Manic Street Preachers in Effenaar

Manic Street Preachers is qua sound een behoorlijk schizofrene band. Aan de ene kant is er de vuige glampunk van de eerste drie albums, maar na de raadselachtige verdwijning van gitarist en songschrijver Richey Edwards in 1995 veranderde het overgebleven drietal langzaamaan in een goedgeoliede alternatieve rockband met hier en daar wat stadionrockambities. Dat de Welshmen in de loop der jaren genoeg sterke songs hebben geschreven, bewezen ze weer eens tijdens het concert in de Effenaar.

“Ik kan me niet herinneren dat we ooit eerder in Eindhoven gespeeld hebben”, meldt zanger/gitarist James Dean Bradfield aan het begin van het concert. Even snel zoekwerk levert op dat dat inderdaad niet het geval is – sterker nog, het is voor het eerst sinds 1996 dat de band weer eens buiten de Randstad optreedt als Nederland aangedaan wordt, de optredens tijdens Pinkpop 2001 en 2011 niet meegerekend.

Potsierlijk colbertje
Een behoorlijk unieke aangelegenheid dus, maar toch duurde het verrassend lang voordat het concert in de Effenaar uitverkocht was. Daaruit zou je misschien kunnen concluderen dat Manic Street Preachers niet zo’n grote band meer is als voorheen, maar daarmee doe je James Dean Bradfield (strak in het pak) en zijn collega’s Nicky Wire (bassist, grote zonnebril en potsierlijk bedrukt wit colbertje) en Sean Moore (drummer, verstopt achter zijn instrument) toch echt tekort.

Sowieso schreven de heren in de loop der jaren genoeg (Brit)rockklassiekers bij elkaar om een zaal volledig omver te blazen en op de nieuwe albums schuwen ze het experiment bepaald niet. Dat blijkt ook uit het drietal songs van het in juli verschijnende twaalfde studioalbum Futurology, waarbij vooral het bizarre, half-Duitse industrialrockende Europa Geht Durch Mich opvalt – en ik ben er eerlijk gezegd nog niet uit of dat in positieve of negatieve zin is.

Hyperactieve stuiterbal
The Manics openen echter op safe met de inmiddels klassieke doorbraakhit Motorcycle Emptiness, die beschaafd wordt meegebruld door de aanwezigen. Wat volgt, is een keurige doorsnede uit het inmiddels fors uitgedijde oeuvre van de band. Over uitdijen gesproken, Bradfield is duidelijk een jaartje ouder (lees: dikker) dan de laatste keer dat ik hem zag en zijn stem is af en toe wat aan de gammele kant, maar als frontman is hij er in de loop der jaren een stuk sympathieker op geworden. Bovendien laat hij regelmatig horen en zien dat hij een van de meest onderschatte snarenplukkers van zijn generatie is: de solo’s vliegen retestrak en bijna achteloos uit zijn gitaren. Bassist Nicky Wire is nog altijd de hyperactieve blije stuiterbal die hij altijd al was en is, inclusief glitters en permanente grijns op z’n gezicht, de eerdergenoemde Bono-zonnebril en zijn maffe outfit de overduidelijke blikvanger. Sean Moore mept alles strak en professioneel bij elkaar en de twee tourmuzikanten op gitaar en toetsen, die rechts op het podium verstopt zijn, zorgen vooral bij de wat nieuwere songs voor meer gelaagdheid in de sound.

Niet vergeten
Hoogtepunten in de set zijn er genoeg: oude krakers als Die In The Summertime en vooral Revol (beide van het derde album The Holy Bible uit 1993) knallen als vanouds en hetzelfde geldt voor het lekker arrogante, kneiterhard gespeelde You Love Us (van debuutalbum Generation Terrorists, 1992), dat niet geheel toevallig volgt op Bradfields voorstelrondje van zijn collega’s op het podium. Daartegenover staan bombastische meesterwerkjes als Tsunami, het afsluitende If You Tolerate This Your Children Will Be Next (beide van This Is My Truth Tell Me Yours, 1998) en A Design For Life (van Everything Must Go, 1996), waarbij vooral de laatste in een waanzinnig sterke uitvoering voorbij komt.

Ook mooi is dat de mannen hun verdwenen bandmaatje negentien jaar na dato nog niet vergeten zijn: Edwards wordt uitgebreid geëerd voordat de band Die In The Summertime inzet. Na het luidkeels meegezongen prijsnummer annex MTV-hit If You Tolerate This Your Children Will Be Next (waarbij opvalt dat de stem van de gemiddelde concertbezoeker vrij abominabel is, trouwens) is het afgelopen: aan toegiften doen deze heren niet. Is ook niet nodig, want ondanks een paar schoonheidsfoutjes en de (vooralsnog) wat minder sterke allernieuwste songs overtuigt en overdondert Manic Street Preachers nog steeds.

Gezien op 24 mei 2014 in Effenaar, Eindhoven
Foto’s: Marco van Rooijen