Santana in Ziggo Dome (live-recensie)

Eenmaal een groot gitarist, altijd een groot gitarist. Dat bewees Carlos Santana deze avond in Amsterdam met zijn band. En omdat die band ook nog eens van hoge kwaliteit was, had het publiek muzikaal gezien niets te klagen. Carlos (77) zat op zijn kruk, speelde gitaar en zag dat het goed was.

De groep Santana, geformeerd rond Carlos Humberto Santana, bestaat al sinds 1966 en heeft heel wat wijzigingen ondergaan. Het verhaal gaat dat Carlos een keer zijn hele band ontslagen heeft toen deze te laat kwam voor een gig. Geen van de huidige leden was dus aanwezig toen hij destijds in San Francisco de groep voor het eerst bij elkaar haalde om op te treden omdat een andere band was uitgevallen. En ook niet bij het legendarische optreden op Woodstock, dat de doorbraak van Santana betekende. Misschien droeg dit kritische personeelsbeleid ertoe bij dat vanavond alleen toegewijde en getalenteerde muzikanten op het podium staan.

Showman

Een van zijn muzikanten wist Carlos extra aan zich te binden: Cindy Blackman werd Cindy Blackman Santana. Bij het eerste nummer (na een vrij onnozel filmpje, dat schijnt mode te zijn), Soul Sacrifice, mag zij al uitbundig soleren. Carlos kijkt vanonder zijn witte hoed toe. Jingo (Jin-go-lo-ba is een Nigeriaanse groet) en Evil Ways volgen, beide covers en beide vooral bekend door Santana. Nu horen we ook de zangers Andy Vargas en Ray Greene. Vargas is een echte showman die er niet voor terugdeinst handen te geven aan het publiek. Carlos zit, kauwt kauwgom en speelt de sterren van de hemel.

Valt er dan niets te klagen? Dat hangt een beetje van je smaak af, want je moet wel van uitgesponnen solo’s houden. De muzikanten wisselen elkaar constant af, je zou denken dat ze de meester zelf daardoor een rustmomentje doen toekomen. Dat hij alleen zit en speelt en nauwelijks contact maakt met de aanwezigen zou normaal gesproken een nadeel zijn, maar zeventigers is dat vergund. Oye Cómo Va, nog zo’n cover. Eentje die het publiek fonetisch mee kan zingen. Maria Maria, van het album Supernatural, heeft het allemaal: meezingen, solo’s, feest op het podium en in de zaal. Het romantische Samba Pa Ti is het meest geschikt om puur van de gitarist Santana te genieten. Heel wat aanwezigen zullen echter hierbij ook mijmeren over schoolfeesten lang geleden waarop slow gedanst werd…

Potpourri van solo’s

Rond het nummer Batuka krijgen we een soort van pauze: alleen Blackman Santana en bassist Benny Rietveld (oorspronkelijk uit Utrecht) blijven op het podium. Ze soleren om de beurt. Zeer kundig, wel wat lang. Rietveld is de hele avond een belangrijke kracht: zijn spel zorgt voor verbinding tussen de andere instrumenten. No One To Depend On is ook weer zo’n potpourri van solo’s. Nee, dan She’s Not There. Vooral in Nederland een grote hit en dat is in de zaal te merken.

Bij Put Your Lights On schijnen honderden lichtjes van telefoons. Misschien een beetje ‘corny’, de mevrouw op de noordelijke ring met haar Mexicaanse vlag was wat origineler. Weer wat solo’s verder volgen de toegiften: in Toussaint L’Overture verwerkt Santana stukjes van nummers van anderen, zoals While My Guitar Gently Weeps. Toepasselijk. Drumsolo XL, waarna de man zelf voor het eerst spreekt en zijn band voorstelt. Smooth is een aangenaam einde. In de gangen naar de uitgang wordt nog lustig gedanst.

Santana in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 24 juni 2025
Foto’s door Anne-Marie Kok

Meer lezen over Santana? Bekijk hier Lust For Life 003, met een coverstory over de legendarische gitarist!