Op de derde dag van Rock Werchter is er zelfs geen wolkje meer te bekennen. De zon heeft vrij baan. Hoewel er gratis water te verkrijgen is bij de verschillende tappunten en de festivalgangers verkoeld worden met nevel, blijft het een uitdaging om beschutting te vinden. Wie weet helpt het mee de tenten deze dag goed vol te krijgen.
De eerste act van de dag, Millionaire, lukt het in ieder geval aardig om The Barn te vullen. Deze groep rond Vlaamse rockgitarist Tim Vanhamel, ook wel bekend als lid van Evil Superstars en versterkend gitarist van dEUS, mengt indierock met industrial, funk en stoner – een gouden combinatie zo op de vroege middag. Om de goede sfeer van de vrijdag te behouden opent Millionaire met het Belgische volkslied en hebben de vijf heren voor de gelegenheid een shirt van de Rode Duivels aangetrokken. Maar ook zij spelen als team en scoren daarmee zo vroeg op de festivaldag al punten.
In de volle zon voor het hoofdpodium kijken velen van een afstandje naar een zeer degelijk Stereophonics. Deze heren verdienen respect, simpelweg al voor het feit dat ze volledig in zwart uitgedost zoveel energie in hun set leggen. In het publiek kan men amper de energie opbrengen om in deze hitte een stukje te dansen. Want de lekkere bluesrock van de heren is net wat dansbaarder dan je meestal krijgt binnen het genre. En dan zulke zonnige liedjes als Have A Nice Day en Sunny? We zouden het van tevoren niet gezegd hebben, maar Stereophonics blijkt het zomerfestivalbandje pur sang.
Stereophonics
En zo zijn ook de heren van MGMT een verrassing, hoewel de meningen er sterk over uiteenlopen. Het is lastig naar deze band te luisteren en niet de link met psychedelica te leggen. Dromerige synths, spannende baslijnen, diep in de mix weggestopte zang – maar dan live nog een tikje absurdistischer. Bovendien verwordt de muziek bij tijd en wijle tot de soundtrack bij het audiovisuele avontuur van de heren, waarin zij evenzeer meebewegen met de beelden op het grote scherm (écht fietsen op een virtuele weg, die had men niet zien aankomen). Andere momenten spelen juist in op de vervreemding, als een stiekeme hommage aan een iconische scène uit Kubrick 2001: A Space Odyssey. Toch is er niets heerlijker dan meestampen met monsterhit Kids, die gelukkig eindeloos uitgesponnen wordt tot trance-avontuur.
Meer meevoering naar andere oorden vindt plaats bij Fleet Foxes. Deze groep uit Seattle beschrijft de eigen muziek als harmonische pop-barok en als dat ergens tot zijn recht komt, is dat wel in een live-setting. De meerstemmige, soms a capella, harmonieën tegen de heldere zang van Robin Pecknold klinken magisch. En dat terwijl Fleet Foxes een tijd uit de running is geweest – bijna negen jaar moesten de fans wachten op album nummer drie, dat uiteindelijk juni vorig jaar verscheen. Toch zijn het de oude hits die vandaag extra goed klinken: White Winter Hymnal en Mykonos doen The Barn verstommen. Aan dat laatste nummer lijkt maar geen einde te komen: ‘You go wherever you go today’, blijft het klinken, ook wanneer men op het podium de instrumenten al heeft gedimd. Hoewel de nieuwe nummers hiermee vergeleken wat complex (of toch simpelweg rommelig?) klinken, hebben diegenen die niet van Fleet Foxes zijn komen genieten toch wat gemist.
Fleet Foxes
Twaalfvoudig Grammy Award-winnaar Jack White behoeft geen introductie. De vraag is dan ook niet zozeer of het klinkt, maar wát er klinkt uit zijn ruime oeuvre. Vandaag: een ‘best of’ uit zijn soloarchief, The Raconteurs en ook The White Stripes. En laat nou niets precies zoals op de platen klinken – allemaal nog nét wat dynamischer, met meer distortion, meer funk, of juist meer bluesy, in een iets ander jasje. Op vlot tempo jaagt White door de hits: Fell In Love With A Girl, Icky Thump, Steady As She Goes… Zoveel goeds dat het onvermijdelijke Seven Nation Army niet eens meer een overduidelijk hoogtepunt vormt, maar slechts een van de velen.
Een goed opgewarmd Werchterpubliek heeft vervolgens duidelijk zin in Pearl Jam. Eddie Vedder, na al eerder zijn gezicht te hebben laten zien bij Jack Johnson, durft akoestisch te openen. Het is allesbehalve zijn eerste keer op dit podium als headliner: eens in de zoveel tijd keert Pearl Jam terug naar de Werchterse festivalweide. Ondanks dat heeft de band sinds 2014 geen nieuw materiaal uitgebracht (een single daargelaten), maar de ijzersterke live-reputatie bestaat niet voor niets. Zonder te veel opsmuk – een hele verademing na The Killers de dag hiervoor – weten Vedder en co. iedereen welkom te laten voelen in de Pearl Jam-woonkamer. Opvallend is wel het grote aandeel covers in de set: Pink Floyd, MC5 (mét Wayne Kramer en Marcus Durant), Ramones, afsluiter Baba O’Riley van The Who en Lennons Imagine, hier ingetogen en dieprakend opgevoerd als gitaarduet met Jack Johnson. Er wordt wel veel gepraat, zowel door Vedder zelf als door het aanwezige publiek. Het enige kritiekpunt is dan ook niet anders dan dat Vedders stuntelige doch inspirerende monologen veelal niet te verstaan zijn. Maar de muziek: exact waar men op hoopte en ijzersterk.
Rock Werchter – dag 3
Gezien op zaterdag 7 juli 2018
Foto’s: Robin Looy
Meer over
0 Reacties