Depeche Mode in Ziggo Dome (live-recensie)

De dood is altijd een geliefd onderwerp geweest voor Depeche Mode. Op het nieuwste album Memento Mori is dat helemaal het geval, en ook tijdens deze openingsavond van de bijbehorende Europese tournee krijgen we veelvuldig kruizen, doodskoppen en andere symboliek te zien. Toch blijkt het zeker geen doodse avond te worden in de Ziggo Dome… integendeel.

Hoewel er op Twitter deze avond opvallend veel geklaagd wordt over het slechte en veel te harde geluid in de Ziggo Dome, lijkt dat zich vooral te beperken tot de zitplaatsen. In de arena klinkt alles in ieder geval prima. Daar wordt dan ook volop genoten van de greatest hits-setlist die Depeche Mode op ons afvuurt. Grote verrassingen zijn er behalve John The Revelator niet, maar dat is al bijna twintig jaar het geval dus dat hoeven we ook niet meer te verwachten. Hoogtepunten als Walking In My Shoes, I Feel You, Stripped en natuurlijk Enjoy The Silence zijn in ieder geval goed over de setlist verdeeld, waardoor de spanningsboog uitstekend is. Al vrij bijtijds ontstaat tijdens Everything Counts zelfs het eerste massale meezingmoment, al geeft frontman Dave Gahan gekscherend aan dat hij het daarvoor nog te vroeg op de avond vindt.

Opvallend is hoe goed de dit jaar verschenen single Ghosts Again wordt ontvangen en dat deze zelfs vrij breed wordt meegezongen. Sinds Precious (2005) is het niet meer voorgekomen dat een nieuw Depeche Mode-nummer op zoveel enthousiasme kan rekenen. Mooi om te zien! Andere nummers van het meest recente album kunnen op een wat lauwere reactie rekenen, al ligt dat soms ook aan de uitvoering: Soul With Me met alleen piano is ronduit saai en My Cosmos Is Mine was als opener misschien niet helemaal intens genoeg.

Fletch

De Memento Mori World Tour is de eerste Depeche Mode-tournee zonder Andy ‘Fletch’ Fletcher, die vorig jaar overleed. Toen hij in de jaren negentig wegens persoonlijke problemen een aantal concerten moest missen, werd zijn plek achter het keyboard nog ingenomen door iemand anders. Nu is dat niet het geval: de livebezetting van Depeche Mode is van vijf naar vier gegaan. Dat dit op de sound geen enkele invloed blijkt te hebben, bewijst wat we stiekem al lang wisten: de muzikale input van Fletch was minimaal. Toch wordt hij enorm gemist: Dave Gahan mag dan de frontman van de band zijn, een Depeche Mode-optreden voelt niet hetzelfde zonder het geklap, gezwaai en de soms wat onbeholpen aanwezigheid van Fletch op het podium. Tijdens World In My Eyes, zijn favoriete nummer van de band, is hij er gelukkig dankzij een prachtig eerbetoon op het videoscherm toch een beetje bij.

Podium

Datzelfde videoscherm wordt ook weer flink gebruikt voor de visuals van Anton Corbijn, wiens stijl nog altijd onlosmakelijk verbonden is met Depeche Mode. Ook voor het podiumontwerp tekende hij, en dat levert in zijn relatieve eenvoud een van de mooiste stagedesigns op die de band in jaren gehad heeft. Natuurlijk mag ook de catwalk niet ontbreken, waar Gahan veelvuldig overheen marcheert en waarop hij samen met Martin Gore een prachtige versie van Waiting For The Night ten gehore brengt.

Inmiddels zitten we dan al in de toegift, die verder bestaat uit Just Can’t Get Enough, Never Let Me Down Again en Personal Jesus. Hoewel de fans dat eerste nummer over het algemeen nogal moeilijk trekken, is het wel duidelijk waarom de band het sinds een aantal jaren weer als vaste waarde in de setlist heeft opgenomen: als het meest vrolijke en dansbare nummer van de avond zorgt het nu eenmaal voor een euforische stemming bij het publiek.

Depeche Mode in Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 16 mei 2023
Foto’s door Mitchell Giebels

Meer lezen over Depeche Mode? Bekijk hier Lust For Life 129, inclusief een recent interview met de band!