a-ha in AFAS Live (recensie)

Na twee jaar sluiting zou je bijna gewend raken aan stille concertzalen, maar de oorverdovende stilte in AFAS Live had gisteravond een andere reden: Nationale Dodenherdenking. Tien minuten later betrad dé eightiesband bij uitstek – we hebben het natuurlijk over a-ha – het podium. Lang zou het dus niet stil blijven op 4 mei 2022, en gezeten werd er evenmin.

Je vraagt je af waarom organisatoren nog de moeite nemen om duizenden stoelen uit de kast te trekken. Vanavond wordt namelijk, net als in 2019 in dezelfde AFAS Live, het (om en nabij) 35-jarig jubileum van debuutplaat Hunting High And Low uit 1985 gevierd met een integrale vertolking. Ook toen opende de avond met de korte film Commuter van Take On Me-animator Michael Patterson. Lust For Life-recensent Stefan Sjoers zag destijds een zanger in topvorm ‘met een loepzuivere performance, weinig ruzie met zijn oortjes en regelmatig een opvallende vrolijkheid’. a-ha anno 2022 doet vermoeden dat dit geen uitzondering is gebleken, maar regel is geworden. Of het nu nieuw of oud werk betreft – wat hier dus meestal het geval is – of een nog onbekende hit-in-wording, Morten Harket en co weten het moeiteloos te tackelen.

High

Waar de avond toen begon met die ene grote hit, moet men nu wachten tot de toegift om het tijdloze Take On Me te mogen horen. Dat mag de pret niet drukken, want wie denkt dat a-ha het moet hebben van dat ene succes, heeft het helemaal mis. Naast alle tracks van het jarige debuut klinken ook dezelfde nummers van opvolger Scoundrel Days (1986) als drie jaar geleden, net als Carole King-cover Crying In The Rain en vanzelfsprekend de titelsong die de band in 1987 mocht maken voor de James Bond-film The Living Daylights. Echter geen Analogue (2005) of Foot Of The Mountain (2019) dit keer; in plaats daarvan geeft de band een voorproefje op het aankomende elfde studioalbum met de titel True North, dat in het najaar uit moet komen.

Onder verpletterend mooie beelden van besneeuwde gebergten – “A tribute to the landscape that shaped us growing up and a letter of apology to our grandchildren for fucking up our planet while we’re still on it”, aldus toetsenist Magne Furuholmen – speelt de band twee nieuwe songs: Forest For The Trees en You Have What It Takes. Het laatstgenoemde ingetogen nummer toont aan dat het visuele accompagnement waar het trio zo sterk op lijkt te hangen, niet altijd nodig is. Soms is het zelfs een beetje jammer. Zo krijgen de ondersteunende drummer, gitarist en toetsenist, sowieso al achter op het podium gezet en in duisternis gehuld, niet de aandacht die hun zeer kundige spel verdient.

Low?

Of is er iets anders aan de hand en zou a-ha liever de aandacht verleggen van de band naar het scherm? Er is inmiddels meer bekend over de stroeve relaties die ontstonden tussen Morten, Magne en gitarist Pål Waaktaar-Savoy toen de Noorse muzikanten plotsklaps tieneridolen werden. Dit hebben we te danken aan de recent verschenen documentaire a-ha: The Movie, een bijzonder diepgaande film over de onderlinge verstandhoudingen binnen het trio. Maar wanneer de heren op het podium in AFAS Live gezamenlijk klinken als één harmonieuze stem, of – heel even – op minder dan een meter afstand van elkaar met zichtbaar plezier staan te spelen, zou je niet vermoeden dat ze na afloop van de show elk naar hun eigen kleedkamer zullen afzakken.

“We forgot one song”

“We forgot one song”, zegt Magne met een ondeugende glimlach wanneer de band het podium opnieuw bestijgt voor de onvermijdelijke toegift. Het is de perfecte afsluiter voor deze twee uur durende tijdreis naar de eighties. Toch is de aankondiging van de later dit jaar te verschijnen elfde plaat True North hopelijk een teken dat Morten, Magne en Pål niet tot het einde der dagen zullen blijven hangen in nostalgie. Als deze avond namelijk iets laat zien, is het dat het andere werk hier zeker niet voor onderdoet en de nalatenschap van a-ha niet beperkt hoeft te zijn tot enkel de jaren tachtig.

a-ha in AFAS Live
Gezien op woensdag 4 mei 2022
Foto’s door Cristel Brouwer