Veel nieuw werk, dat verrassend vertrouwd klinkt, uitstekende muzikanten en een goedgeluimde zanger. Peter Gabriel verzorgde in de Amsterdamse Ziggo Dome een geslaagde avond. Misschien was niet alles even goed, maar Gabriels charisma en de prachtige podiumbeelden compenseerden dat ruimschoots.
Al voordat de Brit met een droog oer-Hollands ‘goedenavond’ het podium zou betreden, wisten we dat we vandaag ook visueel verwend zouden worden. Gabriel had altijd al een goed oog voor design en techniek, deze keer vroeg hij de Nederlandse kunstenaar Maarten Baas met een enorme levende klok af te tellen voor de aanvang van de show. Peter Gabriel is een verteller (dat deed hij al in zijn tijd bij Genesis om de pauzes tussen de nummers die nodig waren voor de techniek op te vullen). Nu staat hij bij een kampvuur, waarbij de bandleden hem een voor een komen omringen. Bassist Tony Levin en gitarist David Rhodes scoren meteen een daverend applaus. Washing Of The Water en Growing Up speelt men voornamelijk akoestisch, de laatste met een aanstekelijk oosters ritme.
Typisch tachtig
We krijgen vanavond veel werk van het nieuwe album i/o te horen, dat dit jaar druppelsgewijs verschijnt. Panopticom is al meteen kenmerkend: een filosofische inleiding over AI, dito teksten (‘Stuff coming out, stuff going in, I’m just a part of everything’) en zeer vertrouwd geluid, dat je de gedachte ontlokt dat Gabriels muziek nog steeds typisch ‘jaren tachtig’ klinkt (waar natuurlijk niets mis mee is: Mozart klinkt achttiende-eeuws, so what?), vooral bij de koortjes met ‘ie-ooh, ie-ooh’. Op dit moment is het publiek ook al beduusd door de fantastische lichtshow: bewegende spiegels, projecties: adembenemend. Bij Digging In The Dirt valt voor het eerst op hoe groot de rol van blazer Josh Shpak is: ontregelende jazzflarden op verschillende blaasinstrumenten bepalen mede de sfeer. En dan hebben we het nog niet over Ayanna Witter-Johnson, die cello speelt op Playing For Time.
Eye candy
Olive Tree en This Is Home klinken een beetje vlak, maar de haarscherpe beelden van zeesterren, gebakken eieren en wat niet al maken veel goed. Dat blijkt een opmaat voor Sledgehammer: Gabriel staat als een Bokito op het podium, de zaal springt op. De bekende videoclip (meest uitgezonden clip ooit bij MTV) lijkt een oudbakken testbeeld vergeleken met de ‘eye candy’ die nu over ons wordt uitgestort: parende lieveheersbeestjes, beffende sprinkhanen en een dansje van Peter, Tony en David dat Phil Collins’ You Can’t Hurry Love doet verbleken.
Prettig vervreemdend
Na de pauze staat er een projectiescherm tussen publiek en band. Het moet niet gekker worden, maar het is niet het beeld dat negatief opvalt: in de eerste twee nummers (Darkness en Love Can Heal) is Gabriels zang slordig en murmelend. Road To Joy krijgt een introductie (over ontwaken uit een coma) en de energie is terug. Bij Don’t Give Up haalt hij een enkele noot niet, maar dat valt nauwelijks op omdat Witter-Johnson waardig Kate Bush vervangt. Levin speelt een iets afwijkende baslijn, prettig vervreemdend. Dan volgt een lekkere bak lawaai, onderbroken door een meer gevoelig And Still, met een dwarsfluit die gedachten aan King Crimson oproept. Big Time, Solsbury Hill (inclusief de boem, boem, boem) en dan is het tijd voor de toegift. In Your Eyes, ingetogen, en Biko, een publiekslieveling. Een beetje verdwaasd verlaten we de zaal: zoveel indrukken…
Peter Gabriel in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op maandag 5 juni 2023
Foto’s door Robin Looy
Meer lezen over Peter Gabriel? Bekijk hier Lust For Life 014, inclusief een coverstory over de zanger!
1 Reactie
Matige recensie waarbij volledig wordt gemist dat 1) het van veel lef getuigt een concert te vullen met grotendeels nieuw materiaal dat deels nog niet eens uit is en 2) het echt een top prestatie is om in je 70-er jaren met heel goed en niet uitgekauwd materiaal te komen.