Bospop 2025 (festivalverslag)

Eindelijk zat het de organisatie van Bospop weer een keer mee, na de compleet weggevallen laatste festivaldag in 2023 en het rampzalige weer van vorig jaar. Oké, Beth Hart moest haar optreden in de aanloop naar deze 43ste editie annuleren en volgens sommigen was het té druk op de volledig uitverkochte zaterdag, maar dat bleken dan ook de enige smetjes op een prachtig Bospop 2025, waar Snow Patrol, Simple Minds en The Black Keys zich bewezen als waardige headliners.

De reis naar Bospop 2025 verloopt voor uw verslaggevers zowaar wat minder gestroomlijnd dan normaliter het geval is. Flink wat files, het ophalen van de accreditatie aan de andere kant van Weert, vervolgens semi-verdwalen op weg naar de parkeerplaats: first world problems zijn het, die bovendien als sneeuw voor de zon verdwijnen als we het Bospop-terrein betreden. En dat ligt er weer prachtig bij, waarbij er extra complimenten op zijn plaats zijn voor de nieuwe indeling. Het voormalige 24-uursgebied is compleet bij de rest van het festival getrokken, waardoor er nu sec gezien drie podia zijn, en als geheel voelt het allemaal ruimer aan dan ooit – zeker op deze eerste dag, die weliswaar uiteindelijk gezellig druk, maar niet uitverkocht is. Hoe het ook zij, gewapend met een flinke zak Churros en een alcoholvrije mojito (we blijven professionals, hè!) dompelen we ons onder in de wonderlijke wereld die Bospop heet.

Geen records

De extreem lauwe reactie die zanger/gitarist Floris van Luijtelaar mag ontvangen wanneer hij al bij het tweede nummer Gold het publiek maant tot “een uitbarsting van energie die met niks te vergelijken is” – die was te verwachten. Niet dat dat echt iets te maken heeft met de kwaliteit die The Vices hier aflevert, overigens; die is uitstekend. Eerder dit jaar verscheen het derde album van de Groningse band, Before It Might Be Gone, en volgden niet alleen vele shows in het thuisland, maar ook een flinke tournee door de Verenigde Staten.

Maar ook in Limburg maken de heren indruk, hoewel dat meer te maken heeft met het enthousiasme dat van deze openingsact op het hoofdpodium afstraalt dan met het zo nu en dan toch een tikkeltje saaie bronmateriaal. Niet gek dus dat The Vices’ excellente uitvoering van Black Sabbaths War Pigs goed naar binnen gaat. Maar een warme nazomermiddag op het Bospopterrein, dat pas net vol begint te stromen, gaat nog geen records breken – ook niet als je daar als frontman om vraagt.

De eerste klapper

De eerste echt grote klapper van de dag – en dat bedoel ik zeker niet denigrerend richting de eerdere bands – is toch echt Manic Street Preachers. Waar Bospop (net als vele andere festivals, overigens) af en toe qua geboekte acts een beetje in herhaling valt, is de inclusie van deze legendarische rockband uit Wales toch wel echt een heel speciale te noemen. Sowieso staan James Dean Bradfield en co. voor het eerst in Weert, maar het is ook de eerste Nederlandse show van de groep sinds 2016. En die valt bepaald niet tegen, al moeten de stembanden van Bradfield de eerste paar songs duidelijk nog even opwarmen. Niet dat dat kleine euvel een geweldige uitvoering van de hit Motorcycle Emptiness, waarmee de set opent, in de weg staat.

Hoewel het publiek – op een fanatiek plukje diehard liefhebbers vooraan – nog altijd wat tam reageert, doet dat niets af aan het vakmanschap van de Manics. En ook niet aan de onsterfelijke kwaliteit van songs als A Design For Life (door Bradfield geïntroduceerd als ‘a drinking and thinking song from Wales’), The Everlasting, het punkachtige You Love Us en uiteraard publieksfavoriet If You Tolerate This Your Children Will Be Next. De band is in bloedvorm, het publiek wordt gaandeweg de show steeds enthousiaster en wat ook gezegd moet worden: de twee songs van het recente studioalbum Critical Thinking vallen bepaald niet uit de toon in deze semi-greatest hits-set. Nu al een van de hoogtepunten van Bospop 2025.

Extra podium

Een van de nadelen van een ‘extra podium’ is dat het nu wel een beetje lastig is om alles mee te krijgen – zeker als je verzekerd wilt zijn van een goed plekje bij het hoofdpodium als daar bijvoorbeeld Franz Ferdinand over een uurtje zal staan. En dus haasten we ons naar de Tentstage voor een paar songs van Dizzy Mizz Lizzy, de grungy altrockband van de Deense alleskunner Tim Christensen. Heavy en steengoed zijn hier de sleutelwoorden – wie bang is om vanavond in slaap gewiegd te worden door Snow Patrol, kan hier alvast preventief de oren laten uitspuiten. Tegelijkertijd staat Neerlands bluestrots King Of The World in de Nocturna-tent. De waarheid gebiedt te zeggen dat we daar maar een paar flarden van hebben kunnen meekrijgen, maar wat we hoorden, klonk uitstekend. En het aanwezige publiek lijkt die mening te delen.

Ultieme festivalband

Bospop 2025 bewijst het maar weer: Franz Ferdinand is misschien wel de ultieme festivalband voor jong en oud. Bewapend met evenveel nieuw als oud materiaal – en een paar nummers van de twintig jaar ertussen – werpt de Schotse rockband zich op als meest memorabele act van de dag. Wat een gouden vondst om na de hit Take Me Out moeiteloos over te gaan in het al even catchy, maar aanzienlijk nieuwere Hooked. Deze single is afkomstig van The Human Fear, het album dat in januari dit jaar pas verscheen maar al op vele meezingers kan rekenen. Deze nieuwste kan vandaag zelfs evengoed hofleverancier van liedmateriaal genoemd worden als het titelloze debuut waarmee de band in 2004 hoge ogen gooide.

Van die oorspronkelijke line-up is al enkele jaren geen sprake meer, met als meest recente personeelswisseling de vervanging van drummer Paul Thomson door Audrey Tait in 2021, maar dat mag niet deren. Dat traditiegetrouw wordt gekozen voor het van het debuut afkomstige This Fire zal niemand hen kwalijk nemen, maar met het verplichte door-de-knieën-en-dan-springen mag het wel een keer klaar zijn. De verder zo sympathieke podiumpresentatie van Alex Kapranos en co. heeft dat ook helemaal niet nodig.

Schreeuwerige covers

De boeking van Natasha Bedingfield is wel een aparte. Deze Engelse popzangeres was even loeipopulair in de zeroes dankzij een paar monsterhits en ging vervolgens enigszins de anonimiteit in, om rond 2023 ineens door een compleet nieuwe generatie herontdekt te worden door het gebruik van haar ouwe hit Unwritten in een film en op social media. Die eigen hits zingt ze anno 2025 nog altijd prima, maar jammer genoeg bestaat zowat de helft van de Bospop-set uit covers van o.a. Eminems Lose Yourself, Zombie van The Cranberries en – slik – Glory Box van Portishead. En vooral bij die laatste twee uitvoeringen overschreeuwt de zangeres zichzelf jammerlijk, terwijl haar wat logge rockband het ook niet fijn(zinnig)er maakt. Gauw door naar het hoofdpodium dus…

Volkomen ontwapenend

Snow Patrol zou eigenlijk in 2019 al op Bospop staan, maar dat lukte wegens gezondheidsproblemen van gitarist/toetsenist Johnny McDaid helaas niet. Zes jaar later kan de band rondom zanger/gitarist Gary Lightbody dat euvel dan eindelijk rechtzetten en om het maar meteen te verklappen: dat lukt ze verdomd goed. Nee, een feestje zoals even eerder bij Franz Ferdinand wordt het niet, maar poeh, wat heeft deze band toch een lading prachtsongs geschreven in de loop der jaren. De uptempo opener Take Back The City jaagt een deel van het publiek zowaar een beetje in beweging en als je glorieuze tranentrekkers als Chocolate en het nog altijd onovertroffen Run al zo vroeg in je set zet en ze bovendien geweldig speelt, dan weet je al snel dat het wel goed zit voor de rest van de show.

Lightbody is nog altijd even ‘awkward’ als volkomen ontwapenend: volgens mij doet hij zijn ogen pas voor het eerst open na het derde nummer en hij heeft nog altijd dat jongensachtige charisma en die verlegen, dankbare lach als hij merkt dat het publiek de liedjes waardeert. Wat volgt, is een goed uitgebalanceerde set van hits en geliefde albumtracks, met logische hoogtepunten als Shut Your Eyes, het afsluitende Just Say Yes en natuurlijk de al een miljard keer gespeelde, maar simpelweg perfecte lovesong Chasing Cars, die dan ook door vele Bospop-kelen zachtjes wordt meegezongen. Behalve door mijn buurman, die het uit volle borst meebrult, maar dat terzijde. Een uitstekend en passend einde van een uitermate relaxte eerste Bospop-dag.

Ideale zaterdag-opener

De zaterdag begint lekker ‘mellow’ met singer-songwriter Remme. Zijn poprock met af en toe een vleugje folk is interessant genoeg voor wie al actief wil luisteren, maar leent zich ook prima als achtergrondmuziek voor wie net het veld op loopt en eerst nog muntjes moet halen en/of in de rij wil staan bij het enige baristawagentje. Een meer dan ideale opener voor een festivaldag die nog een beetje op gang moet komen.

Wie duidelijk ook nog een beetje op gang moet komen is Davina Michelle. Zij begint met haar meest bekende nummer Duurt Te Lang maar gaat daarmee al vrij snel volledig de mist in (“Ik moet het tweede couplet nog, kut!”). Zoals we onlangs ook bij Robbie Williams zagen, is de zangeres echter prima in staat om een groot publiek voor zich te winnen door vooral zichzelf te blijven en haar gouden strot het werk te laten doen. Het veld laten meezingen lukt niet echt, maar daar hebben deze zaterdag meer artiesten (tot de hoofdact aan toe!) last van. Dat er bij Dirty Sound Magnet niet wordt meegezongen is logisch, want daarvoor is de psychedelische rock van de band veel te bevreemdend. Er wordt uitstekend gemusiceerd, maar aan het publiek is dit Zwitserse trio niet echt besteed.

Tribute-acts

Meegezongen wordt er wel uit volle borst bij ABBA Gold, voor velen duidelijk het eerste hoogtepunt vandaag. Begrijpelijk, want zowel optisch als muzikaal wordt de originele band tot in de puntjes benaderd. Het is sowieso de dag van de tribute-acts, met maar liefst zeven stuks (bijna de helft van de line-up!). Toegegeven: daarvoor komen wij niet naar een festival als Bospop, maar hoogtepuntjes zitten er absoluut bij. The Brood (Herman Brood & His Wild Romance) overtuigt vooral met My Way, Century’s Crime (Supertramp) en Def Americans (Johnny Cash) zorgen met hun enthousiasme en strakke vertolkingen voor een uitpuilende Nocturna-tent en de mannen van The Fortunate Sons (CCR) tonen met verve waarom zij de afgelopen jaren zo immens populair zijn geworden.

Het zou een beetje flauw zijn om Roxette ook aan dit lijstje tributes toe te voegen. De band heeft immers nog steeds Per Gessle als middelpunt, die alle nummers schreef en meestal ook meezong. Hij heeft bovendien een aantal oudgedienden meegenomen, zoals Clarence Öfwerman en Christoffer Lundquist, die al sinds jaar en dag de productie van Roxette verzorgen. Maar toch wringt er iets.

Na het overlijden van zangeres Marie Fredriksson was Roxette in eerste instantie gestopt en dat had ook zo moeten blijven. Want hoe graag Gessle ook de rockster uithangt (de man gooit zo veel gitaarplectrums het publiek in dat het op de eerste rijen een prestatie wordt om zonder exemplaar te vertrekken), voor de meeste mensen is en blijft Marie het middelpunt van Roxette. Vervangster Lena Philipsson neemt de onmogelijke taak met precies de juiste hoeveelheid bravoure op zich, maar echt van de grond komen doet het optreden nergens. Terwijl er met It Must Have Been Love, Joyride en The Look toch genoeg materiaal voorhanden is voor een feestje.

Feestje met Rowwen Hèze

Dat feestje komt er vervolgens wel met Rowwen Hèze. Voorafgaand aan het festival was er nog enig chagrijn omdat de Limburgse band stilistisch geen goede vervanger zou zijn voor Beth Hart, die om medische redenen haar tour en daarmee ook Bospop had moeten afzeggen. En natuurlijk zijn de twee niet met elkaar te vergelijken. Maar zelfs de grootste cynicus kan het niet ontkennen: wil je een feestje op je festivalweide, dan moet je Jack Poels en de zijnen bellen. Natuurlijk wordt er goed meegedeind met Limburg (Kwestie Van Geduld) en Bestel Mar, maar ook rustigere nummers als De Neus Umhoeg en Auto, Vliegtuug worden zeer gewaardeerd.

Twijfelde je dit weekend tussen North Sea Jazz en Bospop, en koos je voor die laatste? Dan heb je je ongetwijfeld geweldig vermaakt bij The War And Treaty. De zweterige soul met een vleugje country wordt door dit duo met geweldige samenzang en bovendien vol overgave uitgevoerd. Vanaf het allereerste moment is het gaspedaal volledig ingetrapt en dat blijft het hele uur in de Tentstage het geval.

Drukte op het terrein

Toch lijken veel mensen het moment te hebben uitgekozen om in de rij te gaan staan voor een hapje eten. Daar is wat geduld voor nodig, want Bospop is op deze zaterdag volledig uitverkocht. Sommige mensen klagen over de drukte, maar dankzij het dit jaar grotere festivalterrein wordt het nergens echt vervelend. Behalve voor de mensen die een mobiel KPN-abonnement hebben, want die zijn in de loop van de middag opeens druk op hun smartphone aan het porren omdat ze geen mobiele data meer hebben. Dat euvel houdt de rest van de dag aan. Van een storing is geen sprake, dus het lijkt erop dat de lokale zendmasten de drukte niet helemaal aankonden.

Maar goed, wie wil er nou naar een telefoonschermpje kijken als je ook Melissa Etheridge op het hoofdpodium kan zien? De Amerikaanse zangeres is al vanaf de eerste tonen van Ain’t It Heavy een genot om naar te kijken en luisteren, vooral ook omdat ze het zelf zo duidelijk naar haar zin heeft. Geen enkele artiest oogt vandaag zo ontspannen als Etheridge en dat hoor je terug in het spelplezier van haarzelf en haar uitstekende band. Hoogtepunt is, hoe voorspelbaar ook, natuurlijk Like The Way I Do, dat traditioneel gigantisch wordt uitgesponnen (vijftien minuten!) met een fraaie jam. Melissa Etheridge laat vanavond maar weer eens zien dat je geen uitgebreide visuele fratsen nodig hebt om een festivalweide te betoveren.

Countrypoptrots

Op papier lijkt het vervolgens bijna een achteruitgang om naar Ilse DeLange te gaan, maar niets blijkt minder waar. Want wat heeft Nederlands trots van de countrypop toch eigenlijk een enorme hoeveelheid hits op haar naam staan. Ze komen vanavond allemaal voorbij, met DeLange’s kenmerkende onschuldige voorkomen waarachter een hele berg professionaliteit schuilgaat. Het optreden is dan ook tot in de puntjes verzorgd en had ook op het hoofdpodium zeker niet misstaan.

Dat Simple Minds een uitstekende Bospop-headliner is, wisten we natuurlijk al. En ook anno 2025 stelt de band op geen enkel vlak teleur. Al vanaf opener Waterfront toont zanger Jim Kerr dat hij nog niets aan energie en enthousiasme heeft ingeboet. De band heeft bovendien ook een veelzijdig repertoire om uit te putten: van een meeslepende ballad als Belfast Child via de new wave van Someone Somewhere (In Summertime) tot aan de stadionanthems Don’t You (Forget About Me) en Alive And Kicking. Daarmee is Simple Minds precies wat je van een headliner verwacht: het absolute hoogtepunt van de dag.

In de voetsporen van oude helden

Bospop heeft de slogan ‘het gezelligste classic rock-festival van Nederland’ al een poosje geleden van zich afgeworpen, maar de organisatie verloor de liefhebber van het stevigere gitaarwerk sindsdien gelukkig niet uit het oog. Net als vorig jaar staat de zondag voor een groot deel in het teken van (blues)rock naar het voorbeeld van de oude helden die nog altijd present zijn op het festivalterrein – zij het vooral in de vorm van afbeeldingen op T-shirts van bezoekers. Zo heeft de eerste act van vandaag, het uit L.A. afkomstige Dirty Honey, zich duidelijk gemodelleerd naar het Aerosmith van de jaren zeventig, waarbij zanger Marc LaBelle zich à la Steven Tyler met microfoonstandaard en al over het podium beweegt. Origineel is het allemaal niet, maar songs als California Dreamin’ blijven best goed hangen en de frontman weet de vroege vogels bij de mainstage zowaar tot enige publieksparticipatie te verleiden.

Eerder deze maand speelde de meester zelf het Groningse Stadspark nog plat. Maar voor wie dat magistrale optreden gemist heeft, is de Neil Young-coverband LeNoise een aardig alternatief, zo blijkt in de goed gevulde tentstage (al moet gezegd dat de gezongen teksten soms niet helemaal overeenkomen met de regels die ome Neil ooit schreef). Op de mainstage brengt Warren Haynes vervolgens terecht zijn nieuwste soloplaat Million Voices Whisper nog eens onder de aandacht, met onder meer een prachtige uitvoering van het toepasselijke Till The Sun Comes Shining Through. De zanger/gitarist geldt inmiddels als een levende legende binnen het jamband-genre dankzij zijn eigen formatie Gov’t Mule en natuurlijk zijn lidmaatschap van de latere incarnaties van The Allman Brothers Band. Een verleden dat aan het einde ook even aan bod komt met de bluesballad Soulshine, waarin enkele van de meest hartveroverende gitaarsolo’s van de dag klinken (en dat zegt wat!).

Meer gitaargeweld

“It’s hot out here – and I’m from Australia!”, lacht de volgende gitaarvirtuoos op het podium in de tent. Orianthi maakt vandaag haar Bospop-debuut en haar waanzinnige solo’s doen meteen beseffen waarom onder anderen Michael Jackson en Alice Cooper haar zo graag in hun tourbands wilden hebben. Die solo’s zijn ook nog eens verwerkt in prima songs – en twee goedgekozen covers doen de rest. Orianthi zet Sharp Dressed Man van Bospop-oudgedienden ZZ Top naar haar hand en speelt ook een bevlogen Voodoo Child (Slight Return). Het is overigens niet de laatste uitvoering van die onsterfelijke Hendrix-klassieker die vandaag voorbijkomt…

Zeker nu Lynyrd Skynyrd voortploegt zonder ook maar één oorspronkelijk lid, is Blackberry Smoke de beste Southern rockband die je vandaag de dag op een festivalpodium kunt treffen. Dat bewijzen Charlie Starr en de zijnen op de mainstage door – net als Orianthi eerder – een greep uit het beste eigen werk af te wisselen met strategisch geplaatste covers. Starr ontwikkelde zich sinds doorbraakplaat The Whippoorwill (2012) tot een uitstekende songwriter, getuige recentere nummers als Azalea en het Little Feat-achtige Hey Delilah. Van laatstgenoemde band voeren de zichtbaar genietende muzikanten even later de klassieker Willin’ uit en uitstapjes naar het repertoire van CCR (The Midnight Special) en Led Zeppelin (When The Levee Breaks) pakken eveneens goed uit, zonder dat ze aandoen als gemakzuchtige crowdpleasers. Blackberry Smoke bewijst zich andermaal een sublieme, veelzijdige liveband met een sound die stáát.

‘No song of mine’

De stortvloed aan gitaarsolo’s die de Bospop-bezoekers tot nu toe te verwerken kregen, wordt onderbroken door twee acts die in stilistisch opzicht aanzienlijk afwijken van de rest. Ray Wilson leidt ons langs hoogtepunten uit het oeuvre van Genesis, de iconische band die hij in de tweede helft van de jaren negentig aanvoerde en waarmee hij één album opnam (Calling All Stations). Dat hij nu de (festival)podia afgaat met songs van vóór zijn Genesis-tijd oogt op papier misschien even gek als wanneer Gary Cherone zou toeren met Van Halen-klassiekers, maar Wilson brengt vooral het oorspronkelijk door Phil Collins gezongen materiaal (o.a. No Son Of Mine, Land Of Confusion) uitstekend. Heeft de beste man dan geen sterke éigen songs om te spelen, buiten de Stiltskin-hit Inside? Zeker wel: Wait For Better Days doet vermoeden dat hij prima een onderhoudend uurtje had kunnen vullen zonder Genesis-composities. Zeker met zo’n puike band achter zich.

Aangename variatie

Het repertoire van Train had misschien beter aangesloten bij het programma van de vrijdag of zaterdag, maar vandaag zorgt de aanstekelijke poprock van Pat Monahan en co. wel voor aangename variatie. Bovenal komen de Amerikanen ontzettend sympathiek over en krijg je zelfs als je een bloedhekel hebt aan gelikte radiofavorieten als Drops Of Jupiter en Hey, Soul Sister – de argwanende lezer heeft vast al door dat ondergetekende tot die barbaren behoort – een zwak voor deze mannen.

Train verwerkt flarden van Hey Jude en Steve Millers The Joker in de set en Monahan haalt zijn zoontje erbij voor een aandoenlijke cover van Led Zeppelins Over The Hills And Far Away. Tussendoor gooit de frontman ook nog wat ter plekke gesigneerde shirts het publiek in, waarvan er één bij onze fotograaf terechtkomt (die zo sympathiek is om er vervolgens een fan mee te verblijden). Tja, dan maakt het ook niet meer uit dat Monahan er in het nummer Bruises een paar keer flink naast zit.

Déjà Voodoo

Terug naar het serieuzere werk. Blues is geen competitie, maar wie vandaag vooral voor Joe Bonamassa komt, kan haast niet anders dan toegeven dat Kenny Wayne Shepherd zijn collega-bluesrocker naar de kroon steekt. Getooid met bijpassende hoed en ondersteund door een uitzonderlijk sterke band – met daarin o.a. Double Trouble-drummer Chris Layton – raast de Amerikaan over zijn gitaarhals zoals Stevie Ray Vaughan dat ooit zo adembenemend goed kon. Shepherd grijpt met het krachtige Déjà Voodoo helemaal terug naar het begin van zijn carrière, dertig jaar geleden, en om bij het voodoo-thema te blijven is er ook een stomende versie van (daar is ‘ie weer) Voodoo Child. Een kort gastoptreden van bluesveteraan Bobby Rush vervolmaakt een van de allerbeste shows van de dag.

Terwijl de zon ondergaat, maakt Joe Bonamassa zijn langverwachte terugkeer naar Bospop (hij zou eigenlijk in 2023 Weert al aandoen, maar de laatste dag werd geschrapt wegens aangekondigd noodweer). Ook deze immer in chique kleding optredende bluesrocker heeft een oud-Stevie Ray Vaughan-bandlid bij zich: toetsenist Reese Wynans. Het gezelschap, verder aangevuld met o.a. twee goedlachse achtergrondzangeressen, zwoegt zich door een gepassioneerde set die perfect past bij dit tijdstip. Sinds zijn debuutalbum van 25 jaar geleden is Bonamassa alleen maar beter gaan spelen en – vooral – zingen. In dat opzicht laat met name de uitgesponnen ballad The Last Matador Of Bayonne de moderne bluesmeester vanavond op zijn allerbest horen.

‘Twin guitars’

Minstens zo bloedstollend is de daaropvolgende set van Marcus King in de tent. Zoals voor bijna alle acts vandaag geldt, is de Amerikaanse zanger/gitarist zo’n muzikant die je live gezien moet hebben om te begrijpen waarom hij succesvoller is dan de talloze andere talenten binnen zijn genre. Nadat deze twintiger uit South Carolina naam maakte met The Marcus King Band, debuteerde hij in 2020 als soloartiest, maar in september verschijnt weer een plaat onder de oude bandnaam. Daarvan komt vanavond o.a. het aardige Heartlands voorbij.

De set schommelt tussen country- en bluesrock, met hier en daar ruimte voor ‘twin guitars’ à la The Allman Brothers Band. Sterker nog: King sluit zijn set af met Ramblin’ Man van diezelfde groep. Tegen die tijd heeft de jonge muzikant zijn publiek allang overtuigd met zijn beste eigen materiaal, zoals Beautiful Stranger van zijn solodebuut El Dorado. Die plaat werd geproduceerd door Dan Auerbach, waarmee we meteen een mooi bruggetje kunnen maken naar de headliner van vandaag…

Logische headlinerkeuze

Dat is immers The Black Keys, met diezelfde Auerbach. Drummer Patrick Carney en hij wandelen met z’n tweeën het podium op, zanger/gitarist Auerbach begroet de inmiddels in duisternis gehulde menigte met een bondig ‘How’re you doing, good to see ya’ en het duo gaat meteen aan het werk. Nadat het licht uit en vervolgens weer aan gaat, hebben echter vier andere muzikanten zich bij de twee heren gevoegd en brengt Gold On The Ceiling al vroeg in de set de nodige herkenning bij het aanvankelijk nog wat afwachtende publiek. Van het soulvolle Everlasting Light van Brothers (2010) tot de nieuwe single Man On A Mission: de vele onweerstaanbare rocksongs uit het bijna 25-jarig bestaan klinken vanavond in waardige uitvoeringen en The Black Keys bewijst zich een logische headlinerkeuze voor een festival als Bospop anno 2025.

De nieuwe classic rock

Een leuke verrassing op de setlist is een nummer dat Auerbach en Carney pas sinds enkele weken live spelen, ‘just for the Hell of it’. Het blijkt On The Road Again, een van de hits van de onvolprezen boogierockband Canned Heat en volgens Auerbach een grote favoriet van de Keys. De liefdevolle cover staat ook wel een beetje symbool voor de ontwikkeling van Bospop in de afgelopen jaren: veel van de legendes van weleer hebben er gespeeld, het aanbod van classic rock-artiesten wordt steeds kleiner, maar hun invloed klinkt door in het werk van de volgende generaties rockbands. Sommige daarvan, zoals The Black Keys, zijn inmiddels zelf ook al een beetje ‘classic’. Dat feit – en de drukte op vooral de zaterdag – doet vermoeden dat Bospop nog jaren vooruit kan, zonder de roots van het festival te hoeven verloochenen.

Bospop
Gezien op 11, 12 en 13 juli 2025
Tekst door Martin Cuppens & Inge van Nimwegen (vrijdag), Stefan Sjoers (zaterdag) en Dominique van der Geld (zondag)
Foto’s door Femme Von Steel