zijn show in Brussel een dag eerder kampte Ferry met een – mogelijk door een verkoudheid veroorzaakte – heesheid. Dat stemde natuurlijk niet echt optimistisch voor het volgende optreden in Amsterdam, maar wie de zanger een beetje gevolgd heeft, weet dat hij al jaren wat minder krachtig klinkt dan in zijn hoogtijdagen bij Roxy Music. Kijk maar naar de recente dvd Live In Lyon, waarop zijn vrij dunne geluid het songmateriaal nog prima weet te dragen. Ook toen ondergetekende hem zo’n twee jaar geleden interviewde, maakte die ooit zo volle stem een wat breekbare indruk – wat ook geen schande is voor een bijna 70-jarige artiest.

Hoe zal Ferry het er zo kort na zijn concert in Brussel vanaf brengen? Voordat we het antwoord krijgen, mag de Nederlandse zangeres Kovacs het publiek opwarmen met haar Amy Winehouse-achtige timbre. Hoewel haar performance wat aan de eentonige kant blijft, is ze een goede keuze als support. Want net als het werk van Ferry rond Avalon (1982) heeft haar materiaal een sterk mysterieus karakter: je droomt bijna weg naar een David Lynch-film die nog niet gemaakt is.

Futuristische glamrock
Dat mysterieuze kwam bij Bryan Ferry vooral tot bloei op de twee laatste Roxy Music-platen en zijn solowerk na de breuk van die razend invloedrijke band. Voor de opener van zijn show in de HMH grijpt hij echter terug naar de begindagen van het futuristische glamrockgezelschap, met het pompeuze Re-Make/Re-Model. Tussen deze wilde brij van geluiden – in dit geval is dat positief bedoeld – valt te horen dat het gelukkig behoorlijk meevalt met Ferry’s stem en dat hij zich zelfs tijdens de wat intiemere songs later op de avond goed staande weet te houden.

Het rock- en stijlicoon graait zoals gewoonlijk uit zijn hele oeuvre, dat dus begon met het experimentele Roxy Music-werk uit de Brian Eno-periode en langzaamaan overvloeide in een flink gladder, romantischer geluid. Bewonderaars van de beide carrièredelen worden bediend met een ingekort Kiss And Tell en Slave To Love enerzijds en aan de andere kant bijvoorbeeld If There Is Something en Ladytron. Daarnaast brengt Ferry terecht zijn uitmuntende nieuwe plaat Avonmore onder de aandacht met prikkelende uitvoeringen van Loop De Li en Driving Me Wild.

Vrouwelijk schoon
Al die nummers zouden niet compleet zijn zonder een ijzersterke band en die heeft de zanger dan ook meegebracht naar Amsterdam. Tussen de vele hoofden op het podium valt vooral de Australische saxofoniste Jorja Chalmers, die een prominente rol krijgt in de magistrale instrumentale passages van If There Is Something, op. Ferry heeft zich altijd al laten omringen door vrouwelijk schoon en ook deze donkerharige muzikante had zo op een Roxy Music-albumcover kunnen staan.

Ferry’s stemgeluid verdrinkt soms een beetje in het volle bandgeluid, maar op kalmere momenten, zoals in een uitgeklede versie van More Than This, valt op hoe aardig hij ondanks zijn wat schorre sound nog kan zingen. Met de Bob Dylan-cover Don’t Think Twice, It’s All Right houdt hij iedereen op het puntje van zijn stoel met zijn hier en daar bijna fluisterende en zuchtende stem. Maar het feit dat je een stoel hebt, betekent niet dat je ook tijdens de hele show moet blijven zitten en dus komt bij Casanova al een aantal mensen in de zaal overeind. De rest volgt wanneer Ferry de wereldwijde hit Love Is The Drug inzet.

Uit die luie stoel!
Zo heeft de man tegen het einde van zijn nog geen anderhalf uur durende optreden de hele zaal uit de luie stoelen getrokken. En ja, bij Let’s Stick Together zit Ferry af en toe naast de juiste noten en zijn fluitje laat het even afweten tijdens Jealous Guy, maar zijn podiumpresence maakt alles goed. Niet dat hij heel erg zijn best doet om er een spektakel van te maken, overigens. In zijn blauwe outfit duikt hij af en toe weg achter zijn keyboard en als hij op de voorgrond staat, doet de man niet veel meer dan zingen en klappen. En kijk, hij maakt nog even wat heupbewegingen! Bij veel andere artiesten van zijn generatie, Jagger uitgezonderd, zou dat er bespottelijk uitzien, maar Bryan Ferry komt ermee weg. Hij hoeft niet rond te rennen op het podium of in vocale topvorm te verkeren om een publiek in te pakken. Charisma noemen we dat.

Bryan Ferry in de Heineken Music Hall
Gezien op dinsdag 18 november 2014
Foto’s: Willem Schalekamp